FanFic.nl

Eyecatcher

\38./

'Oh nee, Bill, sorry! Jezus,wat doe ik toch allemaal! Daar moet meteen ijs op, waar is de koelkast in dit kasteel?' Ik sprong uit het bed, duwde Bill erop maar voor ik de deur uit kon stormen, greep hij mijn pols en deed me stoppen.
'Er moet helemaal geen ijs op, ik heb geen pijn!'
'Het doet geen pijn, dat zal wel. Als er niet nu meteen ijs op gaat, staat het morgen helemaal blauw!'
'En dan?' Zijn ogen twinkelden. 'Nu heb ik tenminste een aandenken aan die agressiviteit van je!Weet je nog, in je kamer? Dat was ook een serieuze mep.'
'Je weet heel goed dat dat mijn bedoeling niet was. Je was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.'
'Oh, nu is het nog mijn schuld ook, of wat?'
'Ik ga ijs halen, je slaat al wartaal uit. Straks heb je nog een hersenschudding!'
'Wat je niet hebt, ...'
'... kan je niet schudden!' vulde ik roepend aan, duwde hem achterover en holde weg.

'Waar ligt het ijs eigenlijk?' vroeg ik twee minuten hijgend later met mijn hoofd om het deurgat. Bill hief zijn hoofd een beetje op toen ik plots verscheen, en een triomfantelijke glimlach gleed over zijn gezicht, alsof hij het niet bepaald ongrappig vond dat ik eerst de hele gang had afgelopen vooraleer ik pas beseft had dat ik niet eens wist waar de keuken was, laat staan de koelkast.
'Zal ik meegaan?' Hij kwam overeind, nam een mok van het nachtkastje en liep me voorbij.
'Mag ik daaruit opmaken dat je akkoord gaat met het ijs?' vroeg ik, naast hem meehollend.
'Nee, maar ik wil je mijn giga-gigantische chocopot laten zien.' zei hij, terwijl hij me serieus aankeek.
'Pas op, daar is een schuifdeur.'
'Daar ben ik daarnet ook achter gekomen, ja.' zei ze, terwijl ik over mijn neus wreef. 'Wat dachten jullie van stickers? Dan zouden vreemden er tenminste niet tegenaan knallen.'
'Normaal gezien komen hier geen vreemden, weet je.' Het wit in zijn ogen blonk op door het maanlicht dat langs mij heen door de grote glazen zijkant van de trein op hem viel, en ik wendde mijn blik af. Ik wist best in welke uitzonderlijke positie ik me bevond. Ik was één van de weinige onbekenden die wist hoe de trein er vanbinnen uitzag, en het grote geheim drukte op mijn schouders. Van mij werd absolute discretie vereist. En anders vonden ze me wel.
'Mag ik U voorstellen: de keuken. Hij zwaaide de deur met het opschrift “BadKüche”� open en deed het licht aan. De spaarlampen moesten even op gang komen, en bij het steeds helder wordende gelige licht kon ik meerdere bekende vormen onderscheiden.
Onder het raam zag ik een aanrecht, met een blinkend arduinen blad en lichtgekleurde houten kasten. In het arduin waren twee afwasbakken en een afdruiprek, en het blad en de kasten liepen verder over de hele rechtermuur, alleen waren er nu ook vier lades bijgekomen. Boven het blad hingen er ook kastjes, in hetzelfde hout als de andere, en de deurknopjes waren grote zwarte bollen die je gemakkelijk kon vastnemen. Er zat een dunne strook glas in de deurtjes bovenaan, die er verticaal doorheen ging. Ik zag borden, koppen en grote bolkommen. De stopcontacten waren handig in de muur tussen de kasten en het blad aangebracht, en in de laatste ladekast tegen de muur waarin de deur zat, zag ik van boven naar onder een microgolfoven, een gewone oven die er ontzettend smerig uitzag en op gelijke hoogte met het aanrecht stond, en daaronder een vaatwasser.
Tegen de linkermuur stond een tafel, waar een krant openlag op een enorme luchtfoto van de luchthaven van New York, genomen uit een landend vliegtuig. De stoelen stonden allemaal met hun leuning tegen de tafelrand, behalve diegene bij de krant.
Naast de tafel stond de koelkast, zo'n grote rode met Bosch in zilveren letters, en naast die koelkast was nog een deur.
'De badkamer,' verduidelijkte Bill toen hij me zag kijken, en hij opende de deur.
'Het is klein, ik weet het.' verontschuldigde hij zich tegen me, 'Maar het is de schuld van de keuken. Ze vonden een hele wagon overdreven.'
'KLEIN? Mijn badkamer is verdikke maar de hèlft van dit!' riep ik met overslaande stem. Het kon me even niet schelen dat waarschijnlijk alle bewoners in een straal van 300 meter (lees: Tom, Gustav en Georg) me gehoord hadden.
Ik ging in het midden van de kamer staan en keek rond.
'Een bad... én een douche. Twee lavabo's, én een spiegel. En een toilet, afgeschermd van de rest door lage muurtjes. Klein, wat leuter je nu?'
'Bedankt voor de inventaris.' grijnsde Bill en hij liet me verbijsterd door de luxe achter. Ik hoorde hoe hij zijn tas in de afwasbak zette en de koelkast opende.
'Heb je toevallig nog dorst?' riep hij door de deur. Ik keerde terug om hem antwoord te geven, maar mijn mond viel open door de voorraad drank die ik ineens mocht aanschouwen, en die, naar ik vermoed, groot genoeg was om de hele Beierse Bierfeesten te kunnen platleggen.
'Heilige Moeder Maria.' prevelde ik met enorme ogen. 'D-drinken jullie dat ALLEMAAL op?' Mijn stem sloeg bezorgd over.
'Nee.' loog hij niet zo bijster overtuigend.
'We hebben meer cola dan sterke drank!' probeerde hij me gerust te stellen toen hij zag dat ik hem niet geloofde.
'Ik moet even gaan zitten, denk ik.' Ik wankelde naar één van de stoelen en liet me neervallen.
'Ijs?' probeerde hij deugenieterig, en gooide wat naar me toe dat hij uit het vriesvak had geschraapt.
'Ijs, nou je't zegt!' mompelde ik en veerde recht. Bill keek me verbaasd aan toen ik hem opzij duwde en een handvol ijskristallen nam.
Hij gilde toen ik vliegensvlug achter hem ging staan en het hele zaakje in zijn T-shirt deponeerde.
'Gaan we nog liegen, Bill?' vroeg ik poeslief terwijl hij zich uit alle macht in allerlei bochten wrong om toch maar geen ijs tegen zijn rug te krijgen.
'Wacht maar, meisje! Wacht maar!' dreigde hij compleet onovertuigend met luide stem, vlak voor hij in de badkamer verdween en de deur achter zich dichtsloeg. Ik grijnsde, sloot de koelkast en opende alle kasten om te zien wat er in zat.
Ik krijste toen totaal onverwacht zeker een halve beker ijskoud water over mijn ontblote onderrug gegoten werd en in een reflex greep ik de arm die me natgegoten had en draaide hem op Bills rug.
Hij kermde door door de onverwachte pijn en keek me geschrokken aan. Ik grijnsde en liet hem los.
'Overblijfsel uit mijn judoperiode,' zei ik voor hij zijn mond kon opendoen, 'ik zou me maar niet te veel doen schrikken als ik jou was.'
Hij staarde me verbaasd aan, en zei: 'Je lijkt me niet het type voor judo.'
'Ik ben ook niet het type voor judo. Mijn pa wilde gewoon dat ik ophield met hem onder de tafel te vechten. Hij vond het een beetje beangstigend dat ik sterker was dan hem, denk ik.' Ik glimlachte trots.
'Nou, als je jezelf zo geweldig vindt, dan moet je maar 'ns armworstelen met Georg. Ik durf te wedden dat je daarna wel een ietsiepietsiebeetje minder hoog van de toren zal blazen over je kracht.' Hij draaide zijn arm naar binnen en buiten, om te kijken of hij hem nog wel kon bewegen.
Ineens viel het me op dat hij behalve een wijde trainingsbroek - en ik hoop nog iets daaronder - geen kleren droeg, en opeens wist ik niet meer waar kijken.
'Zeg 'ns, met alleen maar dat aan kom je niet naast mij liggen, hoor!' probeerde ik de aandacht van mijn rode kaken af te leiden.
'Oh, nee hoor. Mijn shirt ligt ergens in bed. Ik heb het de voorbije nacht moeten uitspelen.'
'En dí t klonk verkeerd.' vervolgde hij droog.
'Behoorlijk, ja.' gaf ik toe, en met een glimlach op onze gezichten trokken we deur van de keuken dicht.
'BadKüche?'
'Nou ja, Tom was nogal beneveld toen hij zei dat hij zich wilde gaan wassen.'
'Mag ik daaruit opmaken dat hij het mannelijk kattenbeest van de vorige avond nog niet helemaal verteerd had?'
'Dat mag je zeker.' Zijn stem kreeg een guitige ondertoon.
'Niemand had dat eigenlijk.' gaf hij toe.
'Nou, hij heeft wel gelijk. Het is een badkamer én een keuken.'
'Soms heeft hij wel slimme momenten, hè, die broer van me?' Ik schrok me een aap toen hij opeens in mijn oor riep.
“Womanizer = in tha house!”� stond er op de deur die we net voorbij liepen, en nog voor we zijn stuk van de gang uit waren, vloog één van Toms schoenen langs ons heen. De veters sloegen als een zweep in mijn gezicht, maar zo zacht dat het nauwelijks pijn deed.
Bill lachte luid terwijl de deur weer dichtging zonder dat we Tom hadden gezien, en mijn ogen moesten weer wennen aan het licht toen Bill het aandeed in zijn wagon.
Hij stak het niet zo heel brede shirt over zijn hoofd, deed het lichtje boven zijn nachtkastje aan en doofde het grote licht. Ik stond in het donker, maar ik kon nog perfect zien.
De maan gaf onnoemelijk veel licht, maar ik wist zelf ook dat hoe groter het raam is, hoe meer licht er kon binnenvallen.
'Kom je nou nog?' vroeg Bill, die op zijn rug lag maar op zijn ellebogen leunde en me aankeek.'
'Oh. Ja.' Ik stapte naast hem in het bed en besefte hoe idioot dit alles was.
'Het lijkt wel alsof we getrouwd zijn.' merkte Bill op, maar in zijn stem kon ik geen bedoeling van die woorden ontdekken.
'Maar we zijn het niet.' herinnerde ik hem eraan.
'Nee.' bevestigde hij, ik draaide me op m'n rechterzij en trok het deken tot aan mijn oren terwijl hij zich uitrekte om het lichtje uit te doen.
We keken elkaar woordeloos aan terwijl onze ogen elk detail van de anders gezicht analyseerden.
'Bizar.' fluisterde hij, terwijl hij in mijn ogen staarde. Ik staarde terug.
'Wat?'
'Hoe het allemaal gelopen is.'
'Ja.' We hadden genoeg aan onze eigen gedachten.
'Ik ken je niet.'
'En ik jou wel?'
'Waarschijnlijk heb je wel een boel over mij gelezen.'
'Nou...'
'Correctie: je hebt waarschijnlijk alles over mij gelezen.' Ik grinnikte om zijn gezicht. Hij zag eruit alsof dat hem verheugde.
'Je kan moeilijk niet over jou lezen.' wierp ik op. 'Als je nou wat minder uit zou vreten, zou ik niet zoveel weten.'
'Ik heb geen idee waar je het over hebt.' loog hij staalhard, en zijn mondhoeken krulden om.
'Nee? Zal ik een klein lijstje maken om je geheugen wat op te frissen?'
'Doe dat.' mompelde hij, en stak zijn hoofd onder de dekens.
'Op plaats 5: keet schoppen in een restaurant door met spaghettislierten te gooien,' begon ik, maar voor ik verder kon gaan sloeg hij bruusk de dekens opzij en zei met twinkelende ogen en ietwat elektrisch geladen haar: 'Je zou het gezicht van die ober gezien moeten hebben, werkelijk om je een breuk te lachen!' en zette meteen daarna een gezicht op alsof hij ober was in een restaurant waar met spaghetti wordt gegooid. Ik schaterde maar ging toch verder met mijn lijst.
'Plaats 4 wordt ruimschoots volledig ingenomen door het champagnebrassen in het begin van jullie derde tour, dat waarschijnlijk de eerste en de laatste keer geweest is dat jullie ooit nog persmensen uitnodigen in jullie tourvervoermiddel.'
'Ha!' lachte Bill, 'Mijn haar rook drie dagen later nog naar champagne! En heb je die foto gezien waarop Tom poseert voor een andere foto en ik langs vanachter een hele geschudde fles in zijn nek spuit? Za-lig!!' Hij smoorde zijn lach door het deken tegen zijn mond te drukken, en dat zag er zo idioot uit, de grote guitige ogen en het deken voor de rest van zijn gezicht, dat ik ook moest lachen.
'Ik begin stilletjesaan het idee te krijgen dat je me probeert af te leiden...' insinueerde ik, maar Bill schudde heftig van nee. 'Ga verder, 't is veel te grappig!'
'Plaats 3: je zegt “Hallo Bulgarije!”� tegen Kroatië. Ooeeh, vindt Billie dí t niet grappig?' pestte ik hem toen hij zijn hoofd zonder één geluid volledig onder zijn kussen plette.
'Neeh, dot ies nie groppig!' klonk het gedempt toen ik hem porde voor een reactie.
Ineens haalde hij het kussen van zijn hoofd en keek me met grote ogen aan.
'Besef je wel hoe beschamend dat voor me was? Het was verdikke ons eerste concert in dat land!' En jammerend bedekte hij zijn hoofd weer.
'Nou ja, het haalde wel een hele hoop kijkcijfers,' probeerde ik hem op te beuren.
'Dat is het nu net! Als ik geweten had dat de nationale televisie daar ook was had ik wel twee keer nagedacht!' zei hij hulpeloos, en hij keek zo droevig dat ik spontaan besloot naar het volgende over te gaan.
'Op één na het grappigste moment uit jullie carrière, plaats 2: Georg die net iets te wild met zijn hoofd meedreunt met Monsoon en tegen Toms gitaar knalt, wat hem meteen een put in zijn hoofd oplevert en Tom een afschuwelijk valse noot!'
Bill schokte van het lachen. 'Ha, hij- hij had drie hechtingen, DRIE! En Tom had een week later nog steeds mentale schade!' gierde hij. We brulden het allebei uit toen Bill Toms toestand beschreef, de dag na de valse noot. 'Ik zweer het je, hij liet alles wat hij in zijn handen had vallen als iemand een onverwacht schel geluid maakte, zo gechoqueerd was hij!'
'En wa-haha-wat staat er op één?'
'Weet je dat zelf niet?'
'Eh... nee?' Ik gniffelde om hem te plagen.
'Wat dan?' porde hij in mijn arm.
'Op plaats één in jullie idiote-momenten-top-vijf: ...' begon ik, en ik kon een geeuw niet onderdrukken.
'Hee, hoe laat is het eigenlijk?'
'Doet dat er wat toe? Wat is nummer één?'
'Jeetje, kwart voor drie! Ik ga maar even een dutje doen, denk ik.' zei ik overdreven geeuwend.
'Oh nee, dat ga je niet!' probeerde Bill me nog tegen te houden maar ik had me al omgedraaid en tot een bolletje gerold, me afvragend wat hij zou doen.
Ik besefte pas wat de bedoeling was van al dat gewriemel toen ik opeens zijn adem langs mijn oor waaide en ik zijn bovenlichaam tegen mijn schouderbladen voelde, en ik vergat te ademen totdat ik ook zijn bovenbenen tegen mijn voeten voelde.
'Bill?'
'Ja?' smiespelde hij.
'Wí t ben je aan het doen?'
'Oh. Jou dwingen.'
'Mij dwingen zodat ik wat zou doen?'
'Zodat je nummer één in onze lijst vertelt.'
'En als je - eh - dwang niks uithaalt?'
'Nou, eh, ik reken er eigenlijk op dat hij wel werkt.'
'Oeps. Mislukt.'
'Doe nu niet lastig, zeg het gewoon!' bromde hij in mijn oor.
'Bill, zit niet zo te mompelen, ik krijg daar de kriebels van.'
'Ik stop met mompelen als je het vertelt.'
'Nou goed, jankdoos, ik - Au!' Hij had me een mep tegen mijn achterhoofd gegeven.
'Dat had je niet moeten doen. Nu vertel ik het zeker niet.' Ik begon te worstelen om me los te krijgen, maar Bill sloeg snel zijn arm om me heen en hield me op mijn plaats.
'Niet weggaan. Dit ligt zo lekker.'
'Bill, niet zo hard... ik - stik.' sleurde ik uit mijn keel toen hij zijn arm aanspande.
Zonder een woord liet hij me wat losser, maar zijn arm bleef liggen.
'Dus? Wat staat er op één?' mompelde hij, zijn voorhoofd achteraan in mijn nek.
'Die Oostenrijkse vrouw van 37 die David bespringt en jullie die er dan hysterisch bovenop springen om hem heldhaftig te redden, compleet vergetend dat jullie midden in een handtekensessie zitten en er meer dan honderd camera's jullie gezichten voortdurend zoeken. Nu blij?'
Ik wachtte een tijdje op reactie, maar aan het regelmatige gezucht dat van achter mijn rug opsteeg besefte ik dat hij in slaap was gevallen.
Hij is toch ook altijd zo heerlijk aandachtig.
En terwijl Bill steeds dieper wegzonk in zijn dromen, bleef ik wakker. Zijn houding veranderde niet. Clara zweeg ook, misschien was ze bang om Maarten wakker te maken.
Ik dacht na over hoe we hier lagen. Niet te veel, want ik wist niet hoeveel ik aan iets kon denken zonder dat het waar werd, maar toch.
Pas toen ik op mijn gevoel een voorbeeld kon plakken, zou ik me gerust genoeg voelen om te kunnen inslapen. Pas als ik een voorbeeld had gevonden, zou ik mezelf kunnen wijsmaken dat ik niet de enige was die ooit dit gevoel had.
Dit gevoel niks te betekenen, niks te zijn zonder het geheel waarvan ik maar een klein deeltje was.
De maan stond nu loodrecht boven ons en ze leek te bevestigen waar ik aan dacht.
Aan mijn voorbeeld.

Ik voelde me een klein stukje in een grote puzzel, onze puzzel.
Bills en mijn puzzel, alleen wij twee. Perfect in elkaar.

Mijn ogen vielen dicht terwijl nergens vandaan de tonen kwamen. De tonen van het liedje, het liedje van ons vieren.
Have I told you there's no one above you?
Filled my heart with gladness, take away my sadness,
Ease my troubles, that's what you do...

Reacties: