Hoofdcategorieėn
Home » Overige » The Fairies' Tale » Chapter 21
The Fairies' Tale
Chapter 21
Bill POV
Mijn haar. Mijn schoenen. Mijn nagels. Mijn haar. Mijn mascara. Mijn haar!
“Verdomme, waarom moeten dit soort tunnels nu altijd op Gustavhoogte? Sommigen van ons komen wél boven de anderhalve meter, hoor! Straks reageert modder nog met haarlak, gaat m’n mohawk roesten! Dit vind ik dus echt niet…”¯
“Bill Dramaqueen Kaulitz, wil je wel effe je gelipglosste muil houden? Je bent niet de enige die door deze onderaardse uitlaatstrook ploetert!”¯ Mijn broer nota bene is het die me afkapt en nijdig een elleboog naar achteren ramt om zijn woorden nog eens extra kracht bij te zetten. Helaas voor hem loop í¬k niet achter hem, maar Yasmine, en die vindt het niet zo grappig om een onverwachte elleboog tussen haar oren te krijgen.
Voor de verandering is het daarom niet Suki waar Tom voor op de loop moet gaan, maar het straalbezopen pedospook dat een reeks dubbele tong-vloeken naar zijn oren slingert. We mogen blij zijn dat die tunnel nog niet instort. Nee, skip die opmerking, als Yasmine haar woedeaanval nog verder doorzet zullen we allemaal levend begraven worden onder ik weet niet hoeveel meter zand, modder, keien, boomstammen en hondenpoep. Except for, of course, the ghosts, who are in fact dead.
Oh nee, Johnny is besmettelijk.
Gelukkig heeft Dorien door dat er ook nog levenden van de partij zijn, ik voel een stoot in mijn zij als ze zich langs me wringt om Yasmine bij haar dreads van mijn broer af te sleuren. In het gezellige schijnsel dat uit mijn mobiel komt (en het enige licht is dat we hier zo’n beetje hebben) kan ik concluderen dat Tom buiten wat krabben nog helemaal heel is. Yasmine heeft niets, maar krijgt nu wel een preek van Dorien over aardig doen tegen mongolen zonder oog-handcoödinatie. Feest.
Een paar minuten later sjokken we weer in stilte verder. Er lijkt werkelijk geen einde te komen aan deze tunnel, alle kanten op zie ik niets anders dan zwart in de verte, waar het schijnsel van mijn mobiel in wordt opgeslurpt.
Wat een dag. Kaasfreaks redden uit de gevangenis, klinkt als een gezellig dagje uit! - maar dat was vóór ik te horen kreeg dat Johnny een ideetje had. Dit was niet de leukste manier om te ontdekken dat één of andere bejaarde pedofiel een betere conditie heeft dan ik. En die stampede van hondsdol oestrogeen hield natuurlijk geen rekening met het feit dat ik vanochtend nog maar een héél klein beetje haarlak had, dus…
Nou ja, en toen we eindelijk terug waren bleek Dezh in een gat getuimeld te zijn. De wereld heeft het blijkbaar op mijn grote liefdes gemunt, mijn haar en mijn Dezh. Met haar is het nu goed, ik heb haar hand vast en ze neuriet “What what”¯, maar met mijn haar weet ik het nog zo net niet.
“Zeg!”¯ roept dan Kayley na een tijdje. “Komt er ooit nog een einde aan deze tunnel? Ik verveel me!”¯
Suki schreeuwt terug vanaf het hoofd van onze stoet: “Niks te zien, sorry!”¯
“Heb je wel licht dan?”¯ vraagt Tom en krijgt meteen een venijnige por van Yasmine, die iets mompelt over “Bek houden, satéprikker’ en hem heel effectief tot zwijgen weet te brengen.
“Yo, Bill!”¯ komt dan Gustavs stem vanuit het donker. Hij is niet meer zo tevreden geweest sinds zelfs Suki tegen Elvis uitviel omdat hij irritant deed, ook al was dat maar heel even (tot hij een serenade voor haar zong, de uitslover). Hoe dan ook, zelfs zonder licht kan ik me Gustavs grijns precies voor de geest halen.
“Yo, Bill! Kom eens hier met dat licht!”¯
Op hetzelfde moment knalt hij met zijn kop tegen de aarden wand van de tunnel. Suki botst tegen hem op, dan Kayley, vervolgens Tom, Yasmine, Johnny, Dorien, River, en ik sta net op tijd stil omdat ik door mijn lampje het gebots kon zien gebeuren. Dezh staat ook stil, maar helaas voor ons lopen Kol, Elisa, Shin en Daniëlle gewoon door en dus maken wij de kettingbotsing compleet.
“Auw,”¯ klinkt het van voren. Dan is het even een momentlang stil. Een heerlijk, gekoesterd moment, maar helaas duurt het niet langer dan een milliseconde; iedereen begint door elkaar heen te schreeuwen en te beschuldigen.
Gustav moet beter uitkijken, Suki moet minder volgzaam volgen, Kayley moet uit haar doppen kijken, Tom moet het verschil tussen ellebogen en tandenstokers nog eens goed inprenten, Yasmine moet van de rum afblijven, Johnny moet zijn klep houden over pinda’s, Dorien moet zich eens andere kleren aanmeten dan T-shirts van River, River moet zijn T-shirts niet aan Dorien uitlenen, Daniëlle moet haar keldergewoonten bij zich houden, Shin moet zijn drumstokjes niet meer in zijn broeksriem proppen, Elisa moet haar dreads niet zo laten dweilen, Dezh moet harder voor vuurtoren studeren en ik moet niet zo egoïstisch doen met mijn lampje.
“Ja hallo! Het is mijn mobiel!”¯ protesteer ik verontwaardigd. “Is het soms mijn schuld dat Gustav niet oplet? Ik heb altijd al beweerd dat kaas slecht is voor je ogen!”¯
Meteen krijg ik natuurlijk van alle kanten de verwijten naar mijn hoofd. Suki blaast dat ze nog wel een paar leuke lichaamsopeningen weet waar kaas fijn schadelijk kan zijn, Gustav brult dat ik niet zo materialistisch moet zijn, Tom is het met hem eens, Yasmine mept hem tegen zijn wang, Kay mept Johnny als vergelding, Johnny zegt “Not sure I deserved that”¯, Dorien gilt dat Rivers shirts gewoon sex zijn en ga zo maar door.
Uiteindelijk besluit ik dat het eenvoudigweg veel makkelijker is om me door de kluwen naar voren te wurmen en mijn mobiel aan Gustav af te staan. Met Dezh achter me aan voeg ik de daad bij de gedachte en weet ons met enige moeite naast Gustav en Suki te krijgen. Achter ons wordt de chaos langzaam kleiner; ik vermoed sterk dat het iets te maken heeft met het instortingsgevaar, maar helemaal zeker weten doe ik dat natuurlijk niet.
“Oké, eens zien,”¯ mompel ik en schijn in het rond. Wand, wand, wand, kluwen. Bodem. Luik.
“Hé, een luik!”¯ zegt Suki enthousiast.
“Een luik?”¯ echoot het achter ons.
“Een luik,”¯ knikt Dezh.
“Een luik!”¯ roept Dorien.
“Thank you, Captain Obvious,”¯ zucht Gustav. “Bill, kan jij erbij?”¯
Ik zucht diep, geef mijn heilige mobiel - kuch - aan Dezh en strek mijn armen uit. Op mijn tenen lukt het net, ik krijg het luik een stukje omhoog en een millimeter opzij.
“Dit werkt niet,”¯ besef ik en laat mijn armen zakken. “Net te hoog.”¯
“Zwakkeling!”¯ joelt Yasmine. Tom ziet zijn kans schoon en maakt zich op voor een nieuwe satéprikkermove. Kayley houdt hem net op tijd tegen; godzijdank, want ik wil hier nog levend uit, alsjeblieft dankjewel.
Dan roept Elisa van achteren: “Opzij! Wij wassen dit varkentje wel even! Hup, Shin!”¯
Haar brave drummertje doet wat hem gezegd wordt en wringt met haar op zijn rug naar ons toe. Elisa dwingt hem op zijn knieën en klimt op zijn schouders; houvast zoekend bij mij, Gustav en de wand weet Shin zich nog een eindje overeind te duwen en nu kan Elisa het luik opzij schuiven. Ik moet zeggen, ondanks hun af en toe twijfelachtige tijdverdrijf, de trampolinebewoners zijn zo slecht nog niet.
Dan steekt Elisa haar hoofd door het luik, kijkt even om zich heen en zegt opgewekt: “Hé, pizza!”¯
Reacties:
“Hé, pizza!”¯
Zo lekker droog. Ook al heb ik geen flauw idee waar die zin op slaat.
Ehm, ja, gewoon maar gauw verder?
@Do: Deze is geschreven door Dezh. ^^
Except for, of course, the ghosts, who are in fact dead.
Oh nee, Johnny is besmettelijk.
Geniaal ftw! x]
Tom is het met hem eens, Yasmine mept hem tegen zijn wang, Kay mept Johnny als vergelding, Johnny zegt “Not sure I deserved that”¯
Mhehe. Kom je aan Tom, dan kom je aan mij.
Hij is ook echt de mikpaal in dit hoofdstuk hè! ;o
Allemaal omdat Bill té Diva is! x]
Kom maar hier Tomchenn *hug*
Oké, mijn fantasie is misschien iets té groot.
“Hé, pizza!”¯
Uh?
Question: wie schreef deze?
Want die persoon verdient een bloemetje
En ik hou die shirts lekker aan, thank you very much!
*Julia sterft van het lachen*
er zit zo'n gaar kind in mijn klas dat op de meest onmogelijke momenten "Pizza!" door de klas schreeuwtHaha, en dat van Yas en Tom was hilarisch.
En Bill is te bezitterig x'D
xoxo <3