FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Weer op Zweinstein...

Op de vierentwintigste vertrokken we naar het station. Ik zag Draco niet en stapte op de trein met de Wemels, Harry en Hermelien. We vonden een groot compartiment en konden er met zijn allen in.
Een half uur later opende een blonde jongen de deur en stak zijn hoofd binnen “hey”� Iedereen keek op, mar wendde ook meteen weer zich blik af, aangezien ik mezelf op Draco gooide. Ik trok mezelf tegen hem aan en kuste hem, voor hij de inhoud van het compartiment volledig gezien had. Zijn hand liet de deur los en hij hield me stevig vast.
“ik heb je zo gemist”� fluisterde hij, zachtjes mijn haren uit mijn gezicht wrijvend.
“ik jou ook!”� antwoordde ik en we verlieten het compartiment, elkaar niet loslatend. We vonden een leeg compartiment waar we binnen gingen. In die ruimte werd geen woord gesproken, want dat hadden we niet nodig, al wat we nodig hadden was de lippen en handen van elkaar. Omhelzingen en kussen, strelen en eindeloos in elkaar ogen turen, dat was wat we nodig hadden.
Toen we toekwamen ging ik bij Fred, George en Leo lopen. We liepen de grote zaal binnen en het leek wel of school opnieuw begonnen was. “Mijn geachte studenten! Zoals jullie allen weten zijn we hier vandaag niet voor lessen, maar voor Zwerkbal!”� In de zaal werd gejuich, gefloten en op de tafels geklopt. “eet smakelijk!”�
Ne het eten nam hij opnieuw het woord. “Ik ben blij dat jullie hier allemaal zijn. Et team kan vanavond nog trainen, ik stel voor dat iedereen goed slaapt en we morgen in Schotland eens goed uitpakken!”�
Het team vertrok naar het plein. “Goed jongens kk hoop dat jullie allemaal wat geoefend hebben in het verlof.”� De training verliep ongeloofelijk vlot. Iedereen had zijn spel onderhouden, zoveel was duidelijk.

De volgende morgen wekten mijn zenuwen me vroeg. Ik besefte nerveus dat het vandaag Zwerkbal was. Ik kleede me vlug aan en liep naar de leerlingenkamer. De anderen zaten er al.
“morgen!”�
“hey Joan”�
“Gaan we eten?”�
“Nou, we wachten op..”�
“Het is vakantie, vroeg zullen die niet wakker zijn..”�
“Juist..Ja je hebt gelijk.”�
“flinke jongen”� glimlachtte ik. Zoals verwacht waren alle spelers al wakker, maar daarbuiten niemand. “Hoelaat is het eigenlijk?”�
“half zeven”�
“Wow..Dan hebben we nog veel tijd”�
“Ja..goed, toch?”�
“dat denk ik ja”�
“hey daar lieverd”� klonk een zachte achter me, de eigenaars handen rustten op mijn schouders, gevolgd door Draco’s kin. “goeiemorgen”� antwoordde ik. Hij kustte me op mijn wang en volgde ons naar de Griffoendor tafel. Hij had al gegeten en tot afkeer van mijn vrienden staarde hij me de hele tijd verliefd aan. Ze waren opgelucht toen we naar het plein vertrokken. Ik hield de training licht en na te douchen keerden we weer naar de grote zaal. Die zat nu goed gevuld en Draco liep naar de Zwadderichtafel. Leo en Hermelien zaten naast elkaar, best een vreemd zicht. Ze begroeten ons en we gingen hen vergezellen, want ze waren nog aan het eten. De tweeling en Ron gingen voor een tweede ontbijt.
“Al getraind?”�
“jep”�
“waw
“Ja we waren allemaal al op om half zeven dus..”�
“waw! Dat is…”�
“Je weetje Hermelien we zijn een klein beetje gespannen!”�
“Ok jongens”� onderbrak ik. “de tweede match is daarom niet moeilijker het is nog steeds de eerste ronde. Ik denk dat we dit kunnen, we verdienen een tweede Ronde vind ik”�
“Dit is wel het Wk”� zei Ned onzeker toen we opstonden om naar de leerlingenkamer te gaan. Dit was de eerste keer dat ik Ned onzeker zag. “Niet elk schoolhoofd handeld als Perkamentus. Hij wil enkel een team naar het Wk sturen dat goed genoeg is…Dit moet lukken.”� We waren maar net toegekomen aan de leerlingenkamer of proffesor Anderling kwam me roepen. “Het schoolhoofd en de aanvoerder van het schotse team zijn hier”� verkaalrde terwijl ze me snel naar de bureau van Perkamentus begeleidde. Ik was in de war, maar kon niks meer vragen want ze opende de deur van Perkamentus’ bureau.
“ah! Dank je Minerva”� zei Perkamentus. Hij leek opgewonden, maar dat leek hij altijd! “Dit Joan, Zijn proffesor Andraste en Keiran, aanvoerder van Glioscan.”�
“hallo”� zei ik en schudde beide mannen het hand. “De match gaat toch door he?”�
“Zeker, onze schotse vrienden doen het allemaal gewoon graag proffesioneel”� antwoordde Perkamentus. “Het leek me best dat jullie elkaar al ontmoete voor de match”� vulde Andraste aan.
“oh”� zei ik en ik begon aan mijn praatje van vijf minuten eerder te twijfelen. “Jij hebt een volledig reserve team heb ik begrepen?”� ik knikte, zoekend naar mijn bijna gevonden zelfvertrouwen. “Dit is de beste manier om conflicten te vermijden”� zei Andraste nog eens, beseffend dat ik hun komst nog steeds niet begreep. Ik haalde mompeld mijn schouders op “We maken gewoon geen conflicten.”� Keiran grinnikte en sloeg uitnodigend op de stoel naast hem. ik liep naar de stoel naast Keiran en ging zitten. “Hey uh Keiran?”� hij knikte. “JA..Joan”� hij glimlachte en ik voelde me ongemakkelijk. Hij was knap, maar te vriendelijk naar mijn zin. “ik kijk uit naar vanmiddag.”� Zei hij helemaal over zijn stoel hangend. “ok”� zei ik en keek naar Perkamentus, maar die praatte met Andraste. Keiran zat me echt te dicht en ik flitste waarschuwend met mijn ogen, maar hij negeerde het. “Ik moet zeggen, niet veel meisjes schoppen het tot aanvoerder”�
“Wat wil je daar precies mee zeggen?”�
“Je moet wel echt goed zijn.”�
“Jongens zijn niet beter dan meisjes in Zwerkbal!”�
“Denk je? Je zal wel zien dat ik gelijk heb.”� Hij greep mijn knie vast en boog zich voorover. “goed in zwerkbal en mooi, wat een combinatie!”� fluisterde hij. “Jammer dat je geen schotse bent.”� Hij knipoogde en ik trok mijn neus op. Andraste riep Keiran en ze gingen weer naar Schotland. “Hij is een beetje eng he?”� ik knikte “Hij wil je gewoon intimideren, Joan. Blijkbaar kent hij nog niet, juist?”� hij knipoogde en Anderling begleidde me weer naar de leerlingenkamer. Waar ik moest uitleggen wat er was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.