FanFic.nl

Bite [Vamps]

Twilight [28]

‘Julia, hey, waar denk jij aan?’ Er zwaait een hand voor mijn gezicht. Ik knipper, tover een glimlach op mijn gezicht en kijk om. Het is Tom, wie anders?
‘Sorry. Zei je wat?’ vraag ik.
Hij knikt, slaat zijn armen om me heen en heft me van de vensterbank, waarop ik zat. ‘Ik heb een film gehuurd.’
Hij ploft, met mij nog steeds in zijn armen, op de zetel en grist de afstandsbediening van de leuning.
‘Welke?’ vraag ik en nestel me beter tegen hem aan. Hij grijnst en drukt een kus op mijn wang. Ik smelt nog steeds, het is ook zo moeilijk te bevatten dat wij samen zijn. Wij. Tom, de superknappe mens en ik, Julia, de überlelijke vampier.
‘Twilight.’ fluistert hij en zet zijn lippen in mijn oorlel.
‘Die ken ik niet. Maar ach, hij zal vast wel leuk zijn,’ en in gedachten voeg ik er nog ‘omdat jij hem met mij kijkt.’ aan toe.
De tv springt aan, een blauw beeld met een cd’tje in het midden. Dan springt het titelscherm erop. Hij drukt op Duitse ondertitels en zet dan op Play. En nu gezellig film kijken met Tom. Ik glimlach. Smexy.

Halverwege de film heb ik echt het gevoel dat ik moet kotsen. Robert Pattinson is echt een schreeuwlelijk, Bella is een zagende trien en zo zijn vampiers gewoon echt niet.
Blijkbaar heeft Tom het ook in de gaten want hij pauzeert de film en kijkt me aan.
‘Niet leuk?’ Een grijns duwt zijn mondhoeken omhoog.
‘Nee, het klopt echt helemaal niet. Vampiers kunnen echt niet vegetarisch zijn. Ze drinken sowieso bloed, dus sowieso uit iets bestaand uit vléés.’
‘Drinken jullie dan geen dierenbloed in plaats van mensenbloed?’
‘Nee. Wij drinken om de zoveel tijd mensenbloed, meestal zoeken ze een slachtoffer, maar de beschaafden zoeken een donorbank op.’
‘En wat gebeurt er als jullie gewoon voedsel eten en gewone drankjes drinken?’ vraagt Tom nieuwsgierig en leunt tegen me aan. Zijn cornrows vallen gedeeltelijk over mijn schouder.
‘Niets. Het blijft in ons lichaam zitten tot het er op een bepaalde manier weer uitkomt.’ Hij trekt een walgend gezicht, maar dat klaart al snel op. Hij duwt me opzij, zodat ik met mijn rug plat lig, en gaat dan op me liggen.
‘Heb je nu dorst?’ vraagt hij en prikt in mijn zij. Ik schud braafjes mijn hoofd, waarop hij met zijn wenkbrauwen wiebelt en drukt zijn lippen op die van mij. Zijn armen kronkelen om me heen, hij laat zijn vingers langs mijn heupen glijden. Ik tik met mijn tong tegen zijn piercing en gniffel als hij tegen mijn lippen zucht.
Ik bespeel elk mogelijk stukje van zijn huid met mijn vingertoppen en kus zijn hals. Hij rilt van genot en bijt in mijn lip.
Bloed.
Ik ruik zijn bloed. Meer dan duidelijk. Het prikt in mijn neus en in mijn ogen, ik proef het op mijn lippen en tong.
Ik moet nu bloed! Ik moet zijn bloed!
Ik voel mijn tanden groeien, ze prikken in mijn tandvlees. Nog een laatste keer kus ik zijn huid. Dan zet ik mijn tanden in zijn vlees.
Geschrokken duw ik me van hem af, ik kom met mijn rug tegen de leuning en tijmel erover heen. Hijgend blijf ik op de grond liggen, tranen vertroebelen mijn beeld. Ik veeg ze weg voor ze kunnen ontsnappen.
Ik hoor Tom raspend en hijgend ademhalen, maar ik durf niet naar hem te kijken. In plaats daarvan kruip ik de kamer uit, en sta dan recht om weg te lopen. De deur slaat achter me dicht, ik zak tegen de muur op de grond. Het sneeuw wordt door mijn kleren opgezogen, van het ene moment op het andere weeg ik een kilogram meer.
Heel even zit ik in volledige rust, alleen de sneeuw en witte wolkjes adem als mijn gezelschap, dan hoor ik schuifelende voetstappen op de drempel naast me. Tom komt naast me zitten en slaat bezorgd zijn armen om me heen.
‘Gaat het?’ vraagt hij en trekt me stevig tegen zich aan.
‘Dat hoor ik aan jou te vragen, ik had je bijna leeggezogen.’ Ik kijk voorzichtig opzij, zijn ogen glinsteren geamuseerd, maar zijn glimlach is nergens te bespeuren.
‘Bijna, ja. Snap je het niet? Je hebt net zo’n beetje de grootste drang van jouw soort mensen weerstaan enkel omdat je mij niet dood wou hebben. Dat vind ik heel romantisch hoor.’
We lachen samen, zachtjes en verlegen en nogal onwennig. Ik ga met mijn vingers langs zijn wangen en dan naar zijn nek. Daar, precies op de plek waar ik nu mijn wijs- en middelvinger heb staan, zitten twee kleine wondjes. Heel klein, alleen de punt van mijn tanden heeft er gezeten, en daar bovenop een korst van gestold bloed.
‘Laat maar zitten, oké? Ik heb het zelf ook wel een beetje uitgelokt, denk je ook niet?’
Ik kus zijn wang en trek mijn hand terug. Wat is het toch ook een schatje. Echt, wat zou ik zonder hem moeten?
Mijn ogen glijden over het uitzicht, vage schaduwen maken van het bos een duistere plek.
Een auto verscheurt ronkend de stilte, het gepiep van de rem zindert lang na. Dan klinken plettende voetstappen, die wegzakken in de sneeuw, stemmen en gelach.
Als eerste verschijnt Nancy, die in een winkelkarretje zit en twee bruine zakken vol boodschappen op haar schoot houdt, geduwd door Bill, die op de stang staat en het heuveltje afsjeest. De wieltjes wiebelen gevaarlijk.
Dan sloft ook Huyen het pad op, met een plastieken zak in zijn hand.
Tom lacht als hij Bill ziet, en ik krijg lachkriebels door Nancy. Huyen kijkt echter schichtig om zich heen.
‘Je hoeft je niet te schamen hoor, Huyen, we weten dat jij hen niet kent.’ roept Tom. Zo krijgt hij Huyen toch ook min of meer aan het lachen.
Bill springt van het karretje, waardoor het met zo’n vaart vooruit schiet dat Nancy zich stevig moet vasthouden en opzij moet buigen om te sturen. Ze gaat om het huis heen, dat klinkt iets dat lijkt op boemkadengbafboing en nog iets later stapt Nancy doodrustig haar huis binnen om de zakken weg te gaan zetten.
Bill leunt tegen de deurstijl.
‘En, hoe was jullie dag?’

Reacties: