FanFic.nl

Stand Alones

I can shine

Met kleine pasjes liep Anne richting de grote eik. Het was een raar idee. Ze had zich er altijd veilig gevoeld, maar nu was dat gevoel er niet meer. De schaduw van de boom zag er nog altijd uitnodigend uit. De blaadjes van de boom ritselden, alsof het bladerdek Anne beloofde haar nooit meer in de steek te laten. Anne vergaf de boom niet. Ze weerstond de verleiding weer plaats te nemen op haar eigen plekje onder de eik. De plek waar nooit zon kwam, omdat het onwijze bladerdek van de boom geen daglicht doorliet. Dat was het plekje van Anne. Iedereen wist haar daar te vinden. Als je haar nodig had, ging je naar de eik. Daar zou je haar vinden, met haar koptelefoon op haar hoofd. Ze zou je horen aankomen, maar niet opkijken. Anne had het niet op haar medemensen. Ze waren haar veel te wreed, dachten alleen aan zichzelf. Het gras kraakte uit protest, elke keer dat Anne haar voeten erop neer liet komen. Het was kurkdroog, het had in geen weken meer geregend. Dit kwam Anne alleen maar beter uit.
Ze had de eeuwige schaduw van de boom bijna bereikt. Er vormde een brok in haar keel. Dit was de enige plek waar ze ooit gelukkig was geweest. Het was ook de plek waar haar geluk tot een einde kwam, de plek waar ze haar definitieve besluit had genomen.
De vogeltjes vloten toen ze Anne aan zagen komen, alsof ze haar wilden verwelkomen. Als reactie kregen ze een mismoedig glimlachje. Anne vergaf niet meer. Niemand meer. Niets meer. Ze was te vaak teleurgesteld. Van mensen was ze het gewend, maar van de vrije natuur had ze het niet verwacht. Ze had gedacht dat deze haar wel zou beschermen, maar ze had het mis gehad.
Het meisje stond in de schaduw van de boom. Haar bleke handen trokken de schoudertas van haar schouder en lieten hem met een plof op het gras terecht komen. Anne liet zich ook op de grond vallen en leunde met haar rug tegen de grote eikenboom. Ze sloot haar ogen en onmiddellijk kwamen alle herinneringen terug.

Het was een hete middag. Anne zat met haar rug tegen de boom en staarde voor zich uit. Ze zag enkel dor gras. Haar oren zaten verborgen onder haar koptelefoon. Deze zat aangesloten op haar MP3-speler die zachtjes aanstond. Zweet liep in straaltjes langs Annes rug, deed haar shirt aan haar lichaam plakken. Ze hoorde naderende voetstappen en opgewekte stemmen, evenals gegiechel. Ze besteedde er geen aandacht aan. Over het algemeen lieten mensen zich met rust. Terwijl de stemmen dichterbij kwamen, merkte Anne dat de neuzen van haar felgekleurde gympen in de zon stonden. In de zon? Dat kon toch niet? Het meisje keek omhoog en zag tot haar grote schrik dat de boom gesnoeid was. Een ongelukkig gevoel bekroop haar. Moesten mensen dan echt alles kapot maken wat haar lief was? Tranen prikten achter haar ogen, maar Anne was niet van plan hen door te laten. Ze richtte haar ogen weer op het grasveld voor haar, zag hoe drie gestaltes voor haar neus stonden. Twee meisjes en een jongen, uit haar klas. Het langste meisje, met platina blond haar en een onmogelijk dikke laag make-up, trok de koptelefoon van Annes hoofd en plaatste hem over haar eigen oren.
‘Ik hoor niets, zet hem eens harder.’ Beval ze, met gemaakt zoete stem. Anne deed wat haar opgedragen werd, uit angst dat haar klasgenootjes het anders eigenhandig zouden oplossen. Anne had goed gehoor en ze kon meeluisteren met haar eigen muziek. De jongen leek dat niet te kunnen en trok aan de koptelefoon, om hem zelf op te zetten. Met succes; een paar tellen later kon hij luisteren naar In your Shadow, van Tokio Hotel, wat Anne als haar lijflied zag. Ze nam het misschien te letterlijk - maar dat maakte haar niet uit.
Het kleinste meisje, met bruin haar en minstens zoveel make-up als haar vriendin, besloot dat ze ook wilde luisteren en gaf een ruk aan de koptelefoon. De jongen was het niet met haar eens en hield het voorwerp stevig vast. Anne hoorde een luid gekraak en een geschokt gilletje, waarna het meisje zich gewonnen gaf en de jongen naar de muziek liet luisteren. De twee meisjes waren al weggerend voor tot Anne doordrong wat er gebeurd was: haar koptelefoon was in tweeën gebroken. De jongen hield hem in zijn handen en keek haar beduusd aan. Nog voor Anne kon reageren had hij zich hersteld.
‘Ach, onze zielige kleine emo, heb ik je baby gesloopt?’ Anne vond haarzelf terug. Woede kolkte door haar aderen. Eerst haar boom, dan haar muziek. Ze waren te ver gegaan. Ze sprong op en trok haar kapotte bezitting uit de handen van de jongen. Na hem een klap verkocht te hebben, rende Anne huilend weg. Haar klasgenoot liet ze verbaasd achter, met een hand op de wang waar Anne hem geraakt had.

De tranen rolden alweer over Annes wangen. Ze genoot ervan. Ze zou die kinderen versteld doen staan. Ze zouden haar nooit meer vergeten. Anne hoopte dat ze hen zou achtervolgen in hun dromen. Ze wilde hun geluk afpakken, zoals de mensheid dat van haar had afgepakt. Ze ging het er niet bij laten zitten. Mensen moesten het weten.
Annes vingers peuterden haar tas open, haalden er een touw uit. Het was zo geknoopt dat het twee lussen had. Anne klom de eik een stukje in, hing één lus om een dikke tak boven zich en liet zich vervolgens uit de eik zakken. Ze bewoog zich richting haar tas, waar ze een hele stapel witte velletjes papier uithaalde. Ze waren allemaal bedrukt met dezelfde zwarte letters. Letters die één zinnetje vormden. Een tekst die onwaarschijnlijk veel voor Anne betekende. Ze wierp de blaadjes op de grond, waardoor het gras niet langer zichtbaar was. Anne pakte de tas weer, groef er even in en haalde er een klein doosje uit. Ze stopte het in haar broekzak en klom terug de boom in. Daar haalde ze het doosje uit haar zak en schoof het open. Het voorwerp dat ze eruit haalde, streek ze langs de zijkant van de verpakking. De kop van de lucifer vatte vlam. Anne liet het ding naar beneden vallen. Ze herhaalde het tafereel drie maal. Toen ze ermee klaar was hadden een aantal blaadjes al mooi vlam gevat. Anne haalde haar hoofd door de vrije lus en ging aan haar armen hangen. Al haar gewicht hing aan haar handen. Meer dan enkel haar gewicht. Nog een laatste blik wierp Anne op het grasland en de brandende blaadjes. Bijna onhoorbaar bracht ze de woorden uit, precies dezelfde als op de papiertjes geschreven stonden. Toen hoorde ze stemmen naderen. Terwijl de tranen over haar wangen stroomden, liet Anne los.

Enkele seconden later weerklonk er een schreeuw door het park. Iemand had de vlammen gezien, rende erop af. Het meisje schrok toen ze Anne zag hangen. Het vuur verspreidde zich razendsnel door het uitgedroogde gras. Het werd totaal niet gehinderd door de zoute tranen die op enkele papiertjes neer waren gekomen. Ze lieten zich niet meer tegenhouden, ze gingen Annes laatste wens vervullen. De schaduw, die haar enige bescherming had gevormd, zou mee ten onder gaan. De vlammen zouden de boom opslokken, tot hij verkoold was en nooit meer schaduwen op het gras zou werpen. De papiertjes leidden de vlammen steeds verder naar de boom, om te zorgen dat er nooit meer een schaduw zou zijn om in te schijnen. Om de zin die Anne achter had gelaten kracht bij te zetten.

Reacties: