FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Kameleon

De gestalte loopt langzaam naar ons toe. Het lijkt wel of hij zijn pas inhoudt. De jongen ziet er nog precies hetzelfde uit als ik me herinner. Zijn bleke gezicht wordt omringt door lange, zwarte haren. Al zijn deze doffer en lustelozer dan ik me herinner. Ze zijn door en door nat van de regen van vandaag. Nu is het gelukkig droog. Het ingevallen gezicht van de jongen is bedekt met resten van oogschaduw en eyeliner. Zijn lange postuur is nog magerder dan het al was en zijn schouders hangen een beetje. Ondanks de achteruitgang herken ik hem meteen. Ik wacht ongeduldig tot hij dichterbij komt.
‘Ben je het echt?’ Breng ik uit, zodra hij binnen gehoorsafstand is. Veel meer dan een schor gefluister komt er niet uit mijn keel.
‘Dat wilde ik net aan jou vragen.’ Ik krabbel stuntelig omhoog en vlieg mijn broertje om de hals. Ik ben een beetje verbaasd als ik merk dat ik hem echt vast kan houden, dat hij geen illusie is. Ik kan hem voelen. Zijn lichaam tegen het mijne, mijn armen om hem heen. Zijn armen om mij heen. Zoals het altijd was. Zoals het hoort te zijn. Het is geen droom, hij is hier echt. In een opwelling laat ik hem los en draai me woest om. De opluchting maakt meteen plaats voor woede.
‘Je hebt gelogen!’ Schreeuw ik tegen Jamila, wier gezichtsuitdrukking van ontroering veranderd in ontzetting.
‘Waar haal je dat nu vandaan?’
‘Je zei dat Bill onmogelijk hierheen kon komen.’
‘Ik snap ook niet hoe hij hier gekomen is.’
‘Je herkende hem, je hebt een bericht gekregen dat hij komt.’
‘Nee, jij hebt hem ondertussen zo vaak beschreven dat ik over hem kan dromen.’
‘Je zei dat het onmogelijk was.’
‘Dat dacht ik ook, ik ben net zo verbaasd als jij.’
‘Toch heb je gelogen. Je zei dat Bill hier absoluut niet heen kon komen. Hij is er toch, je hebt gelogen.’
‘Als jij zegt dat twee plus twee een uitkomst van drie geeft, ben jij gewoon dom en vergis je je. Het is niet meteen een leugen.’ Jamila lijkt wel een kameleon, alleen verandert ze niet van kleur, maar van stemming. De verbazing namelijk alweer heeft plaats gemaakt voor verontwaardiging en irritatie.
‘Dus je zegt dat je dom bent?’
‘Niet half zo dom als jij. Ik zie het verschil tussen een leugen en een vergissing nog.’
‘Of jij bent zo stom dat je in je eigen leugens trapt.’
‘Ik dacht dat je me vertrouwde.’
‘Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.’ Dit is de eerste keer in al deze dagen, dat Jamila geen weerwoord geeft. Ik zie hoe tranen zich een weg over haar wangen vechten. Zonde, haar gezicht was net droog. Het is overduidelijk dat ze heel veel moeite doet om de zoute vloeistof binnen te houden, maar het lukt haar niet. Haar lichaam begint schokkende bewegingen te maken, op het ritme van haar gesnik. Ik voel hoe ik medelijden met haar krijg, maar stop het gevoel zo diep mogelijk weg. Zij heeft gelogen, ik niet.
‘Ik dacht dat je bij me zou blijven.’ Snikt het meisje op de grond.
‘Ik dacht dat jij niet tegen mij zou liegen.’
‘Ik heb niet gelogen!’
‘Vast niet.’
‘Waarom zou ik liegen?’
‘Zodat je mij niet hoeft te delen.’
‘Waarom zou ik dan hierheen komen?’
‘Je had niet verwacht dat Bill zo lang hier zou blijven.’
‘Je denkt echt dat je alles bent, hè?’
‘Hoe kom je daar nu bij?’
‘Je gaat ervan uit dat iedereen van je houdt.’
‘Nee, dat ging ik niet. Tot je zei dat je wilde dat ik bij je bleef. Ik vertrouwde je.’
‘Tom, ik heb niet gelogen!’
‘Tom, wees een beetje redelijk. Hoe weet jij zo zeker dat ze zich niet vergist heeft?’ Ik was Bill bijna vergeten. Ik draai me om en kijk naar hem. Zijn ogen staan verdrietig, zijn schouders hangen nog steeds.
‘Ze… ik…’ Dat weet ik zelf ook niet. Het dringt tot me door dat hij gelijk heeft. Dat zij zich waarschijnlijk vergist heeft. Dat zij ook gelijk heeft, ik ben egoïstisch en dom. Ik loop naar haar toe, zak door mijn knieën en omhels haar.
‘Het spijt me.’
‘Het spijt mij ook.’ Antwoordt Jamila, nog steeds schokkend van verdriet.
‘Het was de schok, het spijt me echt.’ Ik voel me werkelijk schuldig.
‘Ja, schuif de schuld maar weer van je af.’ Jamila rukt zich los en staat op. Ik zie hoe haar knieën knikken.
‘Nee, zo bedoelde ik het niet.’ Ze is echt heel boos op me. Terecht, maar het is wel vervelend.
‘Nou jongens, ik ga maar weer eens. Volgens mij hebben jullie het gezelliger zonder mij.’
‘Nee!’ Roepen Jamila en ik in koor, beiden verschrikt van de uitspraak.
‘Jullie kunnen alleen maar ruzie maken, dat vind ik niet erg gezellig.’ Bill is erop getraind te liegen, dat leer je vanzelf als je dagelijks geïnterviewd wordt. Maar ik ken mijn broertje, ik weet wanneer hij liegt. Nu niet. Hij meent het.
‘Sorry, het spijt me, Tom.’ Ik hoor aan Jamila’s stem dat ze het meent.
‘Het spijt mij ook.’ Ze omhelst me nogmaals. Langzaam wordt haar ademhaling weer rustig en worden haar wangen weer droog.
‘Nu we bij elkaar zijn, zullen we terug gaan naar de hut?’ Vraagt Jamila.
‘Ja, goed idee.’ Stem ik in.
‘Hut?’ Vraagt Bill.
‘Jamila en ik hebben een hut, daar wonen we in.’
‘Het wordt wel een beetje krap met zijn drietjes, het is eigenlijk een één persoonstentje.’ Veronderstelt het meisje.
‘We kunnen een uitbouw maken.’ Stel ik voor.
‘Dan moeten we opschieten, de winter komt eraan.’
‘We hebben drie paar handen. Dat moet lukken.’
‘Aan jouw handen hebben we niet heel veel, die zijn verbonden aan een onderontwikkeld hoofd.’
‘Ach, dan kijk ik wel lekker toe.’ Ik geef haar een stomp op haar arm.
‘Zie je? Je kunt niet eens fatsoenlijk een meisje slaan. Je hoeft me niet te aaien, hoor.’
‘Ik kan er niets aan doen dat jouw zenuwen niet in orde zijn.’ Jamila staart glimlachend voor zich uit en Bill loopt grijnzend naast mij. Ik vraag me af of ik ooit eerder zo gelukkig ben geweest.

Reacties: