FanFic.nl

Alone I cry

#1.

Ik voel ze nog, die koude vingers, je zachte lippen, je lichaam tegen de mijne.
Van binnen sloeg alles op hol, van buiten was ik als een standbeeld.
Er was nooit een mannier om te bewegen als jij me aanraakte.
Het was alsof jij me naar je toe trok, als twee magneten die elkaar niet
los konden laten.
Nee dat was het niet, jij was de magneet, ik enkel een tegenpool.
Waarom laat je me niet gaan?
Ik veroorzaak alleen maar pijn bij je.
Ik weet ook niet waarom ik je dit aandoe, maar ik kan niet anders.
Mijn hart zegt dat ik van je hou, maar mijn hoofd zegt dat ik je haat.
Wat moet ik volgen?

I love you,
I hate you.

Bill kaulitz.

--

9 Augustus 2009'
Dear diary,
Over een paar dagen vertrek ik naar Duitsland.
Ik heb er geen zin in om naar die familie te gaan, het
is altijd hetzelfde gezeur en dezelfde woorden die
er uit vloeien.
"Oooh wat ben je groot geworden".
Ja vrij logisch he, als de laatste keer dat ze me
zagen ik acht jaar oud was en nu het dubbele daarvan ben.
En het ergste is nog wel dat papa altijd weg is, en ik
dan alleen zit opgescheept met die duitse moffenfamilie.
Ja, ik mag Duitsland niet en ik mag mijn familie niet.
Nouja er is wel een voordeel, ze wonen een half uur rijden
van Berlijn af, en in Berlijn valt wel wat te beleven zoals shoppen
en de cultuur bekijken.
Heel grappig, cultuur bekijken; oftewel knappe jongens,
als die er überhaupt zijn.

Time to sleep now,
<3

--

13 Augustus 2009'
Dear Diary,
Deze reis duurt me nu al te lang, en we zitten pas een
halfuur in de auto, dus het is zeker nog 5 uur rijden.
Great!

--

Oh leuk, nog langer rijden, autopech.
Okee whatever, ik ga wel even muziek luisteren.

Bye<3

--

"Pap, waarom moet dit net nu gebeuren?" vraag ik op zeurderige toon terwijl ik de autodeur dicht sla. "Je weet dat ik al geen zin heb om naar dat moffenland te gaan, en al helemaal niet als jij autopech hebt". Hij gaat niet in op mijn gezeur en pakt zijn telefoon erbij. Waarschijnlijk gaat hij een of andere vent van de ANWB bellen om naar de auto te kijken. Met een chagerijnig hoofd loop ik terug naar de auto en plof neer op de achterbank. Onder me hoor ik wat scheuren, dus til ik automatisch mijn benen op. Ik kijk naar het verscheurde pappiertje en pak het op. Wat is dit? vraag ik mezelf af. Ik kijk wat er op staat maar zie enkel en alleen wit. Ik stop het in mijn zak, want het is altijd handig om een pappiertje bij de hand te hebben.

--

Eindelijk doet de auto het weer en kunnen we weer verder naar Moffenland, ja zo noem ik het voortaan. Verveeld rommel ik in de tas op zoek naar mijn iPod en zet de muziek zachtjes aan. Langzaam komt het liedje op gang, Brokencyde-I'm sorry I am. Op een of andere mannier raakt dat liedje me altijd, alsof er iets vreemds mee is. Alsof er iets in de toekomst gaat gebeuren. Dat sloeg nergens op, een spottende lach kan ik dan ook niet onderdrukken. Even zie ik mijn vader een blik naar me werpen alsof ik gek in mijn hoofd ben. Dat ben ik stiekem ook, maar dat weet hij niet.

I've been wrighting this letter,
for a couple of months now.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.