FanFic.nl

Stand Alones Schrijfwedstrijden

Post-its

Het regende zachtjes, Rachel hoorde het op het asfalt tikken van op haar plekje op het aanrecht in de keuken.
Net muziek, bedacht ze zich en grijnsde. Met haar vingers roffelde ze op het donkerbruine hout onder haar, op de maat van de regen. Met haar haren zwiepte ze heen en weer, tot ze niet meer serieus kon blijven en hard begon te lachen.
‘Wat heb jij kapot gemaakt?’ kwam gedempt vanuit de woonkamer, niet veel later piepte het hoofd van haar vader door de deuropening.
‘Niets, behalve de rust misschien.’ Ze haalde haar schouders op en leunde nonchalant tegen de muur.
De rechterwenkbrauw van Jeremy ging een beetje omhoog, toen lachte hij zacht. Rachel wou verontwaardigd haar vader van repliek dienen toen de verandadeur piepend openging. Op de mat stond een druipnatte Max, die rillend zijn haar uitwrong.
‘Max, kerel, had gezegd dat je wou komen, dan was ik je met de auto komen halen.’ zei Jeremy en stapte door de keuken heen naar de machines in de hoek. Voor de droogkast bukte hij. Het deurtje werd opengedaan, meteen glipte er een stoomwolk uit, die de hele keuken een aangename kamillegeur gaf.
‘Hier, pak aan.’ zei hij ietsje later en drukte een handdoek in Max’ verkleumde handen. Hij wond, met een klein glimlachje op zijn gezicht, het ding om zijn hoofd. Toen stapte hij, met skwiek-skwiek-skwiekende schoenen, naar de koelkast. Op de deur hingen fleurige, vrolijke post-its met kleine mededelingen en lijstjes.
Met zijn hand ging hij in zijn zak, griste er een geel blaadje uit.
‘Mag ik een pen?’ Rachel was ondertussen wel aan zijn vreemdheid gewend, dus pakte ze de eerste pen die ze vond en gooide die in zijn richting.
‘Think fast!’ riep ze nog, half-lachend.
Max was echter niet in voor grapjes die dag, ving de rode pen makkelijk op en schroefde de dop eraf. Op de achterkant van de post-it schreef hij:

Rachel kwam ernaast staan. ‘Nou, zeg op dan.’ zei ze, verwachtend dat er een of ander flauw grapje zat aan te komen. Max haalde enkel zijn schouders op, draaide het briefje om en kleefde het op de koelkast. Toen schreef hij op de nog lege voorkant:

‘Papa, hebben wij nog post-its?’ vroeg Rachel, draaide haar hoofd en keek hoopvol de keuken in, maar haar vader was alweer verdwenen. Ze zuchtte diep. ‘Naar de winkel dan maar?’
Max knikte.
Rachel liep de hal in, deed snel haar jas aan en trok een paraplu uit de bak. Daarmee, per twee stappen met de punt van de paraplu op de tegels tikkend, liep ze terug de keuken in.
‘We willen niet ziek worden.’
En voor het eerst lachte Max en vielen de betonblokken aan zenuwen van zijn schouders. Misschien moest hij er nu toch nog van genieten bij Rachel te zijn.
Schouder aan schouder en met de paraplu boven hun hoofd liepen ze de regen in. Die liep langs hen heen, als een soort gordijn viel hen om hen heen naar beneden.
De supermarkt was niet ver, slechts drie straten verder. De wandeling duurde dan ook maar een tiental minuten, zigzaggend over de trottoirs en It’s raining men zingend.
De supermarkt was een klein gebouwtje, met een felrood dak en een geel reclamebord. Ervoor een soort hok, bestaande uit een ijzeren skelet en plastieken platen. Daarin rijen van winkelkarretjes.
Max duwde een muntstuk in het apparaatje en trok er een karretje uit.
‘Waarvoor hebben we dí­e nodig? We gaan post-its kopen.’
Max draaide zich om, zijn rechtermondhoek omhoog in een scheve glimlach, en hees haar overeind. Ze woog niet veel, en hij was het gewend haar te dragen. Daardoor kostte het hem geen enkele moeite om haar in het karretje te krijgen.
Met Rachel in het karretje en Max datzelfde karretje duwend, reden ze de winkel in. Fruit en groenten lagen voorin, daarna kwamen de zuivelproducten en diepvrieswaren, toen vier rijen. Vlees, conserven, school- en kantoormateriaal en ten slotte drank.
‘Post-its horen toch officieel bij kantoorartikelen?’ vroeg Rachel. Max maakte een instemmend handgebaar en duwde zich extra hard af. Met zijn voeten op de bar en al zijn gewicht aan één kant draaiden ze af, hij sprong eraf om op tijd te kunnen remmen. Rachel schoot echter vooruit en tuimelde bijna het karretje uit.
‘Kies maar een kleur.’ zei hij en stak zijn hand uit om haar uit haar VIP-plaats te krijgen. Met haar vingertoppen gleed ze langs de verschillende hoopjes papier en koos uiteindelijk de gewone gele.
‘Goed, die dus.’
Rachel en Max duwden nu samen het karretje, met erin het miezerige hompje gele blaadjes. Velen keken met opgetrokken wenkbrauwen het stel na, maar vergaten hen al snel. In deze maatschappij was het ieder zijn wereld, en vreemdelingen verdienden niet al te snel een plekje in iemands wereldje.
Ze sloten aan bij de rij aan kassa vier, die opvallend de langste was, maar alsnog het snelste verder ging.
Toen ze al bijna waren - slechts een oud vrouwtje met een portemonnee vol kleingeld voor hen - vroeg Max: ‘Misschien hadden we het moeten afwegen.’, waarop Rachel de slappe lach kreeg.
Zo grappig is het toch niet? vroeg hij zich af maar haalde enkel zijn schouders op en duwde de post-its onder de neus van de cassière.
‘Wel, dat is dan negenvijftig cent.’
Max graaide in zijn zak, zocht zestig cent bij elkaar en liet de papiertjes in zijn zak glijden. Rachel sjeesde de winkel al uit en liet de automatische deuren bijna tilt slaan door naar buiten en weer naar binnen te gaan.

Toen ze weer bij Rachel thuis waren, gingen ze voor de koelkast staan en zorgden ervoor dat niemand er meer bij kon. Met nauwkeurige voorzichtigheid haalde Rachel al de post-its van de deur, behalve degene die Max eerder die dag op de deur gekleefd had.
Toen scheurde ze de stapel post-its min of meer door midden en haalde voor zichzelf ook een pen.



Post-its en pennen werden opgeborgen en zagen het daglicht nooit meer. Max had zijn hart gelucht en zijn geheim met zijn beste vriendin gedeeld. Het leven kon dus weer verder gaan en de vriendschap had geen klap gekregen van de geschreven woorden, die net als vulpeninkt zo gewist konden worden. Het was alsof de woorden nooit écht uitgesproken waren geweest - maar dat was ook zo.

Reacties: