FanFic.nl

Screaming, Fighting and kissing in the rain JB/HP Crossover. {Af}

Klappen

Joe:
Om vijf voor 8 stond Joe al op de astronomie toren. Hij wachtte netjes af tot er iemand zou komen. Hij bestudeerde een aantal sterrenkijkinstrumenten die er stonden. ‘Hé.’ Klonk een stem achter hem. Het was de stem die hij hoopte te horen. Hij glimlachte even en keek naar Hermelien. ‘Hé.’ Zie hij glimlachend. ‘Ik heb je briefje ontvangen.’ Zei Hermelien. Joe fronste zijn wenkbrauwen. ‘Nee, ik kreeg een briefje van jou.’ Zei Joe verward. ‘Ik heb geen briefje gestuurd hoor.’ Ontkende Hermelien. ‘Ik ook niet.’ Zei Hermelien verontwaardigd. ‘Wie heeft dat de briefjes gestuurd?’ vroeg Joe moeilijk denkend. Er klonk een bekende lag achter hun. Ze keken om. Het kille witte gezicht van Malfidus kwam in beeld. Hij had gezelschap. ‘Wat romantisch hè al die sterren?’ Vroeg Malfidus lachend. ‘Draco rot op.’ Zei Hermelien boos. Malfidus liep uitdagend naar haar toe, maar Joe spring ertussen in. ‘Ohw ja, jij bent er ook nog.’ Zei Malfidus grijnzend. Hij wenkte even naar de jongens achter hem. De grootste pakte Hermelien vast bij haar armen. ‘Laat me los!’ schreeuwde ze boos. Joe wou haar helpen, maar hij werd vastgegrepen door twee grote jongens. Hij spartelde tegen, maar hij kon niets doen. ‘Nu zal je ervoor boeten, dat je mij voor schut hebt gezet.’ Lachte Malfidus terwijl hij zijn vuist uithaalde naar Joe zijn buik. Hij kromp in elkaar. ‘Malfidus! Stop! Ik vertel het aan Perkamentus!’ riep Hermelien. ‘Probeer maar, zodra ik klaar met jullie ben heb ik jullie geheugens allang gewist.’ Zei Malfidus lachend. ‘Ondanks ik er straks niet van kan genieten dat jullie het nog weten, heb ik wel het genoegen om hem aan te pakken.’ Zie hij grijnzend terwijl hij weer met zijn vuist uithaalde. Joe voelde dat er een warm straaltje bloed uit zijn neus liep. Hermelien spartelde tegen. Malfidus haalde nog een keer uit. ‘Heb je al spijt?’ vroeg Malfidus lachend. Joe schudde nee en grijsde even slapjes. De volgende klap volgde. ‘Nog steeds niet?’ vroeg Malfidus die hem tegen zijn knieën schopte. Joe wankelde even maar vond zijn evenwicht weer. ‘Het lijkt er niet op dat je genoeg lijd.’ Zei Malfidus. ‘Misschien, als we de rollen omdraaien.’ Zei hij grijnzend. ‘Nee! Alsjeblieft! Niet Hermelien!’ riep Joe.

Maar het was al te laat. Malfidus had zijn toverstok al getrokken. ‘Eens zien hoe we dit modderbloedje kunnen laten dansen.’ Zie hij lachend. Joe rukte zich los en smeet Malfidus opzij. Malfidus zijn toverstok veroorzaakte een enorme knal. ‘Idioot!’ riep Malfidus boos. Joe werd weer gegrepen door de twee jongens. Malfidus richtte zich weer op Hermelien. Net toen hij zijn staf weer uit wou halen kreeg hij een schop in zijn rug van Joe. Joe was dan wel vastgegrepen door twee sterke jongens bij zijn armen, maar dat betekende nog niet dat hij geen voeten kon gebruiken. Malfidus zakte in elkaar. ‘Zak!’ riep hij boos terwijl hij weer overeind krabbelde. Hij deelde nog een klap uit aan Joe. Alles begon om hem heen te draaien. Met enige moeite bleef hij bij bewustzijn. Hij had niet eens door dat hij nog erger bloedde dan eerst. ‘Bombarda!’ klonk er vanonder het trapgat. Het luik vloog eruit. Professor Anderling, Professor Sneep en Professor Perkamentus verschenen in hun nachtkleding. Ze keken snel naar het tafereel. Ze zagen Joe die vastgehouden werd door twee jongens met Malfidus ervoor, daarnaast zagen ze Hermelien die werd vastgehouden door een jongen. Professor Perkamentus reageerde kalm. ‘Professor Sneep, ik stel voor dat u uw leerlingen escorteert naar uw kantoor. Professor Anderling- zou u zo vriendelijk willen zijn om Madame Pleister wakker te maken? Ik denk dat hier hulp nodig is.’ Zei Professor Perkamentus die naar Joe keek. Malfidus en zijn vrienden werden meegenomen door Professor Sneep. Professor Anderling wierp nog een laatste blik op Hermelien en Joe en draaide zich toen om. Alles om Joe heen begon te draaien. Hij zakte in elkaar. ‘Mevrouw Griffel. Ik stel voor dat u hem naar de ziekenzaal begeleid, we praten er morgen wel over.’ Zei Perkamentus. Hermelien knikte. Ze hielp Joe overeind, die het nog een beetje presteerde om rechtop te lopen. Met wat moeite had ze hem beneden, de trap af. Joe murmelde onderweg naar de ziekenzaal wat onverstaanbare woordjes. Mevrouw Pleister stond ze al op te wachten. Samen met Hermelien legde ze Joe op een bed. Ze gaf Hermelien een doekje. ‘Hier- fris hem maar even op. Ik ga de medicijnen halen.’ Zei ze terwijl ze zich naar haar kantoor begaf. Hermelien ging op de rand van het bed zitten en depte het doekje tegen Joe zijn voorhoofd. Hij werd gelijk wakker.

Joe:
‘Hermelien?’ vroeg hij verward. Ze glimlachte even. ‘Waar is Malfidus, hij verdient nog een klap.’ Zei hij terwijl hij omhoog veerde. ‘Rustig maar, hij zit nu bij Sneep.’ Zei Hermelien. ‘Ik zweer het, als hij ooit mijn pad nog krijt, is hij niet veel beter af dan een paar vertrapte gympen.’ Zei Joe grommend. ‘Wohw, rustig.’ Zei Hermelien grinnikend terwijl ze het doekje weer op zijn gezicht depte. ‘Je zit onder het bloed.’ Stamelde ze. ‘Maakt niet uit, Ik vond het altijd wel iets stoers hebben.’ Zei hij grinnikend. ‘Joe het is niet grappig.’ Zei Hermelien serieus. Joe grinnikte nog even. ‘Hier, dit moet hij drinken.’ Zie Madame Pleister die ondertussen de wond op zijn gezicht bestudeerde. Ze gaf het flesje aan Hermelien. Ze knikte. ‘Verder kunnen we niets doen.’ Zei Madame Pleister terwijl ze zich omdraaide en richting haar kantoor liep. ‘Je hebt haar gehoord. Drinken.’ Zie Hermelien die het flesje ophield. Joe keek even sip. ‘Moet het? Ik haat medicijnen.’ Zie hij sip. Hermelien keek hem streng aan. Met tegenzin deed Joe zijn mond open. Hermelien goot een scheut zijn mond binnen. Hij slikte het met moeite door. ‘Gadver dat is het smerigste wat ik ooit heb gedronken!’ zei Joe. Hermelien grinnikte even. Joe deed ene poging voorover te buigen maar kromp toen weer in elkaar. Hermelien duwde hem in zijn kussen. ‘Je moet rust nemen.’ Zei ze. ‘Kan ik niet.’ Zei Joe koppig. Hermelien grinnikte even. Ze keek op de klok. ‘Ik ga denk ik naar de slaapzaal.’ Zei ze twijfelend. Joe knikte en keek toe hij ze opstond en zich omdraaide. Ze was de zaal al bijna uit. ‘Hermelien?’ vroeg hij snel. Ze draaide haar glimlachend om. Joe slikte even. ‘Zou je misschien een keer met mij uit willen?’ vroeg hij stotterend. Hermelien glimlachte en knikte. Ze draaide haar glimlachend weer om en verliet de ziekenzaal. Joe bleef glimlachend achter op zijn bed, ondanks de pijn, had hij zich nog nooit zo goed gevoeld.

Reacties: