FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

7. Welcome to Hamburger Port

Alle leerlingen gaan weer naar hun klassen terug en ook Philipp en de andere docenten gaan weer terug naar hun klas. ‘Wij gaan er maar eens vandoor.. Mompelt Bill dan terwijl ik opsta van de tafel. ‘Ik had Lorena namelijk nog een rondleiding beloofd. Waar wil je trouwens heen? ‘Naar de haven..’ Mompel ik zachtjes terwijl ik aan Bill’s ogen kan zien dat er pretlichtjes in de mijne oplichten. ‘De haven?’ Hoor ik Tom chagrijnig mompelen. ‘Wat is daar nou zo speciaal aan?’ ‘Alles!’ Roepen Nena en ik tegelijk in koor. En dan kijken we elkaar even verstrooid aan en schiet Nena in de lach. ‘Ik zou er wel uren kunnen lopen! Ik begin te glimlachen. ‘Ik kwam er gister pas voor het eerst langs.. En vanaf mijn dak.. euhh slaapkamer raam kun je het goed zien.’ Nena glimlacht even. Haar glimlacht doet me denken aan die van toen ze nog een klein meisje was. Even kijk ik haar net iets te lang aan, waardoor ze me vreemd aankijkt.
‘Wat is er?’ Ik schud mijn hoofd en ik kijk snel weg. ‘Niets hoor.’ Mompel ik dan. En we staan op en we pakken onze spullen en we lopen naar buiten. Een paar kinderen rennen over de grijze tegels heen, schreeuwend achter elkaar aan. Ik loop naast Bill die dan plotseling zijn arm in de mijne haakt. Glimlachend kijk ik hem even aan en dan kijk ik weer voor me uit. Tijd om alles te laten bezinken heb ik nog niet echt gehad, waardoor ik nu het gevolg wel merk. Ik ben ontzettend afwezig en in de war.. en niet mezelf.. althans.. niet de persoon die ik voor lange tijd gekend heb.

‘Loor?’ ‘Hé wat?’ Vraag ik verstrooid terwijl ik tot mijn eigen verbazing zoek naar het gezicht van mijn vader. Wel al meteen heb ik door dat het niet mijn vader was die me zoals altijd ‘Loor’ noemde maar dat het Bill was die me zo noemde. Teleurgesteld kijk ik weer naar mijn gympen. ‘Ja?’ ‘Alles oké?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Jawel hoor, het is gewoon..’ En dan kijk ik op en besef ik me pas dat de rest er ook nog bij staat, dus ik hou wijselijk mijn mond. ‘Laat maar..’ Weer kijkt Nena me vragend aan, en dit keer ook bezorgt. Ik laat haar een klein nep glimlachje zien, om te laten merken dat alles ‘oké’ is, maar aan de manier hoe ze weg kijkt kan ik opmaken dat ze me niet geloofd.
Ik snap ook niet wat het haar kan interesseren.. ze kent me niet eens? Nou ja.. eigenlijk wel. Maar niet op de manier zoals ik gehoopt had. Ik zucht even. ‘Gehen wir jetzt? Mompelt Tom wat ongeduldig. Ik zie hoe Nena begint te lachen. Eigenlijk lijkt Tom kwa gedrag en uitstraling wel een beetje op Simeon. Wat mij ook wel doet glimlachen. En nog geen seconde later word er vanuit de deuropening kei hard gebrult:’Loréééééééna! Wacht!’ Glimlachend kijk ik om en nog geen tiende seconde later knalt Simeon met een rotvaart tegen me op. ‘Simeon ben is voorzichtig!’ Hoor ik Nena corrigerend zeggen. ‘Maakt niets..’ Mompel ik glimlachend. En ik merk hoe ik al meteen een stukje vrolijker word. Dan komen Philipp en een collega naar buiten lopen. De collega heet schijnbaar Thomas want ik hoor verschillende keren zijn naam vallen. Hij begroet ons even en gaat dan verder in gesprek met Philipp.

‘Nou we gaan dan denk ik maar eens..’ Mompelt Bill. Op dat moment pakt Simeon me bij mijn schouder en trekt hij me naar beneden. Ik buig een stukje voorover en dan fluistert hij zachtjes in mijn oor:’Wanneer kom je weer op bezoek?’ Ik glimlach even en ik mompel. ‘Zo snel mogelijk..’ Simeon begint te glunderen. En hij drukt me een klein kusje op mijn wang. ‘Dag Lorena.. En hij geeft me een knuffel. Daarna draait hij zich om en rent hij naar binnen. Nena en Kristiane kijken we versuft aan, ook Tom kan het niet helemaal volgen. Dan neemt Nena eerst afscheid van Tom. Ze geeft hem een knuffel en een kus op zijn wang wat hem doet blozen. Ik moet moeite doen niet te gaan lachen. Als Nena me ziet grijnzen moet ze zelf ook moeite doen niet in de lach te schieten. Als ze dan ook Bill heeft gehad en als ze ziet hoe Bill en Tom afscheid nemen van Kristiane komt ze voor mij staan.
Zachtjes mompelt ze dan:‘Ich hab wirklich keine ahnung was hier heute alles passiert aber.. Dass wass ich nicht sehen kann, heisst nicht das ich dass nicht entdecken kan!’ Even weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik doe maar wat mijn gevoel me ingeeft. Ik geef haar glimlachend een afscheidsknuffel en net voor ik haar los laat fluister ik zachtjes:’Dan entdeck doch mahl.. Waardoor er een ontzettend lieve en ondeugende glimlach op haar gezicht ontstaat. ‘Glaub’ mir.. das wirde ich auch tuhn’ Ergens beangstigd het me, maar aan de andere kant raast er niets anders dan puur geluk door mijn lichaam. De eerste stap is al gezet.. de klik is er. We draaien ons met zijn drieën om en we lopen samen naar de auto.

Ik ga weer op de achterbank zitten en Bill en Tom gaan voorin zitten. ‘Nou dat viel toch wel mee of niet dan?’ Durft Bill dan ook nog te zeggen terwijl hij zijn riem vast klikt. ‘NEE!’ Roepen Tom en ik tegelijk. Bill kijkt chagrijnig voor zich uit en Tom start de motor. ‘Nou dan niet..’ Murmelt hij terwijl hij licht op zijn teentjes is getrapt. Na een kleine 20 minuten stoppen we weer voor het appartementen complex. ‘Gaan we niet meer naar de haven?’ Vraag ik dan wat teleurgesteld. Bill draait zich glimlachend om. ‘Jawel hoor.. Maar het mag dan wel zomer zijn, in de haven waait het hard, dus we nemen even een jas mee. Ik knik en samen stappen we uit.
We lopen de trappen van het appartementen complex op en we gaan bij Bill & Tom naar binnen. ‘Hooi mama!’ Roepen Bill en Tom tegelijk. En ik loop achter ze aan het huis in. ‘Hey meisje, je was je portemonnee vergeten!’ Zegt Simone vrolijk terwijl ze op ons af komt lopen. ‘O had ik niet gemerkt..’ Mompel ik blozend. Ze glimlacht en schud lachend haar hoofd. ‘Maakt niks meisje. Hij ligt op de bar bij het aanrecht. Willen jullie wat te drinken?’ Bill schud zijn hoofd. ‘Nee we gaan zo weer. Lorena wilde nog even naar de haven. Maar ik denk niet dat Tom mee gaat.. of wel Tom? Tom schud zijn hoofd en Bill laat zich in een stoel ploffen. ‘Ik breng en haal jullie wel maar ik ga niet mee. Wil je trouwens een vest van me lenen?’ Ik knik en hij wenkt me hem te volgen. Ik loop achter hem aan naar de kamer waar hij zich vanmorgen zo in verschuilden. ‘Dit is mijn kamer.’ Zegt hij trots wanneer hij me binnen laat en vol trots, net zoals altijd, zijn ogen weer even over de beposterden muren van zijn kamer laat glijden.

‘Tof.’ Mompel ik maar omdat ik niet echt weet hoe ik moet reageren op sommige posters die in mijn ogen nogal wat ‘oversekst’ overkomen. Hij pakt een vest van de stoel en duwt hem me glimlachend in mijn handen ’Alsjeblieft.’ ‘Dank je.’ En ik trekt hem aan. Hij is best dik. Maar volgens Bill is het wat fris aan het water, dus dat doen we maar gewoon. Eigenlijk ben ik nog steeds niet helemaal met mijn hoofd erbij, door alles wat er vandaag gebeurt is. Waardoor ik niet eens heb gemerkt dat Tom de slaapkamer alweer uitgelopen is. ‘Lorena? Kom je?’ Vragend kijk ik op als ik hem dat hoor vragen, niet wetend waar het geluid vandaan komt. Glimlachend staart hij me aan vanuit de deurpost. ‘Nou kom je nog? Dagdromertje?’ Glimlachend schud ik mijn hoofd en loop ik achter hem aan weer richting de woonkamer. En dan zie ik nog net in een flits vanuit mijn ooghoeken hoe Bill mijn portemonnee op de kamertafel legt. ‘Welke datum is het vandaag mam?’ ‘28 Augustus Bill. Hoezo?’ En ik ga naast hem op de bank zitten. ‘O nee, zomaar.’ Mompelt hij glimlachend terwijl hij met zijn moeder een blik uitwisselt die ik niet begrijp.’
Dan staat Bill vrolijk op. ‘Nou zullen we dan maar gaan? Want het is al bijna half 3. Even kijk ik verbaasd op de klok. Zo laat alweer? En ik kijk toe hoe Bill een notitieblok in een tas doet.
Ik pak de portemonnee van de kamertafel af en stop hem in mijn zak. ‘Tot straks jongens.’ Zegt Simone vrolijk terwijl ze hen een knuffel geeft. Dan geeft ze mij ook een knuffel. ‘Nou wat zeg je ervan? Blijf je vanavond hier eten?’ Glimlachend haal ik mijn schouders op. ‘Mij maakt het niet uit, als dat hier uitkomt’ Simone begint te lachen. ‘Ja tuurlijk meisje! Dat zou ik super vinden!’ En voor ik nog kan antwoorden pakken Bill & Tom me allebei tegelijkertijd al bij mijn armen en trekken ze me mee door de voordeur. ‘Ouwehoeren kan straks ook!’ Mompelt Bill glimlachend. ‘Hojje mam!’ Roept de tweeling in koor over hun schouder. En ze sleuren me de trappen af richting de auto.

Ik stap weer achterin en Bill dit keer ook. Tom start de motor en we maken onze riemen vast. Bill staart uit het raam terwijl de huizen ons voorbij flitsen, omdat Tom er nogal een aardig tempo in heeft zitten. Ik zie aan zijn ogen dat hij diep in gedachten verzonken is. Na een tijdje hem aangestaard te hebben heeft hij het door. Glimlachend draait hij zijn hoofd naar dat van mij. ‘Hoe oud was jij ook alweer? 17 toch?’ Ik knik en vervolgens kijk ik hem vragend aan wanneer er een speels glimlachje op zijn mond verschijnt. ‘Wat nou?’ ‘Tom.. kun je ons er hier uit laten?’ Vraagt Bill dan aan Tom terwijl hij me totaal negeert om me te pesten. ‘Nou zeg nou..’ Maar als hij het na een halve minuut nog niet gezegd heeft geef ik de moed maar op. Tom stopt de auto en draait zich half om in zijn zetel. ‘Bellen jullie hoe laat ik moet komen?’ Bill mompelt iets en ik knik oké. ‘Loor? Ik moet even iets aan Tom vragen.. vind je het erg als uhm..?’ En ik begrijp zijn boodschap. Glimlachend knik ik ja en stap ik alvast de auto uit zodat de tweeling even iets met elkaar kan bekokstoven. Wanneer ik de autodeur met een nogal behoorlijke klap dichtgooi hoor ik hoe Bill enthousiast erop los begint te tetteren.

Lachend kijk ik de tweeling aan, die dat na een tijdje pas door heeft. Meteen vallen ze stil en kijken ze me betrapt aan. Snel kijk ik weer weg en niet veel later hoor ik doe het autoportier open gemaakt wordt, hoe er iemand uitstapt en hoe het deur vervolgens weer behoorlijk hard dichtgegooid wordt. Ik draai me en ik zie hoe Bill naast me komt staan. ‘Nou zullen we dan?’ Ik knik en we zwaaien samen nog even naar Tom die al toeterend wegrijdt. Glimlachend kijk ik de zwarte auto na. ‘Je boft maar met zo’n broer..’ ‘Dat doe ik zeker..’
Bill wil zijn armen weer in de mijne haken, maar op dat moment ziet hij iets op de grond liggen en bukt hij voorover. Als ik zie wat hij in zijn vuist geklemd heeft schrik ik even. Hoe kan dat nou? Hij heeft een zwart/grijze veer vast.. Een veer van mij. Maar ze horen niet uit te vallen! Dat is nog bijna nooit gebeurd! Bill ziet dat ik in paniek raak en stopt de veer in zijn jas en haakt zijn arm dan echt in de mijne. Glimlachend kijkt hij me aan. ‘Lorena..? Mag ik jou wat vragen?’ Ik word onzeker van zijn toon van praten. Langzaam maar zeker lopen we naar de rand van de haven. ‘Wilkommen im Hamburg Port’ Zegt Bill glimlachend terwijl we even stil staan aan het water. Hij blijft me vanuit zijn ooghoeken in de gaten houden terwijl hij geniet van het uitzicht en de grote schepen die aangemeerd liggen in de haven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.