FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Vis

‘Bill, vertel eens, hoe ben je hier nu eigenlijk terecht gekomen?’ Nieuwsgierig spreekt Jamila de vraag uit die al een poosje door mijn hoofd dwaalt.
‘Het gebeurde een paar dagen geleden. Tom was boos de deur uit gelopen, richting de studio. Ik wilde ten eerste weten waarom hij boos was, ik was me van geen kwaad bewust. Ten tweede was hij zijn map met aantekeningen vergeten. Ik ging er niet vanuit dat hij al zijn gitaarritmes uit zijn hoofd wist, dus ik besloot het naar hem toe te brengen. Toen ik de portiekdeur openende kwam ik hier terecht. Ik merkte meteen dat er iets raars was en probeerde terug te gaan, maar dat lukte niet. Uiteindelijk besloot ik dan maar een beetje rond te lopen, een droge plek zoeken om te overnachten, ook al regende het niet. Ik vond het niet, er was in de hele omgeving niets of niemand te bekennen. Ik werd er een beetje gek van, maar bedacht toen dat ik mezelf dan maar moest verzorgen. Onderdak heb ik niet gevonden, maar er is gelukkig fruit genoeg in de buurt. Drinken was een probleem. Ik vond een klein meertje, iets verderop. Ik twijfelde een tijdje of ik het wel zou kunnen drinken, maar als ik het niet deed zou ik uitdrogen, dus deed ik het maar gewoon. En ik leef nog, dus het zal wel in orde zijn. Ik ging nog elke dag opzoek naar een ander teken van menselijk leven, toen ik terug kwam zag ik jullie zitten. Ik was heel opgelucht, eindelijk gezelschap. Ik liep zo snel mogelijk naar jullie toe. Pas toen ik dichterbij kwam herkende ik mijn broertje. Ik hield mijn pas in, bang dat jullie een illusie waren en zouden verdwijnen zodra ik dichterbij kwam. En als het dan toch een illusie was, wilde ik er zo lang mogelijk van genieten. Ik kwam steeds dichterbij, jullie vervaagden niet.’ Bill draait zijn hoofd. In plaats van Jamila aan te kijken, houden zijn ogen de mijne gevangen.
‘Toen begon je te praten. Je stem was zo echt, zo vertrouwd. Toen ik voelde dat ik je kon aanraken wist ik niet hoe ik moest reageren. Je was er, je was er echt. En nu loop ik weer naast je. Ik had dat niet verwacht, weet je. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Niet echt. In mijn dromen, misschien. Niet in levende lijve.’
‘Dat dacht ik ook.’
‘Maar nu zijn we weer samen.’
‘Gelukkig wel.’
‘Tom, je moet me iets beloven.’
‘Vertel het eens.’
‘Beloof me dat je je nooit meer ergens heen laat flitsen zonder mij.’
‘Daar koos ik toch niet voor?’
‘Dan kun je het nog wel beloven.’
‘Ik beloof dat ik er alles aan zal doen om bij je te blijven.’
‘Dan beloof ik hetzelfde.’
‘Ik vraag me nog steeds af hoe het kan dat wij niets van je komst afwisten.’ Verandert Jamila het onderwerp. Ik ben even gedesoriënteerd door de plotselinge verandering van onderwerp.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ontvang mensen die hier nieuw komen, dat weet je onderhand ook wel. Ik krijg een bericht van de heerser van deze wereld en heet mensen hier welkom. Ik heb helemaal niets over je ontvangen.’
‘Jij dacht dat je mij nooit meer zou zien. Ik wist dat jou nooit meer zou zien.’ Voeg ik toe. ‘Dacht het te weten.’ Het laatste zinnetje is bijna onhoorbaar.
‘Heb je wel dromen gehad?’ Vraagt Jamila.
‘Dromen?’
‘Ja, iedereen krijgt, voor zijn komst, opvallende dromen. Dromen die je bij blijven, ook overdag, omdat het meer dan alleen dromen zijn. Daarna kom je hier.’
‘Tom heeft ze wel gehad. Ik niet.’ Spreekt Bill verward.
‘Ja, ik weet dat Tom ze gehad heeft. Maar waarom jij niet? Ik heb nog nooit iemand ontvangen die ze niet heeft gehad.’ Bill steekt zijn wijsvinger in zijn mond, houdt hem vervolgens rechtovereind in de wind en trekt een peinzend gezicht.
‘Ik heb geen idee.’ Zegt hij. Dit deed hij vroeger wel vaker, dan deed hij soms net of zijn ideeën aan kwamen waaien, zo zijn natte vinger in. Toen ik nog jonger was geloofde ik erin. Ik zie hoe Jamila haar pas versneld.
‘Is er iets?’ Vraag ik.
‘Niets ernstigs. Ik bedacht me alleen dat ons drinkwater bijna op is, dus misschien moeten we een beetje doorlopen. Als we geluk hebben zijn we voor morgenmiddag weer terug bij de hut.’ Ze doelt op de twee plastic literflessen in onze mand. We hebben ze al die tijd bij kunnen vullen met regenwater, maar nu wordt dat inderdaad een probleem.

Na stevig doorgelopen te hebben, bereiken we inderdaad de hut de volgende dag, op het midden van de dag. We nemen geen tijd om uit te rusten, maar beginnen onmiddellijk met de uitbouw. Jamila weet precies welke materialen ze ervoor nodig heeft. Bill is zingend in de weer met het uitbouwen van ons thuis en het opknappen van zijn kleding. Hij huppelt schaamteloos in zijn onderbroek rond, terwijl hij zijn kleren uitspoelt in de rivier en ze daarna te drogen hangt. Hij raadt mij aan hetzelfde te doen, maar ik voel er niets voor om mijn kleding uit te trekken, dus spring ik met kleren en al in de sloot. Het water is niet heel warm, maar er valt mee te leven. Ik merk op dat er redelijk veel vissen om me heen zwemmen. Ik zwem een stukje en krijg er zowaar één te pakken. Vrolijk haast ik me terug naar de hut, om mijn vangst te laten zien. We besluiten het diertje te roosteren, zodat we inderdaad weer eens iets anders te eten hebben dan alleen maar fruit. We hebben geen idee wat voor vis het is, maar we gaan er gewoon vanuit dat het eetbaar is. We zitten gezellig met zijn drieën rond het vuurtje. De hut is al aardig gevorderd. Bill heeft zijn kleren weer aangetrokken en de mijne zijn weer droog.
‘Weet je wat ik zo raar vind aan deze wereld?’ Wekt Bill onze nieuwsgierigheid.
‘Nee?’ Vragen Jamila en ik in koor.
‘Er staan overal bomen, bloemen en planten. Er lopen dieren rond en we hebben een zon, maan en sterren. Precies hetzelfde als op aarde. Deze wereld is zo gewoontjes.’

Reacties: