Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijden » Sayonara
Schrijfwedstrijden
Sayonara
Een vrolijk gekleurde postzegel werd op het hoekje van een enveloppe geplakt. Met een zwarte balpen was er in een klein en netjes handschrift een naam en adres op gekrabbeld. Een meisje met een Aziatisch uiterlijk pakte het papieren pakketje op van de tafel, en stopte hem in het zijvak van haar sporttas. Ze stond op, hing de tas om haar schouder, en liep de mensenmassa weer in, terwijl ze een zwarte trolleykoffer achter zich aan trok.
Al snel wist ze zich met haar spullen weer tussen de mensen uit te wringen. De plek waar ze nu stond was rustig, en er stond een grote blauwe brievenbus. Haar trolley zette ze naast het ding neer, terwijl ze oplette of niemand er bij kwam. Snel ritste ze het zijvak van haar tas weer open, en haalde er vier enveloppen uit, die elk een brief bevatten.
Haar ogen gleden over de eerste enveloppe. Raffaella Gemmings, was in sierlijke letters op het witte papier geschreven. Het meisje draaide hem om, en een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de grote letters op de achterkant zag. ‘Pas openmaken als iedereen er is!’ De woorden die op het vel aan de binnenkant stonden gleden weer voor haar ogen langs. Het was alsof een stem in haar hoofd de brief voorlas.
Cassandra, Benjamin, Princilla, Emily, Bastian, Silvester en Raffaella,
Jullie zijn allemaal, stuk voor stuk, speciaal voor mij. Raf ken ik het langs, alweer zes jaar, en Princilla kwam er als laatste bij, twee jaar geleden. Maar nog altijd zijn we een hechte groep, die samen heel sterk staat.
Jullie weten allemaal net zoveel over mijn verleden als ik. Ook weten jullie dat ik niet van Amerika hou. Daarom ben ik vertrokken. En daarmee is de groep niet meer compleet, het spijt me.
Raf, jou ken ik het langst van allemaal. Op de derde schooldag van mijn eerste jaar kwamen we elkaar tegen. Jij zat toen in de tweede. En sinds die tijd hebben we zoveel meegemaakt. Samen hebben we gelachen en gehuild. En samen wisten we stormen te bevaren. Eén ding weet ik zeker, ik zal je nooit vergeten. Jouw vriendschap is onbetaalbaar, en ik haat het dat ik dat nu achter laat.
Emily, droogkloot die je toch bent. Je kunt me altijd aan het lachen krijgen, in wat voor stemming ik ook ben. En het leuke is, je probeert niet grappig te zijn, je bent het gewoon.
Benjamin, de dag dat ik jou ontmoette zal ik nooit meer vergeten. Het is inmiddels zes jaar geleden, drie weken korter dan de dag dat ik Raffaella ontmoette. Je stond te praten met Emily. Dat was het begin, en ik kan me het nog als de dag van gisteren herinneren. Benjamin, je bent altijd al een geweldige prater geweest. Met jou kon je makkelijk een gesprek voeren, en ik voelde me makkelijk op m’n gemak bij jou.
Cassandra, mijn eerste herinnering over jou, gaat over een verlegen meisje uit de tweede klas. Je stond alleen in een hoekje bij de trap, en toen ben ik naar je toe gegaan. Al snel kwam de rest er bij. In het begin was je enorm stil, maar langzamerhand begon je wat meer te praten. Je kon altijd erg goed luisteren, en gaf geweldig advies. Als ik een probleem had, of gewoon even wou zeuren kon dat altijd bij jou. Bedankt daarvoor.
Bastian, als iemand ADHD zegt, ben jij het eerst waar ik aan denk. En beschouw dat maar als een compliment, want jij zorgde voor een heerlijke drukte in de groep. Door jou viel het eigenlijk nooit stil. Vaak lagen we op de grond van het lachen, door één van jouw acties. Oh, en dat blikje cola dat je me nog moet terugbetalen, houdt dat maar.
Silvester, je bent echt een eeuwige optimist. Ik weet niet hoe je het doet, maar je ziet altijd de positieve kant van dingen. Na regen komt zonneschijn is jouw motto, en tegelijk is het alsof jij altijd een beetje zonlicht bij je draagt.
Princilla, jij kwam bij ons toen je net op school zat. De eerste week kreeg je meer aandacht dan je wilde, maar daarna verdween het compleet. Je klas vond je raar en sloot je buiten. Maar stiekem ben ik ze daar best dankbaar voor. Ik weet niet of je wel bij ons had gehoord als zij niet zo tegen je hadden gedaan. Princilla, jij bent een echte denker. Soms ben je dagen achterelkaar doodstil, dan ben je verzonken in je eigen wereld. En ineens verlaat een hele spraakwater je mond, met dingen die je nu weer bedacht hebt. Soms is het de keiharde realiteit, soms is het een dromerig verhaaltje en soms is het een vage theorie. Maar ik denk dat ik voor ons allemaal spreek, als ik zeg dat we je absoluut niet kwijt willen.
Nu heb ik iedereen gehad, en stop ik zo met deze brief. Mijn laatste brief aan jullie, want ik denk niet dat ik hierna nog contact zullen hebben. Jullie zullen me al snel genoeg vergeten, en verder gaan met jullie eigen levens.
Veel geluk, en misschien tot ooit.
Tori <3
Ze duwde de brief door de dunne gleuf, en met een zachte plof belandde hij op een bedje van andere post. De volgende enveloppe was dunner. Zelfs zonder de naam erop te lezen, wist ze dat het die voor haar ouders was. Weer begon een stem in haar gedachten te spreken, en hij trok haar naar de wereld van brieven. Letters verschenen voor haar ogen, alsof ze op een stuk metaal werden gebrand.
Marc en Cynthia,
Vinden jullie het raar dit ik jullie bij jullie voornamen noem? Ik niet, eigenlijk. Het klinkt beter dan ‘pap en mam’. Logischer, natuurlijker.
Hoewel ik in mijn leven al veel brieven heb verstuurd, is dat nooit één naar jullie geweest. Maar goed, voor alles is een eerste keer, en daar dus ook voor. Reken er trouwens maar op dat dit meteen mijn laatste brief aan jullie zal zijn. Dat heeft een reden, en ik denk dat jullie die al kunnen raden zonder dat ik het zeg.
Zoals jullie al gemerkt hebben ben ik weg. Mogelijk hebben jullie de politie al ingeschakeld, maar geloof me, dat is onbegonnen werk. Toen jullie erachter kwamen zat ik allang op het vliegtuig. En als het goed is weten jullie waar ik nu ben. Denk maar eens na.
Wat ik nog wil zeggen is dat mijn tijd bij jullie prima was. Daar ligt het ook niet aan, het ligt meer aan het land. Probeer alsjeblieft te begrijpen dat ik in die drukke maatschappij, vol propagenda’s niet kan leven.
Dit zou een kort afscheidsbriefje worden, en aangezien ik het nu nog kort vind, stop ik maar. Nog veel geluk in de rest van jullie leven.
Jolè
Wat voelde het goed om die brief in de brievenbus te stoppen. Het was alsof er twee zware stenen van haar schouders vielen. Ze wist dat ze een kabel in zichzelf had doorgeknipt. Een verbinding tussen haar adoptieouders en zichzelf.
Doordat de onderste brief redelijk dik was, wist ze dat de bovenste enveloppe speciaal voor haar zusje was. Een traan viel op het papier, toen haar ogen op het roze hartje vielen, dat ze met een viltstift op de enveloppe had getekend.
Samoulé,
Ik hoop dat je niet verdrietig bent, of me haat, om wat ik gedaan heb. Onze band was speciaal, anders dan de meeste mensen met hun broer of zus hebben. Misschien komt het doordat we niet echt zusjes waren, qua bloedbanden dan.
Ik ben er niet meer, en dat doet ergens pijn. Niet omdat ik het erg vind om Amerika te verlaten, dat zeker niet, maar ik ga je echt vreselijk missen. Geloof me, ik wou dat ik je mee kon nemen, maar helaas gaat dat niet. Marc en Cynthia zullen er alles aan doen om me hier te houden, als ik ze vertel wat ik ga doen, en jou meenemen zonder enige vorm van toestemming is ontvoering, zelfs als je het wilt.
Dit zal het laatste zijn dat je van me hoort, ook al wil ik dat niet. Het spijt me, mijn lieve zusje. Maar weet dat ik altijd van je zal blijven houden, en dat ik je nooit zal vergeten.
Jolè <3
Zonder er echt over na te denken duwde ze de het papier in de brievenbus. Meteen was het alsof er met een mes in haar hart gestoken werd. Dit deed pijn. De verbinding tussen haar en haar zusje was me deze kleine handeling geknapt. Een kort moment flitste de gedachte om niet te gaan door haar hoofd, maar ze drukte hem weg. Nee, daarvoor was het nu al te laat.
Terwijl ze de laatste enveloppe in de brievenbus schoof, fluisterde ze zachtjes een zin. Maar haar woorden werden overstemd door het geluid van al die duizenden mensen op het vliegveld. Enkel de brieven hadden opgevangen wat ze zei. ‘Dag lieve Benjamin.’
Langzaam liet ze zich zakken. Ze ging op de vloer zitten, met haar rug tegen het ijzer van de brievenbus, en haar tassen om zich heen. De tekst van de laatste brief, die ene brief, zou ze nooit meer vergeten. Vanaf dat moment fluisterde een stemmetje het haar elke nacht in terwijl ze sliep.
Lieve Benjamin,
Al zo’n lange tijd schrijf ik brieven, en daar heb ik eigenlijk geen moeite mee. Maar toch begin ik nu voor de achtste keer aan deze brief. Ja, je leest het goed, acht keer. De vorige zeven gingen allemaal de prullenbak in, omdat ik ze niet goed vond. Ik weet gewoon niet hoe ik in woorden moet uitdrukken wat ik voel, en daardoor werd wat er op die andere zeven stukjes papier stond, een chaotische, onbegrijpbare woordenbrij. Als ik dit zo terug lees, vrees ik dat hiermee hetzelfde zal gebeuren.
Back to the point, als je dit leest ben ik er niet meer. Misschien was het je al opgevallen, maar misschien ook niet. In de laatste geval weet je het nu. Kun je raden waar ik naartoe ben?Ik denk het wel, zelfs mensen die mij niet goed kennen weten waarschijnlijk waar ik nu ben, of ze hebben een vermoeden. Ik ben terug Benjamin, terug naar mijn thuis, terug naar mijn Japan.
Ik dacht altijd dat mijn beslissing om terug te gaan makkelijk zou zijn. Al jaren lang heb ik mezelf voorgenomen om terug te gaan zodra ik kon, maar toen het moment eindelijk daar was, was het moeilijk. Ik heb zelfs even getwijfeld.
Weet je waarom Benjamin? Kun je het raden?
Vast niet, want ik heb niemand hier ooit iets over verteld. En met niemand bedoel ik echt niemand. Eigenlijk hoefde dat ook niet. Eigenlijk was de enige die het moest weten jij, en daarom ga ik het je nu vertellen.
Na mijn eindexamen zou ik zo snel mogelijk teruggaan naar Japan. Dat was mijn idee, dat had ik bedacht. Ik zou een diploma hebben, en er zou dus eigenlijk geen reden zijn om hier te blijven. Dat dacht ik. Mijn domme, naïeve ik. Er was echter wel een reden om te blijven. Jij was de reden Benjamin. Jij liet mijn hart vechten met mijn hoofd, door jou heb ik lopen twijfelen of ik zou gaan. Het was je bijna gelukt, je had me bijna in bij je gehouden gehouden, daar in het kille Amerika. Maar uiteindelijk won mijn hoofd, waar mijn koppige ik huisde, en besloot ik om toch te vertrekken.
Ga ik daar spijt van krijgen? Misschien wel. Nee, ik weet zeker dat er een moment in mijn leven komt, waarin ik bijna overweeg om terug te komen. Terug voor jou. Maar alsjeblieft, dat is geen belofte dat ik het doe, je kent me. Leef je leven en vergeet mij.
Waarom zeg ik dit eigenlijk? Waarom vertel ik dit? Ik weet het zelf niet eens. Ik ben verliefd op je, maar jij niet op mij, of wel? Ik weet het niet, ik heb er nooit na gevraagd. Soms zag ik je op een bepaalde manier kijken, of je apart gedragen als je met mij alleen was, maar waarschijnlijk heb ik me dat ingebeeld en is het gewoon fantasie. Mijn domme, dwaze fantasie. Ik denk dat ik nooit zal weten wie het goed had, mijn hoofd of mijn hart.
Lieve Benjamin, ik wil dat je me iets belooft. Alsjeblieft, ga me niet zoeken, kom me niet achterna. Ik smeek het je, vergeet me, laat me los. Waarschijnlijk doe je dit sowieso, binnen een maand zul je me vergeten zijn, maar ik zeg het toch. Ik denk dat mijn schuldgevoel me van binnenuit zal opvreten als ik erachter kom dat jij me hebt lopen zoeken. Luister Benjamin, ik maak geen deel meer uit van jouw leven, het is voorbij, dat is het beste voor je.
En toch… Ik weet dat ik je niet zal vergeten, dat kan ik niet. Ik weet dat het moeilijk al zijn in het begin, om te accepteren dat ik je nooit meer zal zien, maar het komt goed en mijn leven gaat ook door. Want dat is immers het beste voor ons. Voor jou en mij. Ik kan alle verbindingen met Amerika verbreken, en jij krijgt later een lieve vrouw, drie leuke kinderen en een vrolijke hond.
Sayonara wa kanashii kotoba ja nai.
Sorezore no yume e to bokura wo tsunagu yell.
Tori <3
Reacties:
Ik lees het laat,
de japanse gedeelte was mooi Ik hou ervan <'3
ik wist wat er voor de helft stond.
^,^dooh Ik ben gek op Japan<'3
dus lees ik het nu
HET WAS MOOI ^,^
Geen idee of ik het al op MSN heb gezegt, maar ik vind hem zo mooi.<3
Oooh, bedoelde je dít?
Ja sorry, het is al bijna half elf. Mijn hersenen funktioneren niet meer.
Je wist het al, maar nog steeds: ik vind 'm echt heel mooi. <3
Sayonara wa kanashii kotoba ja nai.
Sorezore no yume e to bokura wo tsunagu yell.
Wat betekent dat?
Ik vond hem eigenlijk best wel heel mooi. Maar een tikkeltje aan de lange kant, niet dat dat echt erg is, maar het was soms toch irri want ik wou weten wat er zou gaan gezegd worden.
Ik had ergens wel verwacht dat ze terug naar Japan zou gaan, maar ik had gehoopt dat er iets of iemand haar tegenhield.
Jha, nou, ja.
(:
Ik heb hier nog geen reactie op gegeven, of wel? *schaam*
Jemig, Daan. En jij vraagt je nog af wat het hoogste cijfer van deze ronde achter jouw naam deed?
Nou, laat ik je eens wat zeggen.
Dat cijfer heb je zo hard verdiend.
Volgens mij zeg ik zo'n beetje elke dag weer dat je jouw schrijfsels niet als crap moet bestempelen, want dat zijn ze nooit, en ik ga het gewoon net zo hard nog eens zeggen, ook al is dit een kuttoetsenbord dat niet meewerkt en me alle woorden eerst drie keer fout laat typen.
Dit is een SA om zo hard trots op te zijn.
Haar brieven kloppen gewoon zo precies, alle woorden staan op de juiste plek en de emoties komen zo werkelijk over. En zoals Arii zei, dat ze 'Tori' en 'Jolè' allebei gebruikt, op die plekken, dat is gewoon... I'm speechless ._.
Ja. En dit is een domme reactie.
Maar ik meen het. You rock. <3
ikhoudvanje