FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

21. My hero

"Ik weet-" Ineens klonk het geluid van brekend glas gevolgd door een luide bons en een hoop gegil. Ik had een vreemd voorgevoel en ging zo snel mogelijk naar het deel van de winkel waar het geluid vandaan was gekomen, ondertussen luid naar George roepend. Ik sprintte een laatste hoek om, Harry vlak achter me, en bleef verschrikt stilstaan. Er was een enorme kast vol toverdrank, vooral liefdesdrankjes, omgevallen. Ik zag Ginny in paniek op me af stormen.
"Fred, Harry... L-Lena!!!" Ik reageerde onmiddelijk en rende op Hermelien af, die bijna net zo erg in paniek was als Ginny.
"Hermelien, haal de kast omhoog!"
"Hoe?" Ze was zo in paniek dat ze niet helder na kon denken.
"Gebruik Wingardium Leviosa!" Ze aarzelde en probeerde de spreuk te gebruiken, wat door de stress mislukte. Achter me hoorde ik Ron de spreuk uitspreken en de kast begon te zweven. Ik was dankbaar dat mijn kleine broertje in dit soor situaties uitsteken bleek te functioneren. Zo gauw de kast hoog genoeg in de lucht hing, kroop ik er onder en greep Lena bij haar armen, zodat ik haar eronder uit kon trekken.

Lena's P.O.V.
Ik wist niet hoe de kast om had kunnen vallen, er was niemand in de buurt geweest. Een zoete geur hing in de lucht en mijn kleren zaten onder de roze, stroperige vloeistof. Ik merkte dat de kast, waar ik nog steeds onder lag, omhoog ging en dat twee handen me vastgrepen. Ik wist instinctief dat het Fred was die me onder de kast uit trok. Ik voelde zijn vingers zachtjes over de plek glijden waar mijn hoofd contact had gemaakt met de kast. Ik kreunde kort en zag dat er een glimlach over zijn gezicht kroop.
"Ze is oké!" Riep hij naar de omstanders, waarna hij één arm om mijn middel legde en de andere onder mijn knieën, en me vervolgens naar een kamertje ergen achter in de winkel droeg.

Hij zette me voorzichtig op een van de twee stoelen. Er viel een pluk haar voor mijn ogen, die hij voorzichtig achter mijn oor duwde, zijn gezicht op gelijke hoogte met het mijne.
"Je hebt me laten schrikken." Fluisterde hij. Ik keek hem aan en zag een schittering in zijn wonderlijk blauwe ogen.
"Maar goed dat jij in de buurt was om me te redden." Zei ik glimlachend. Hij bleef recht in mijn ogen kijken en ik kon niets anders dan terug staren. Hij kwam langzaam dichterbij, zijn blik geen moment afwendend. Ik kon het niet geloven, Fred Wemel ging me zoenen! Ik sloot mijn ogen en wachtte op het moment dat zijn lippen de mijne zouden raken. Plotseling vloog de deur open.

Reacties: