FanFic.nl

Schrijfwedstrijd CosmicPurple

My way back home.

Het is lange tijd geleden dat Fee zich zo ver buiten huis had gewaagd. Maar ze heeft een missie, die nu uitgevoerd moet worden. Zenuwachtig klemt ze de roze briefomslag in haar hand. Weken had ze naar de perfecte woorden gezocht, om te zeggen wat ze juist voelde. Maar steeds weer had ze het papier tot een bolletje verfrommeld en rechtstreeks de prullenmand in gekeild. Fee was drie maanden geleden voor de eerste keer verliefd geworden. Wat was ze bang van dat gevoel geweest, tientallen slapenloze nachten had het haar bezorgd. Angst, verlangen, woede, verdriet. Gevoelens die ze nooit had ervaren stroomden opeens haar hoofd binnen. Dit kon ze niet controleren. Van de ene dag op de andere werd ze in een poel van twijfels gesmeten. Er is geen houvast in de liefde, geen zekerheid. Maar Fee is altijd al sterk geweest, en ze bleef trappelen. Ze heeft haar hoofd boven water weten te houden. En alle gevoelens wennen met de tijd. Alle gevoelens behalve één. Eenzaamheid. Ze hield van hem en wou bij hem zijn. Want het was toch logisch dat als je naar iemand verlangt, je dan ook samen hoort te zijn? Je hoort elkaar vast te nemen als je dat wilt. In de liefde hoort alles vanzelf te gaan. Na enige strubbelingen komen de voorbestemden altijd weer bij elkaar. Zo gaat het in films, in gedichten, in muziek. Omdat het het lot is. Maar bij Fee ging het niet vanzelf. De jongen van haar dromen dook niet opeens op, hij stond niet onder haar raam met een ruiker rozen. De jongen van haar dromen zou altijd de jongen van haar dromen blijven. Buiten als zij iets zou doen. Ze schreef liederen voor hem, componeerde songs op haar piano. Met een bandrecorder sloot ze zich dagen aan een stuk in haar kamer op. Lied over lied nam ze op. Het duurde dagen voor de tevreden was over de piano. Het nam nog eens weken in beslag om de tekst foutloos en toonvast in te zingen. Ze was en bleef een perfectionist. En nu staat ze hier, voor de post, klaar om de eerste grote beslissing van haar leven te maken. Zet ze de stap naar het onbekende, durft ze de chaos te trotseren? En ze twijfelt, bijt op haar lip, probeert tranen te verdringen. Wil ze haar rustige leventje opgeven voor deze onbereikbare liefde? Maar bij zichzelf weet ze dat ze de beslissing al lang heeft gemaakt. Ze wil duidelijkheid, weten of hij ook van haar houdt. Ze mag dan wel in de diepe springen, ze heeft haar best gedaan. Ze heeft haar hart en ziel in dit briefpakketje gestoken. Ze heeft zich voor de eerste keer opengesteld. Met een zucht duwt ze de roze enveloppe zachtjes de postbus in. Ze heeft voor het goede aantal postzegels gezorgd, heeft een gefrankeerde omslag toegevoegd. Alles zou goed moeten gaan. Fee heeft voor het eerst iets losgelaten. Uit eigen wil heeft ze iets op het spel gezet. En ze heeft geen spijt. Nog niet. En ze zal wachten, wachten op antwoord van haar prins op het witte paard. Want dromen komen soms wel uit. En sprookjes worden soms werkelijkheid.

Tokio Hotel - Bill Kaulitz
C/o Universal Music Deutschland
Straulauer Allee 1
10245 Berlin
Germany

There`s just no rhyme or reason
Only this sense of completion
And in your eyes
I see the missing pieces
I`m searching for
I think I`ve found my way home

I knew I loved you before I met you
I think I dreamed you into life
I knew I loved you before I met you
I have been waiting all my life

Reacties:

Kayley zei op 20 april 2010 - 9:26:
Omg
Zelfs 200 woorden te weinig is het echt mooi.
Ook omdat je pas bij de brief weet over wie het gaat, al had ik al wel een donkerbruin vermoeden dat het iemand uit de muziekwereld zou zijn. ^^