FanFic.nl

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)*12

ik kwam pas uit het hokje als ik de bel hoorde gaan. ik wachtte nog even tot ik zeker wist dat iedereen weg was. dan ging ik even terug naar de klas en pakte men boekentas die er nog stond. de leerkracht stond het bord af te vegen. toen ik me juist weer geruisloos wou omdraaien om weg te gaan,zei hij dat ik even moest wachten. men hart klopte al sneller. ik weet wat er nu gaat komen. nu gaat hij vast de psychiater uithangen ofzo.
'wat is er nu met je vandaag bill?" vroeg hij. 'ik zei het toch al meneer,er is niks,ik ben gewoon moe.' zei ik.
'ik weet dat je liegt. maarja. ken jij toevallig tom?'vroeg hij. 'tom? hoezo?'vroeg ik dan. 'hij vroeg me wat er met je was. hij leek nogal bezorgd om je te zijn.' zei hij. 'tom,om mij bezorgd? waarom,hij kent me toch niet?' zei ik.
'juist daarom vroeg ik of jij hem kende. achja,maakt niet uit,je kan gaan hoor.' 'dank je.' ik stapte snel de deur uit en ging naar de fietserekken. ik pakte snel men fiets en fietste op een heel snel tempo naar huis. ik wil naar nikkie. ik moét ze gewoon vertellen wat er op men lever ligt,anders haal ik het niet! ik moét ze gewoon vertrouwen!
toen ik thuis aankwam,gooide ik men fiets tegen de muur en ging naar het huis van de buren. ik voelde al men bloed door men aderen stromen van de zenuwen. wat als ik het niet kan vertellen. of als ik het wel doe en zij me laat vallen of vies vind? wat als ze helemaal niet te vertrouwen is? zo mag ik niet denken. ik heb toch niks te verliezen,ik kan enkel misschien een beetje hoop terugvinden. ik belde met een trillige vinger aan en wachtte. ik hoorde wat gerommel en dan ging de deur open. men keel ging automatisch een beetje klem zitten en zonder dat ik het besefte hield ik men adem in. voor me stond een grote man,behaard,stinkend,en in een vuil t-shirt en onderbroek. bah. maar hij heeft zo een griezilg overkomen vind ik...
'oh,pap,laat maar,het is voor mij.' zei een stem achter de man. hij bromde iets en slofte toen weg. achter hem kwam het meisje tevoorschijn,nikkie dus. ze glimlachte en begroette me lief. ik stond er maar een beetje onwennig bij. wat als ik me vergis en men 'probleem' beter voor mezelf had gehouden?
'ik ben blij dat je er bent,kom,dan kunnen we wat gezellig babbelen op men kamer met wat chips!'zei ze vrolijk.
ik knikte maar en volgde ze naar boven. het was een groot huis,dat wist ik al voordat ze hier kwamen wonen. ik heb een paar keer op het verlaten bouwwerf rondgelopen s'nachts. dan is het hier echt wel eng stil. ik volgde ze naar een deur en die leidde blijkbaar naar haar kamer. ze deed de deur weer dicht en pakte een zak chips en deed een beetje in een kom. en alles deed ze terwijl ze maar bleef glimlachen. ze lijkt me een lief persoon.
'kom maar zitten hoor.' ze wees een plekje op haar bed aan en ik ging zitten. ze kwam naast me zitten,met de kom chips tussen ons in. ik had geen honger dus liet ik men hand braaf op men schoot liggen. ik voelde me nerveus...
'waarom ben je zo nerveus,bill?'vroeg ze. kan ze gedachten lezen? waarom heeft iedereen altijd door dat er iets is met me. ik ben echt te doorzichtig. 'uhm..ik ben niet nerveus hoor..'zei ik dan maar. 'ik ben niet dom hoor. vertel,wat is er? je kan het tegen me zegg,,ik zeg niks tegen niemand ofzo.'zei ze lief. ik slikte. zou ik het vertellen? zou dat wel een goed idee zijn? ik ken ze niet eens een hele dag en dan al zoiets zeggen? ik ben zo bang..ik wil onze toekomstige vriendschap niet op het spel zetten. ik weet het niet goed meer... eerst was ik zo vast besloten,maar nu het zover is...ik durf niet meer. hoe laf kan je zijn! ik ben gewoon laf,ik durf nooit voor mezelf te spreken. maar ooit moet het,ooit moet ik toch eens onder ogen zien dat ik het aan iemand kwijt moet?
'ik uhm..ik wil je iets vertellen..'begon ik stotterend. ze bleef me glimlachend aankijken en wachtte.
'vertel maar hoor,ik luister.'zei ze. 'uhm..maar ik weet niet goed of..' 'bill,geloof me nou maar. alles wat je me verteld blijft tussen ons. vertel het maar. ben je trouwens daarom zo nerveus?'vroeg ze. 'uhm..ja eigenlijk wel..'
'vertrouw me maar..misschien lucht het je wel op als je het me verteld. ik kan je misschien helpen ofzo.'
'thanks..maar ik weet niet goed hoe ik moet beginnen en uhm..het is nogal..uhm..ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen..het ligt me moeilijk,maar ik moet het gewoon tegen iemand zeggen anders..'zei ik.
'ja,anders lukt het niet meer. ik snap het wel. begin gewoon bij het begin. ik heb toch tijd.' ze glimlachte nog steeds en dat maakte het eigenlijk alleen maar moeilijker. direct vind ze me heel vies of stom door wat ik zeg. dat kan ik echt niet meer aan hoor. ik voel gewoon dat dat men einde zou betekenen. ik moet het proberen...of niet?...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.