FanFic.nl

Time Hollow {gaat pas verder als ik het GRONDIG verbeterd heb.}

Hoofdstuk 6

Ethan wachtte Ben en Vic na schooltijd op , want hij had geen zin om nog de les in te gaan.
"Heey Ethan, al beter?" Vroeg Vic. "Ja, het gaat, maar toch nog niet helemaal . Ik dacht, misschien doet Chronos me goed." "Is goed, we waren toch van plan om naar dat café toe te lopen." Zei Ethan. Ben zei niets. "Hoe gaat het eigenlijk met Ben?" vroeg Ethan zo zacht dat alleen Vic het kon verstaan. "Niet zo goed volgens mij. Elke keer dat er een onderwerp komt dat over...Morris gaat krimpt hij ineen." Het was duidelijk dat Vic er ook moeite mee had. Toen kreeg Ethan een idee. "Heey Vic, heb jij misschien enig idee hoe die jongen heette waarmee Morris aan het vechten was?" Vic zei niets. "Vic?" vroeg Ethan voorzichtig. "Ethan, ik heb echt geen idee, maar waarom ga je het hem zelf niet vragen?" zei Vic toen. Hij wenkte naar de blonde jongen die aan de overkant van de straat liep. Ethan vond dat wel een goed idee. "Zeg Vic, Ben, is het goed dat ik een andere keer meega? Ik kom erachter dat ik nog even wat moet...regelen." Ben en Vic knikten, al leken ze wel teleurgesteld. "Is goed, doei!" Zei Vic. Ethan liep rustig naar de blonde jongen toe en ging naast hem op het bankje zitten waar de jongen zojuist ook op plaats had genomen. "Hallo." Zei Ethan, maar hij kreeg geen antwoord. Ethan probeerde het nog maar een keer. "Hoe heet jij?" Toen stond de blonde jongen op en liep weg. Toen hij de hoek om was zag Ethan dat hij begon te rennen. Ethan keek om zich heen en dacht heel snel na. Dit kon misschien wel de laatste keer zijn dat hij hem zou zien en hij moest écht weten hoe hij heette want anders kon hij zijn flashback niet voltooien. Dan zou hij dus ook niet Morris kunnen redden en dan was hij zijn vriend voor altijd kwijt. Snel rende hij de blonde jongen achterna. Hij zag nog net hoe hij de hoek omsloeg en dat deed Ethan dus ook. En op dat moment rende hij recht in een muur van brede, gespierde mannen.
"S-sorry" Zei Ethan stotterend. Hij voelde hoe zijn hart steeds sneller tekeer ging, ook al was hij gestopt met rennen. "Gaat het met u?" Dat was eigenlijk een overbodige vraag, want Ethan wist zeker dat die mannen niks gevoeld konden hebben met die dikke spiermassa. Het was alsof Ethan tegen een gigantische muur was gelopen. In de verte zag Ethan de blonde jongen verdwijnen, maar het was hem een raadsel hoe hij wel door deze muur heen was gekomen. Op dat moment stapte een zo'n grote man naar voren, de meest gespierde man van allemaal. Het leek de baas van het groepje te zijn. Ethan was doodsbang. De man kwam steeds dichterbij en Ethan voelde zich echt bedreigd.
"Volgens mij heb jij iets wat wij heel graag willen hebben." Zei de grote man dreigend.

Reacties: