FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

8. Wat does she mean to you?

‘Maar wat wilde je vragen?’ Breng ik dan met moeite. Er komt een beetje spanning op Bill’s gezicht, maar toch blijft er een klein ontdeugend glimlachje ontstaan. ‘Zullen we even gaan zitten?’ Waarom wil hij zitten? Als hij me wat wil vragen kan hij dat toch ook zo doen? ‘Ik uhm.. Ja oké.’ En ik laat me lichtjes mee slepen door Bill die naar een plek gaat waar hij schijnbaar vaker komt. We gaan op een oude visserssteiger zitten en kijken samen naar de boten die passeren. Dan draait hij zijn gezicht weer naar dat van mij. Afwachtend op zijn vraag wiebelen mijn voeten lichtjes heen en weer, een kleine meter boven het water. ‘Wat vind jij zo speciaal aan Nena? Waarom..?’ En met kleine fonkelingen in zijn ogen kijkt hij me aan. Aan zijn blik kan ik zien dat hij al de hele dag aan het wachten was op het stellen van deze vraag. ‘En wat is er dan tussen jullie gebeurt?’
Ik moet moeite doen om nog net niet als reflex met beide handen naar mijn borst te grijpen. De druk op mijn borst word hoog en ik voel mijn hart in mijn keel bonzen. Waarom vroeg hij dit nou? Het is al ingewikkeld en moeilijk genoeg. ‘Nou..’ Zegt hij terwijl zijn glimlach steeds groter worden en zijn voeten nu ook zachtjes heen en weer schommelen. ‘Nou ik uhmm..’ Begin ik hakkelend. ‘Ik weet niet..’ Bill begint even te lachen. ‘Ach kom… Lorena dat geloof je zelf toch niet? Je weet het dondersgoed. Dat weet ik! Dat zag ik vandaag gewoon aan je. Ik heb nog nooit zo ontzettend veel emoties tegelijk in iemands ogen om zien gaan en het kan gewoon niet anders dan dat jij dondersgoed weet wat er is.’

Wat er dan gebeurt doet hem schrikken. Hij heeft me zojuist aan het huilen gebracht. Grote krokodillen tranen rollen over mijn wangen. ‘Ach Loor, zo bedoelde ik het niet.. Sorry..’ En hij slaat zijn arm om mijn schouders en geeft me een knuffel. Zachtjes snik ik verder terwijl hij me rustig heen en weer wiegt. Uiteindelijk word ik weer iets rustiger van de frisse wind, het geluid van de meeuwen en het water dat soms nogal wild tegen de palen van de visserssteiger aanslaat. Bill zegt niets meer. Alleen wrijft hij zachtjes met zijn linkerhand over mijn linkerarm terwijl hij me met zijn rechterarm stevig tegen zich aandrukt. ‘Maar luister nou..’ Zegt hij na een tijdje. ‘Als je zo verdrietig bent.. dan is er dus wel iets!’ En hij laat mijn linker arm los en tilt voorzichtig mijn kin op en draait mijn hoofd een kwartslag zodat ik hem wel moet aankijken.
Ik knijp mijn ogen dicht. Ik wil hem helemaal niet aankijken. Ik kan hem niet aankijken. ‘Als je niets zegt.. dan kan ik je niet helpen.. en dan ga ik dat ook niet meer proberen!’ O shit.. dat kwam hard aan. Als hij me niet meer helpt, dan kom ik nergens meer. Dan loopt het allemaal fout. Geschrokken kijk ik hem aan. ‘Meen je dat?’ Fluister ik wanhopig en verdrietig. Hij knikt. ‘Behalve als jij probeert mij te vertellen wat er aan de hand is.’ Ik slaak een zucht en ik kijk even voor me uit. Ik veeg mijn tranen weg en adem nogmaals diep in. ‘Wat nena voor mij betekent?..’ Mompel ik met een kleine glimlach. ‘Ik weet niet of ik het zelfs in woorden uit kan drukken..’ En ik kijk hem wat moeilijk aan. Hij is blij dat ik het probeer en geeft me een geruststellend knikje. ‘Maakt niet uit.. begin ergens waar je beginnen wilt.’ Dan kijkt hij weer voor zich uit. Hij houdt me niet in de gaten, helemaal niks. Hij laat me rustig nadenken. Hij laat me de chaos in mijn hoofd op een rijtje zetten, zodat ik hem hopelijk kan duidelijk maken wat van belang is.

‘Voor.. ik hiermee verder ga.. Beloof je me dat je me niet uitlacht? En dat je me op zijn minst probeert te begrijpen?’ Ik kijk hem afwachten aan. Als hij nee zegt, houdt het hier al op! Bill knikt zachtjes en kijkt me glimlachend aan. Ik haal een keer diep adem en langzaam blaas ik weer uit. ‘Nena is voor mij..’ Ik zie dat Bill’s glimlach steeds groter word en zijn ogen worden zelfs waterig. En als ik dat zie kijk ik hem vragend aan. ‘Wat is er?’ Bill haalt glimlachend zijn schouders op. ‘Ik bedacht me dat ik zojuist het mooiste in mijn leven heb gezien. Waarschijnlijk iets wat ik nooit meer zal zien, en het dringt nu pas tot me door….’ En hij kijkt dromerig voor zich uit terwijl er een traan over zijn rechterwang loopt. Een heel kleintje maar. Geen traan van verdriet maar echt pure ontroering.
Zal ik het vragen? Zal ik het niet vragen? Zal ik het vragen? Ach boeie ik vraag het gewoon! ‘Wat dan? .. als ik vragen mag.’ Bill blijft voor zich uitstaren en zijn glimlach word wat groter. ‘Ik zag een engel..’ Fluistert hij dan zachtjes. ‘En het was geen droom..’ Ik voel me raar, gevleid, maar raar. Iemand vind mij het mooiste wat hij ooit gezien heeft. Hoe wil ik daar nu op reageren? Maar gelukkig zie ik, wanneer ik hem aankijk, dat hij helemaal geen antwoord verwacht.

‘Nena is voor mij..’ Probeer ik dan weer. ‘Nena is voor mij altijd de belangrijkste persoon in mijn leven geweest.’ Oké daar moet ik ontzettend moeite doen niet weer te gaan huilen. Ik haal weer een keer diep adem en probeer dan verder te gaan met mijn verhaal. ‘Nena is de enigste die me kan opvrolijken, terwijl ze me tegelijkertijd ontzettend ongelukkig maakt.’ Dan kijkt Bill me even vragend aan. En hij vraagt niets.. Hij wacht gewoon rustig tot ik verder ga met praten. ‘Zou je me raar vinden.. als ik zou zeggen dat Nena mijn levensdoel is?’ Bill kijkt me even vragend aan. ‘Hoe bedoel je? Dat je, je leven zal geven voor Nena?’ En hij kijkt me een beetje vreemd aan. Ik schud zachtjes mijn hoofd. ‘Dat heb ik allang gedaan..’ Fluister ik dan zachtjes terwijl ik somber voor me uit kijk.
‘Oké.. het kan aan mij liggen.’ Brengt hij dan voorzichtig. ‘Maar ik snap er dus echt werkelijk helemaal niets meer van!’ Ik staar voor me uit naar het water. Dat nu weer wat wilder op en neer gaat door een passerend vrachtschip. ‘En..? Wat betekent Nena voor jou?’ Vraag ik dan zonder hem aan te kijken, omdat ik bang ben dat hij terug komt op de vraag. En zachtjes begin ik weer op en neer te wiebelen met mijn benen. Bill zucht even. ‘Ik denk.. Dat als Nena er niet was.. Dat ik er ook niet meer zou zijn geweest. Ze heeft me door enorme zware tijden heen geholpen met haar muziek en haar persoonlijkheid. Zo iemand als haar heb ik nog nooit ontmoet. Tot gister dan..’ En hij kijkt me glimlachend aan. ‘Op een of andere vreemde manier lijk je zo ontzettend veel op haar. Ik kan het gewoon niet begrijpen.’

‘Bill..?’ Vraag ik dan uit het niets terwijl het al een tijdje stil is en we samen naar de vogels en de lucht staren. ‘Ja?’ ‘Geloof jij in reïncarnatie?’ En mijn ogen laten het prachtige aanzicht van de blauw/grijze lucht los en kijken recht in de bruine ogen van Bill. Hij schrikt van mijn vraag en kijkt weg. Ik hoor hoe hij even stopt met ademen, maar al snel genoeg ontsnapt er een zucht uit zijn mond. Hij is bang voor de waarheid, maar toch wil hij het echt weten! Even lijkt hij na te denken. Maar dan zegt hij toch vastbesloten, alsof hij er ineens heilig van overtuigd is:’Ja!’ Gewoon, zonder er omheen te draaien, een keiharde ja!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.