FanFic.nl

Stand alones

Two is better than one

Hier zat ik dan, alleen op mijn kamer met mijn kussen in mijn armen tegen mijn borst gedrukt en mijn benen opgetrokken. Stille tranen wonnen de strijd tegen mijn koppigheid. Waarom weende ik nu toch? Zo belangrijk was hij toch niet? Ik had hem toch helemaal niet zover in mijn hart toegelaten zodat hij me kon laten wenen. Het was zelfs zijn schuld niet, wat kon hij hier aandoen? Helemaal niks, het was waarschijnlijk mijn eigen schuld.
Ik wist wel waar de fout zat. Ik had een verkeerde keuze gemaakt, maar dat toegeven aan mezelf was een pak moeilijker. Hoe kon hij de oorzaak zijn van de zoute tranen die over mijn wangen druppelden? Ik had zo geprobeerd om hem uit te buurt van mijn hart te houden. Was ik dan zo gefaald?
Het bekende geluidje van mijn gsm haalde me even uit mijn gepeins. Met een snik veegde ik de tranen van mijn wangen en greep naar mijn gsm. Eén nieuw bericht van Lars. Met een bibberige lach las ik het berichtje: ‘Hej meisje, alles oké daar? Mis mijn beste maatje hier in het verre zuiden. Nog vier daagjes en dan ben ik terug en kunnen we de buurt weer gaan wakker schudden! Xx’ Mijn mond kromde zich in een klein glimlachje. Ik miste Lars ook, misschien daarom deze huilbui. Misschien, waarschijnlijk.
Met een plaatje van Lars voor mijn ogen, stuurde ik snel een berichtje terug. Elke herinnering aan hem stond voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik wist niet hoe het kwam, maar vanaf de eerste dag dat ik hem hier zag, toen hij hier een paar huizen verder kwam wonen, herinnerde ik me elk woord dat hij tegen me gezegd had. Ik kon elk gesprek dat we hadden gehad zo weer vertellen, ik kon me elke glimlach, elke schaterlach zo voor de geest halen. Het was vreemd wat hij met me deed, maar ik had er nooit echt over nagedacht.
Op de dag dat Lars uit die verhuiswagen stapte, dacht ik ‘Hé, die jongen moet ik toch leren kennen,’. Hij was dan ook de enige jongen, van ongeveer mijn leeftijd, die op minder dan drie kilometer afstand woonde. Vanaf het moment dat ik op hem af was gestapt en hij naar me gelachen had, waren we beste maatjes geworden, vrienden door dik en dun. We deelden elk vrij uur met elkaar, lachten om de onnozelste dingen en praatten uren over stomme, maar ook serieuze dingen terwijl we het pleintje hier in de buurt onveilig maakten.
Maar ik had me ook vanaf die eerste dag eraan gehouden dat ik van Lars niet meer wou dan vriendschap. Hij gaf me zijn vriendschap en dat maakte me gelukkig, meer wou ik niet, niet van hem en niet van mezelf. Als hij van me ging houden of ik van hem, dan zou het sowieso ergens fout lopen. Ik wou hem geen pijn doen en ik wou mezelf beschermen tegen de pijn die ik maar al te goed kende. Nee, wij waren vrienden en zouden nooit wat meer worden. Dat had ik mezelf beloofd. Voor zijn bestwil en de mijne.
Tot nu toe had ik die belofte mooi kunnen houden. Lars was mijn vriend, ik wou niets meer, ik voelde niets meer en voor hem was dat ook zo. Maar, waarom hield ik hier dan nog steeds een kussen tegen mijn borst alsof dat kussen als vervanging kon dienen voor de knuffel vol troost die ik eigenlijk nodig had. Ik wist maar al te goed dat dit niet zomaar onschuldig was. Ik was niet dom, ik wist wat het gevoel in mijn buik, het gemis, de tranen en de ontkenning eigenlijk allemaal betekenden. Maar ik wou dat het niet zo was. Ik had zo lang mijn belofte gehouden, ik had mezelf zo lang er van kunnen weerhouden. Want ik wist al lang dat Lars een jongen was waar ik op verliefd zou kunnen worden, ik had het al van de eerste dag gezien. Dat is nog een reden waarom ik die belofte aan mezelf gemaakt had. Ik wou alle risico’s vermijden, ik had een soort muurtje om mijn hart proberen te bouwen. Maar hoezeer ik ook alle risico’s vermeden had, hoe ik mezelf er ook van overtuigd had dat ik niets anders wou van Lars dan zijn vriendschap, ik had mijn hart er niet van kunnen weerhouden om van hem te gaan houden. En nu zat ik dus met de problemen ervan.
Waarom konden mensen niet gewoon zelf kiezen wanneer ze verliefd werden en op wie? Waarom moest mijn hart zijn eigen leventje leiden en verliefd worden op de jongen die ik het meest nodig had en die ik nooit meer wilde verliezen? Waarom wou mijn hart die risico’s wel nemen? Ik wist dan wel wat dit allemaal betekende, ik wist dat ik van Lars was gaan houden zonder dat ik het zelf had gewild, maar er waren meer vragen bijgekomen. Wat zou er nu gaan gebeuren? Geen idee, ik was er doodsbang voor. Voelde hij hetzelfde voor mij? Ik hoopte ergens van wel, ergens anders van niet. Zou dit een gevaar voor onze vriendschap betekenen? Waarschijnlijk niet, onze band was sterk genoeg om dit te overleven, maar was ik sterk genoeg? Moest ik het hem vertellen? Natuurlijk, maar ik was bang voor zijn reactie en bang voor de mijne. Daarbij moest ik nog vier dagen met deze vragen rondlopen, Lars zat nog tot dan in het warme Spanje.
Mijn hoofd zat vol. Te vol met al die vragen, mijn angsten, verlangens en gevoelens. Verliefd zijn en erover piekeren kon soms toch zo vermoeiend zijn. Met het kussen nog steeds in mijn armen viel ik even later in slaap. Mijn dutje duurde niet erg lang, maar toonde me wel wat ik nodig had. Ik droomde over Lars, over mij, over ons. Mijn droom toonde me wat ik eigenlijk wou, maar al zo lang aan het onderdrukken was, aan het vermijden was. In mijn droom waren Lars en ik nog altijd even close, we waren nog steeds de beste vrienden, maar daarbij was er nu een nieuw gevoel opgedoken. Een gevoel dat van twee kanten kwam en ons beiden nog een beetje meer deed stralen dan voordien. Het was het gevoel dat onze band nog sterker maakte, dat ons beide gelukkiger maakte dan we al waren, het was het gevoel dat ons nu helemaal verbond.
Met een geruster hart werd ik terug wakker. Het kussen had ik nog steeds in mijn armen, maar de tranen waren opgedroogd. Mijn droom had me laten zien dat er helemaal niets was om bang voor te zijn. De pijn, het verdriet waarvan ik mezelf wou proberen te beschermen moest er niet per se zijn, het kon ook allemaal goed komen. Niet elke relatie gaat uiteindelijk kapot, sommige wel, maar als ik van Lars wou kunnen houden, kon ik niet anders dan dat risico nemen. Ik had dan wel geprobeerd om mijn hart te beschermen, om het af te schermen, maar mijn hart had geen behoefte aan bescherming. Elk hart wordt wel eens gebroken, maar op een bepaald moment heelt het ook weer. Ik was bang voor het deel waar het gebroken zou worden. Blijkbaar vond mijn hart het belangrijker dat het weer zou helen dan dat het gebroken zou worden. We hebben niet te kiezen welke personen er belangrijk voor ons worden, welke personen we nodig hebben in ons leven en van welke personen we gaan houden. Ik kon er dus ook niets aan doen. Ik kon blijven proberen dit gevoel te verdringen zoals ik mezelf beloofd had, maar ik zou ook een kans kunnen grijpen op een geluk dat misschien nog groter was dan het geluk dat ik nu al ervoer met Lars.
Daarbij moest ik eigenlijk niet bang zijn, ik was niet alleen. Lars was er, om het even wat, dat wist ik, daarin vertrouwde ik hem. Als deze gevoelens wederzijds waren, wist ik dat hij me gelukkig zou maken. Als hij niet hetzelfde voelde dan wist ik ook dat hij er voor me zou zijn. Onze band was sterk genoeg, die overleefde het altijd weer en met Lars’ hulp zou ik dat dan ook doen. En als we samen die kans waagden op dat nieuwe geluk en het uiteindelijk toch niet zou worden wat het zou moeten zijn, dan wist ik dat wij er nog steeds voor elkaar waren, gewoon zonder dat ene extra gevoel.
Ik schudde mijn hoofd en legde het kussen weg. Het was vreemd hoe die droom mijn angst had weggenomen en mijn visie zo veranderd had. Het was vreemd, maar het was beter. Over vier dagen zou ik met een gerust hart, dat net iets harder zou kloppen, Lars kunnen vertellen wat ik voor hem voelde. Het zou niet uitmaken wat zijn antwoord zou zijn, want het zou toch altijd ‘wij tweetjes’ blijven. Want samen, is zoveel beter dan alleen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.