FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Winter

We hebben de zomer ver achter ons gelaten. De herfst is verstreken. Zelfs de winter is alweer bijna voorbij. De temperaturen zijn onmogelijk geweest en als ik mijn jas niet had gehad was ik zeker bevroren geweest. De koude winterregen is het ergst. Als ik eenmaal doorweekt ben kan ik nergens meer warmte vinden. Ook eten vinden is moeilijker geworden, fruit is er niet meer en dieren houden hun winterslaap. Gelukkig hebben we in de herfst een voorraad aan gelegd van gedroogd fruit en noten. De hut is al wel af, dus kunnen we alle drie onder een afdak slapen. Toch mis ik de centrale verwarming en de warme dekens die ik op aarde had. Tot mijn opluchting beginnen de temperaturen alweer beter te worden. De zon komt weer door en ik zie af en toe weer een konijntje huppelen. Er ligt geen ijs meer op de sloot, maar het water is nog altijd verschrikkelijk koud.
‘Tom, de watervoorraad is op. Ga je mee nieuwe halen?’ Onderbreekt Bill mijn gedachtegang. Ik knik, pak een aantal plastic flessen en volg mij broertje op de voet, richting de sloot. Zodra we daar aangekomen zijn buig ik voorover en doop de eerste fles onderwater. Het koude water snijdt in mijn handen, maar ik moet de fles vullen. Nadat ik drie flessen heb gedaan neemt Bill het van me over. Zo doen we dat al een hele poos, want alles door één persoon laten doen is onmogelijk. Ik zie hoe mijn broertje zich naast mij over de oever heen buigt en de fles in het water laat glijden. Het water sijpelt het flesje in, maakt zich totaal niet druk over de lichaamstemperatuur van mijn broertje. Zodra de fles vol is komt hij weer overeind. Hij doet een stap in de richting van de mand waarin we de flessen mee hebben genomen. De oever is een beetje nat. Ik zie hoe mijn broertje uitglijdt en zijn evenwicht verliest. Hij slaakt een kreet, ik sta versteend op mijn voeten. Het eerste wat weer in beweging komt zijn mijn knieën, die hevig beginnen te trillen. Tegen die tijd ligt Bill al in het water. Ik zie hoe hij in paniek probeert de oever vast te houden, maar iets houdt hem tegen. Ik snel terug naar de rivierrand en steek mijn armen uit. Ik krijg de pols van mijn broertje te pakken, maar ben in mijn eentje niet sterk genoeg om mijn broertje het water uit te tillen. Gelukkig hoor ik achter me rappe voetstappen.
‘Ik hoorde Bill schreeuwen.’ Legt Jamila vluchtig uit, terwijl ze Bill zijn andere pols pakt en hem uit het water trekt. Dan staat hij op de oever, druipend van het ijskoude water. Het zou grappig geweest zijn, als het niet zo koud was. Bills lange, zwarte haar hangt in slierten langs het bleke gezicht en zijn hele lichaam rilt van de kou. Daarbij komt dat ik nog altijd niet helemaal gewend ben aan de aanblik van een broertje zonder eyeliner en mascara, wat het geheel extra raar maakt.
Bill geeft geen kik, maar ik kan duidelijk zien dat zowel zijn tenen als zijn onderbenen in de kramp zijn geschoten. Terwijl Jamila hem in zijn rug steunt, geef ik tegenkracht om ze er weer uit te halen. Ik hoor hoe mijn broertje een aantal pijnkreten laat ontsnappen, hoe hard hij ze ook probeert tegen te houden. Zodra de kramp uit zijn ledematen is trek ik mijn shirt en jas uit. Ik doe hetzelfde bij hem. Vervolgens laat ik Bill mijn shirt gebruiken om zich af te drogen en ik dwing hem mijn jas aan te trekken.
‘Maak je geen zorgen over mij, ik ben niet doorweekt.’ Stel ik hem gerust, al heb ik wel degelijk last van de kou. Jamila rent terug naar de hut, zonder uitleg dit keer. Ik help Bill overeind, hij staat nog te trillen op zijn benen, en ondersteun hem op de weg terug naar de hut. Naast me hoor ik hoe hij klappertandt. Ik probeer zo snel mogelijk naar de hut te lopen, zodat Bill zich kan warmen aan het vuur. Tegelijkertijd probeer ik zo langzaam mogelijk te lopen, zodat ik Bills benen niet teveel belast. Rare combinatie, maar het pakt goed uit. Zodra we terug komen bij de hut heeft Jamila het vuur opgestookt en er hangt een dampende kom water boven.
‘Ik maak thee vandaag.’ Glimlacht het meisje. Bill neemt dankbaar plaats naast het vuur, probeert zo dicht mogelijk bij de vlammen te komen, zonder zich te branden. Ik zie hoe hij langzaam weer op temperatuur komt en zijn lichaam weer ontspant. Dankbaar neemt hij de thee in ontvangst. We zijn niet gewend aan thee zonder suiker, maar het is allang beter dan al het water wat we de afgelopen tijd hebben gedronken. Naast me laat Bill de damp opstijgen naar zijn gezicht, waar het kleine condensdruppeltjes vormt.
‘Kijk uit, Bill. Straks druppelt het terug je kom in.’ Waarschuw ik, terwijl ik zie hoe de druppel die aan zijn neus hangt steeds groter wordt. Met een teleurgestelde blik in zijn ogen haalt hij het kommetje onder zijn gezicht vandaan. Net op tijd, want de druppel valt van zijn neus, op de grond. Jamila haalt een gedroogde vis tevoorschijn, die er zowaar nog eetbaar uitziet. Mijn maag is ondertussen gewend aan de kleine hoeveelheid eten die ik binnenkrijg. Ik had nooit gedacht dat het mogelijk was, maar ik voel me niet eens beroerd zonder alle luxe die ik op aarde had.
Na lang bij het kampvuur te hebben gezeten besluiten we te gaan slapen. We staan alle drie tegelijk op, lopen het kleine stukje naar de hut en daar zie ik hoe Bill en Jamila ieder plaats nemen in hun eigen bed. Ik loop richting het mijne, maar bedenk me dan. Ik verplaats mijn lichaam tot ik tegen mijn broertje aan lig, bang dat hij nog steeds niet helemaal op temperatuur is. Zijn lichaam voelt inderdaad nog koud aan, maar dat is te verwachten. Het is heel koud buiten, en de hut is eigenlijk gewoon buiten, al is er beschutting tegen de regen. Gelukkig zal dat niet lang meer duren. De temperaturen worden steeds hoger en binnenkort wordt het weer lente, dan wordt het leven hier weer makkelijker.

Reacties: