FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

23. Green eyes

Ik keek recht in een paar felgroene ogen. Lena was helemaal niet met Ron mee terug gegaan.

Lena's P.O.V.
Zo gauw Ron verdwenen was draaide ik me om naar Fred. Hij schrok. Hij had duidelijk verwacht dat ik met Ron mee zou gaan.
"Fred, wat is er aan de hand? Je doet zo raar." Ik kon het niet helpen dat mijn stem trilde. Hij haalde diep adem.
"Het spijt me, echt waar. Maar wat er net gebeurde... het kan niet. Het klopt niet. Je bent Harry's zus! Heb je enig idee wat hij met me zou doen als hij erachter zou komt?" Hij keek me aan en ik zag de pijn in zijn ogen.
"Fred, geloof me nou. Harry zou het niet erg vinden." Hij schudde zijn hoofd en stapte de haard in.
"Kom op, laten we maar gaan." Ik wilde protesteren, maar ik was bang dat mevrouw Wemel bezorgd zou worden en ons zou komen zoeken, dus volgde ik hem de haard in en ging met mijn rug tegen hem aan staan. Hij aarzelde even, maar sloeg toen toch zijn armen om me heen. Helaas duurde het maar enkele seconden, voor we weer in de haard van Het Nest stonden. Zonder Fred nog een blik waardig te keuren liep ik naar boven, rechtstreeks op Rons kamer af.

Fred's P.O.V.
Ik keek haar na, terwijl ze van me weg liep. Verslagen stapte ik uit de haard en begon richting de achterdeur te lopen, de tuin in. Ik was blij dat niemand me volgde, want ik had tijd voor mezelf nodig. Ik was me niet bewust van de omgeving en voor ik het wist zat ik ergens in de tuin op de grond. Nu pas keek ik echt om me heen. De plek kwam me bekend voor, natuurlijk het was mijn eigen tuin, maar er was iets bijzonders aan deze plek. Ik keek naar de grond en zag iets glinsteren in het licht van de ondergaande zon. Het was een zilveren armbandje, met daar aan een aantal bedeltjes. Ik herkende de armband ergens van. Plots schoten er beelden mijn hoofd binnen. Beelden van Lena en mezelf, zittend op deze plek. Ik keek naar het armbandje en realiseerde me dat het die van Lena was. Ik besloot op te staan en het aan haar terug te geven.

Eenmaal binnen vroeg ik waar Lena was. Mijn moeder antwoordde dat ze het niet wist. Ik knikte en liep de woonkamer in, waar mijn blik op de klok viel. Ik keek naar mijn eigen wijzer en zag de gouden draad die naar Lena's wijzer liep. Op dat moment nam ik mijn besluit.

Reacties: