FanFic.nl

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)*16

eindelijk klonk het verlossende geluid van de bel. ik stopte snel men boeken weg en liep als eerste de klas uit. ik ging zoals gewoonlijk tegen een muur staan en nam men kladboekje. hier schrijf ik soms dingen in waar ik mee bezig ben. en tyson is nu echt wel een ding waar ik aan denk. op de negatieve manier dan toch...
maar voordat ik kon schrijven zag ik nikkie naar me komen. ze gaf me een knuffel en kwam nast me staan.
'hey bill. gaat het wat?'vroeg ze medelevend. ik knikte. als ik nu praat,dan weet ik dat men stem zal bibberen. ik wil geen zwakte laten zien. ze zal denken dat ik zwak ben,dat ik me niet zo moet aanstellen.
'bill? ik vroeg je iets.'zei ze. 'huh? wat? sorry,ik was in gedachten verzonken..'zei ik. 'is niet erg. ik vroeg of je na school bij me zou willen langskomen. ik geloof dat we nog wel wat te bepraten hebben,is het niet?'zei ze zachtjes. ik knikte enkel. ik wil eigenlijk ineens niet meer met haar praten. ik wou ze nog zo vragen of ze met me mee ging naar een dokter voor me te laten testen,en nu durf ik niet meer. ik heb zo'n bang...
'bill..heb je al erover nagedacht om je toch te laten testen..?'vroeg ze. ik schudde men hoofd en zei: 'nee. ik wil niet. ik wil het niet weten.' ze keek me teleurgesteld aan. ik kan niet tegen die blik! ik heb die blik al dikwijls genoeg in men leven gezien. nooit deed ik wat iemand anders wou. ik was nooit goed genoeg. ik vraag me af of nikkie zo ook over me denkt. zal ze me ook niet goed genoeg vinden?ik weet niet meer wat ik moet denken. mensen zijn zo verwarrend,ik begrijp ze nooit. ik begreep mezelf trouwens ook nooit. maar iemand anders... ik heb nooit begrepen hoe een mens denkt,wat die voelt enz. ze lijken wel op machines. ze zijn voorgeprogrammeerd om anderen te kwetsen en pijn te doen. daar lijkt het dan toch op. en ik? ik ben geprogrameerd om op de vuilnisbelt te eindigen. ik ben maar een proefmachine. ik ben niets waard.
'bill? gaat alles wel goed met je..? je kijkt zo raar.'vroeg ze voorzichtig. ik mag ze niet aankijken anders huil ik. ik kan gewoon niet uitleggen hoe ik me nu voel. het is te moeilijk. zeker omdat onze vriendschap nog zo klein is. we kennen elkaar amper een dag en ze weet al een groot geheim van me. mag het wel zo snel gaan?
al een geluk ging de bel. ik stopte men leeg kladboekje snel terug weg en liep van nikkie weg. ik wil nu niet aanzien hoe stom verbaasd ze me nu waarscheinlijk aankijkt. 'sorry nikkie..' fluisterde ik tegen niemand.
ik stapte naar men rij en ging vanachter staan. ik zag nikkie niet meer,ze zal waarschijnlijk ook al door gegaan zijn. ik hoop maar dat ze nu niet boos of gekwetst is. ik ben alleen bang dat ik mischien niet goed genoeg voor haar ben. misschien verdien ik haar vriendschap en medelijden helemaal niet. misschien ben ik voor haar ook maar een stom proefmachine. misschien ben ik echt wel niets waard. misschien moet ik dan toch maar naar de vuilnisbelt. ik wil haar niet kwetsen of eender wat. ik wil dat ze zonder me leeft. mijn vriendschap is niet goed voor haar. ook al ken ik ze nog maar een dag. ze is me al aan men hart gegroeid...en daarom moet ik de vriendschap opgeven...want anders zal hethaar ooit pijn doen,en dat wil ik niet. ik wil zelf ook niet nog meer pijn hebben...
sorry nikkie...vergeet me..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.