FanFic.nl

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)*20

ineens ging men deurtje open en hoorde ik een verschoten gilletje. of wat je dat ook kan noemen. ik hoorde iemand tegen me praten,maar de woorden drongen niet tot me door. ik voelde dat die iemand me ophefte onder men arm en dan men arm rond zijn schouders sloeg,zodat ik niet zou vallen. de lichte warmte van het lichaam naast me maakte me een beetje rustiger. heel wat anders dan tyson zijn warmte. ik voelde iets naar boven komen. ik liet me snel op men knieen vallen en gaf over. ik voelde me helemaal bibberen en dezelfde pijn van eergisteren vaser nu dubbel zo erg. elke kleinste beweging doet echt veel pijn. na het overgeven kreeg ik een papiertje van de persoon naast me. ik veegde men mond af en die persoon hefte me weer op. toen realiseerde ik me pas dat ik nog met men broek en boxer naar beneden hong. snel probeerde ik die op te trekken,maar ik was te erg in paniek en bibberde te hard. ik barste in huilen uit,de broek wou niet meedoen. dan voelde ik een hand op men wang en ik keek hem even aan. hij zei iets,maar ik kon niet verstaan wat. hij deed men handen van men broek weg en trok die zelf bij me op. ik kon wel door de grond zakken. ik voel me zo..ik heb er geen woorden voor. ik huilde verder en liet me vallen. ik wou gaan zitten,maar er ging een pijnscheut door me heen en ik kermde.
'sttt..rustig maar. het is nu voorbij..'zei hij. die stem..die stem ken ik toch? het is van..van wie eigenlijk? ik weet het niet. hij weet in ieder geval wel hoe hij me een beetje rustiger krijgt. hij kwam ook naast me zitten en sloeg een arm om me heen. raar maar waar voelde ik me nu niet bedreigd. ik liet men hoofd tegen zijn schouder hangen en de tranen bleven stromen. ik kan dit gewoon niet meer aan. zoveel onmacht maar me zwak. ik voel me zwak,ik ben het en zo denk ik ook. ik ben een zwakkeling. misschien heb ik het daarom wel verdiend...
'gaat het een beetje..?'vroeg hij voorzichtig. ik kon nog niets zeggen. tyson bleef door men hoofd spoken. ik rolde mezelf weer om,op men knieen en gaf opnieuw over. ik voelde een wrijvende arm over men rug. 'niet aan denken..het is nu voorbij..kom mee,dan kan ik je verzorgen..'zei hij. ik schudde hevig men hoofd. dat is wel het laatste wat ik nu wil! ik ken hem helemaal niet. wat als hij ook zo iemand is. ik kan hem niet vertrouwen. ik veegde men mond af met men mouw en probeerde recht te staan. hij steunde me met zijn arm,maar ik sloeg die angstig weg. ik wil niet. hij moet van me afblijven,ik kan mezelf wel helpen. ik stond nu recht en ik trok men t-shirt terug recht en veegde men tranen weg. ik stapte van hem weg,richting speelplaats. ik voelde ineens een hand om men pols en ik gilde verschoten en trok men hand weg. 'sorry! ik wist niet dat..sorry..'zei hij geschrokken.
'laat..laat me gewoon..'zei ik met een trillerige stem. 'ok..maar uh..je broek..hangt bloed..' hij wist blijkbaar niet hoe hij het moest zeggen. en met een goede reden ook want ik geraakte overstuur. nee,nee,nee! ik wil geen bloed aan men broek,ik wil geen pijn,ik wil geen verdriet,ik wil niet dit leven. ik haat alles. waarom kan ik niet gewoon gaan. ik stapte naar een kraantje en maakte een handdoek nat en wreef ermee over men broek. ik voelde me niet op men gemak. hij keek heel de tijd. men handen begonnen nog meer te trillen. het bloed ging er niet af,ik veegde het alleen maar uit. 'moet ik uh..helpen ofzo?'vroeg hij voorzichtig. 'nee!.. ik doe wel zelf..'zei ik.
hij moet me gewoon met rust laten. ik wou helemaal niet dat hij me zo zou zien. zou hij nu weten wat er gebeurd is? en door wie? zou hij weten wat er nu in me omgaat? maakt hij zich zorgen om me? vast niet... ik droom maar.
'zo kan je niet buiten wandelen..je ziet het overduidelijk..'zei hij zachtjes. ik knikte. dat begrijp ik,maar wat moet ik dan nu doen? ik ga echt niet zonder broek over straat lopen hoor. 'je uhm..je kan mijn broek wel aandoen als je wil..ik uh..heb toch een reserve bij omdat ik zwemmen had..'zei hij. waarom praat hij nu zo? waarom praat hij zo zachtjes en medelevend? waarom is hij zo..lief en behulpzaam? is het een val? is het echt? ik weet het niet meer.
hij pakte een zakje uit zijn rugzak die een beetje verder stond. hij overhandigde me het zakje en ik keek ernaar. meent hij dit nu? ik keek van het zakje naar hem. hij glimlachte even bemoedigend,en daarna keek hij weer serieus. ik deed het zakje open en pakte er een grote baggy broek uit. niet echt mijn maar maar toch. ik ben blij. dan moet ik tenminste niet met een bloedvlek over straat. 'Uhm...dank..je.'zei ik stotterend. 'graag gedaan.'zei hij. ik ging een hokje binnen en draaide het op slot. ik deed men eigen broek uit en keek naar men boxer. die ziet er niet uit. ook men bloed... 'Uhm..heb je..heb je misschien umh..ook een extra boxer bij je..?' omg,ik kan niet geloven dat ik dat gevraagd heb. 'uhm..nee sorry..'zei hij. ik deed dan maar de grote broek aan en ging terug het hokje uit. hij keek me aan en glimlachte. er liep een rilling over men rug. ik voel me zo nerveus,waarom bekijkt hij me zo! 'je zweet?'zei hij verwonderd. shit.. 'ow sorry..ik uhm..ik wil je niet bang maken ofzo'zei hij voorzichtig. 'je..je maakt me niet..bang hoor..'zei ik stotterend. shit,hij zal het toch merken dat ik lieg. ik zag hem even geforceerd lachen. hij heeft het dus door. ik zou hem nu moeten bedanken voor dat hij me gevonden heeft enz,maar op één of andere manier krijg ik niks gezegd. ik voel me zo raar. bang,alleen,verdrietig. alles bij elkaar.
'ik uh..ik ga maar...weer eens naar de les..denk ik hé..'zei ik nerveus. 'ok..succes..'zei hij. ik verliet de wc's en ging naar het secretariaat. wat zou die jongen bedoeld hebben met succes? succes met de pijn? succes met je verkrachting te verwerken? zou hij het weten? domme vraag waarschijnlijk als je een bebloede jongen in een wc ziet liggen,met zijn broek op zijn knieen. ik schaam me zo...morgen weet misschien heel het school het...

Reacties: