FanFic.nl

There's nothing like Love {Voor onbepaalde tijd gepauzeerd}

25. The fox

Ik keek naar mijn armband. Fred had er twee nieuwe bedeltjes aan gehangen. Het ene was een wapenschild, met een grote Z er op. Het andere was een vos. Ik deed de armband terug om mijn pols en begon richting het huis te lopen.

Voor ik het wist stond ik in Ginny's kamer en vroeg ik haar de betekenis van de bedeltjes.
"Nou deze-" Ze wees op het wapenschild. "-kan ik je wel uitleggen. Dat is het wapenschild van Zweinstein. Maar deze-" Nu wees ze op de vos. "-zul je aan Fred zelf moeten vragen." Geweldig. Net wat ik nodig had. Ik voelde me eigenlijk best schuldig dat ik zo raar tegen hem had gedaan. Ik zuchtte en opende de deur van Ginny's slaapkamer.

Fred's P.O.V.
Ik zat alleen op mijn kamer naar de muur te staren, toen er ineens op de deur geklopt werd.
"Kom binnen." Zei ik afwezig. De deur zwaaide open en ik hoorde de stem van Lena.
"Fred? Mag ik binnen komen?" Ik knikte, maar bleef naar de muur staren.
"Wat kom je doen, Lena?"
"Ik- Bedankt dat je mijn armband hebt gevonden." Ze zuchtte. "En bedankt voor de bedeltjes." Ik zag hoe ze op het bed tegenover me ging zitten, en zo mijn beeld van de muur blokkeerde. "W-wat betekent de vos eigenlijk? Het schild snap ik dankzij Ginny, maar de vos is een raadsel voor me." Ik slikte. Die vos was een impuls geweest. Ik had geen idee hoe ik dit uit moest leggen. Ik besloot het haar gewoon te laten zien. Ik haalde mijn stok uit mijn zak en zei zachtjes:
"Expectro Patronum." Een zilveren vos schoot uit de punt van mijn toverstok, liep een paar rondjes door de kamer en verdween. Ik durfde haar niet aan te kijken, bang dat ze me uit zou lachen. Ze stond op en ik dacht dat ze de kamer uit zou lopen, maar ze kwam naast me zitten. Een minuut of twee zeiden we geen van beiden iets. Zij was degene die de stilte brak.
"Je patronus is een vos.. Dus, die vos aan mijn armband.. die staat voor jou?" Ik kon niets anders doen dan knikken. Plots voelde ik een warme druk op mijn hand. Ik keek en zag dat haar hand op de mijne lag. Daarna liet ik mijn blik naar haar gezicht gaan. Ze keek me onzeker aan. "Het spijt me dat ik zo dom deed net. Dat verdiende je niet, je deed alleen wat je dacht dat juist was." De kwetsbare blik in haar ogen en die laatste woorden waren dat wat ik nodig had.
"Je hebt gelijk. Ik doe wat ik denk dat juist is. En op dit moment is er maar één ding wat juist is."

Reacties: