FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[29] Bill - Decisions

Glastonbury is cool. Het is nu officieel! Ik vind het hier heerlijk. Met een brede grijns druk ik me door de menigte, achter Toms dreadlocks en Andi’s blonde piekhaar aan. De mensen om ons heen zijn zo druk bezig met feesten en van de muziek genieten en bier drinken - met hun eigen zaken dus - om op ons te letten, en dat komt mij heel goed uit. Ik heb geen pet en geen zonnebril op, ik ben héél herkenbaar.
Als David ons nu zou zien, zou hij zich doodflippen, schiet er door mijn hoofd en ik grinnik zacht. David is de manager van onze band en flipkip nummer één - hij sleept altijd een container kalmeringspillen met zich mee. Voor zichzelf welteverstaan, niet om mijn hyperheid in toom te houden.
Trouwens, zo hyper ben ik niet.
Of misschien een beetje.

Na een hele tijd beginnen mijn voeten pijn te doen. Ik ben gewend aan pijnlijke voeten, die krijg je namelijk ook van concerten spelen, maar nu krijg ik er toch wel een beetje erg last van en ik wil mijn voeten graag nog houden.
Whoa, die gitaar klinkt tof! Ik vergeet heel eventjes de pijn in mijn voeten en ga rustig - nee, niet rustig - door met springen. Gooi mijn armen in de lucht. Een concert beleven vanuit het publiek is toch anders dan als je zelf op het podium staat. Ik weet niet wat ik leuker vind, allebei is eigenlijk best wel geweldig.
Dan draai ik me om en zeg buiten adem: ‘Tom, ik heb dorst. Ga je mee?’
Eigenlijk is dat een stomme vraag, Tom gaat natíºíºrlijk met me mee. We slenteren over het terrein, kopen cola en slenteren verder. Mijn voeten beginnen nu echt pijn te doen, op en neer springen is leuk tot je het begint te voelen in je benen. Ik leun zuchtend over een dranghek, drink cola en probeer te bedenken hoe ik Toms Glastonbury niet ga verpesten zonder mijn voeten te vermoorden.
Hij komt plotseling naast me hangen en zegt, zonder me aan te kijken: ‘We kunnen ook naar de tent gaan.’
Tom, je bent een engel.
Dat dacht ik niet.
Wacht.
Ik kijk opzij en zie hem voorzichtig naar me glimlachen. Die glí­mlach... Dit ga je niet menen. Dit ga je echt niet menen.
Waarom valt het me nu pas op dat Tom zo mooi glimlacht?
‘Oké! Bedankt Tomi!’ praat ik snel over mijn gedachten heen, trek hem ondertussen mee richting de kampeerweide. Dit dacht ik dus echt niet. Echt niet. Echt niet.
Toch wel.
‘Bill, waarom in godsnaam bedank jij mij?’ roept hij me toe. Ik hol door de tussenpoort en blijf dan staan, zodat hij me voorbij rent.
‘Wel, je offert Glastonbury voor me op.’ Dat is toch logisch, lieve Tomi?
Lieve Tomi.
Het was er al eerder, maar ik drukte het weg.
Dat besef ik nu.
Ik schud mijn hoofd en probeer de gedachte weg te duwen, zoals ik vaker doe. Maar nu laat het zich niet meer terugduwen, besef ik. Heel even, heel even maar, heb ik eraan toegegeven. En nu laat het zich nooit meer onderstoppen.
De tent is mijn veilige haven, ondanks het feit dat ik eerst de rits niet open krijg en Tom moet helpen. Daardoor heb ik heel even uitzicht op zijn - niet kijken, Bill! - kontje en - niet kijken! - ik kan nergens anders naar kijken.
Eenmaal í­n de tent verdwijnt mijn gezonde verstand een beetje naar de achtergrond. Het is hier warm en knus, Tom is zo dichtbij... Ik weet niet waarom ik niet doe, ik weet het écht niet, jawel, ik weet het wél, maar ik wil het niet weten! Ik wil dit niet voelen!
Ik trek mijn T-shirt uit en sla mijn armen om Toms kussen. De stof ruikt naar mijn broer. Het ruikt lekker, dat heb ik altijd al gevonden. Nu vind ik het nog meer, nog erger. Ik druk mijn gezicht in het kussen en probeer niet te diep in te snuiven. Tom mag dit niet merken. Ook al ben ik hem nu zo hard aan het uitdagen.
Maar...
Misschien is het dat ook wel.
Misschien daag ik hem ook wel uit.
Misschien lok ik hem wel naar me toe.
Misschien wil ik dat wel gewoon.
Hij laat zich op zijn matras vallen, tegenover me, en schopt zijn schoenen uit. Ik doe alsof ik mijn ogen dichtheb, maar gluur in werkelijkheid tussen mijn wimpers door naar mijn tweelingbroer. Hij schuift voorzichtig naar me toe, ik voel zijn warmte dichterbij komen en dan tilt hij me plotseling op. Legt me op zijn schoot. Ik vlij me tegen hem aan, zijn T-shirt schuift een stukje omhoog en mijn wang drukt tegen zijn blote huid. Hij is warm. Lekker warm.
Hoe lang we zo zitten, weet ik niet. Onder mijn wang voel ik zijn hart kloppen en ik merk pas dat we al een tijdje onbeweeglijk tegen elkaar aan zitten als zijn hart plotseling razendsnel begint te slaan.
‘Tom...’ murmel ik tegen zijn blote huid. Mijn adem strijkt over zijn borst en ik zie kippenvel verschijnen.
‘Wat?’ blaast hij in mijn haar.
‘Houd je hart in toom, ik sliep bijna.’
Zijn gegrinnik doet mijn lichaam trillen, maar dat vind ik niet erg. Ik druk me een beetje omhoog en plof nu helemaal op zijn schoot, in plaats van half tegen hem aan te hangen. Tom zuigt even zijn adem in, maar ontspant dan langzaam en legt zijn kin op mijn schouder.
‘Bill?’
‘Hm?’
‘Waarom doe je dit?’ Hij klinkt ernstig, ernstiger dan ik van hem gewend ben. Vindt hij het erg wat ik doe? Nee, niet erg, besef ik. Verdacht. En hij durft niet te hopen, realiseer ik me nu. Durft niet te hopen dat ik zijn verliefdheid beantwoord - want deze vorm van broederliefde valt zeker wel onder het kopje “onmogelijke liefde”�, en dan bedoel ik niet alleen illegaal.
‘Hm...’ Ik draai mijn hoofd opzij om hem aan te kijken en onmiddellijk haakt zijn blik zich in de mijne. De vlammetjes komen steeds dichter en dichter bij. Nu voel ik zijn adem op mijn lippen. Zei ik net iets over Toms hart? Vergeleken met de mijne was dat werkelijk niets.
‘Houd je hart in toom,’ fluistert Tom, zo zacht dat ik het nauwelijks versta. Ik voel meer wat hij zegt dan dat ik het daadwerkelijk hoor.
‘Kan ik niet,’ fluister ik terug, net zo zacht als hij. Ik sluit mijn ogen en overbrug de laatste millimeter afstand. ‘Ik houd van je.’

It's allowed to 'mhiiiiiiiii'.
Einde.



Oké, nu zijn er misschien enkelen met een hartaanval.
Einde cyclus 1, no worries.

Reacties: