FanFic.nl

Bite [Vamps]

The Mall [29]

Bill en ik zijn er ook weer eens eventjes tussenuit geknepen. Niet dat we het niet leuk vinden bij Nancy, want het is er geweldig. En niet dat ik niet bij Julia wil zijn, want eerlijk gezegd doe ik dat echt heel erg graag. Ze is al bijna even belangrijk als Bill, en dat is vreemd. Normaal gezien vertrouw ik een meisje nooit zo snel. Maar Julia is dan ook echt een geval apart.
Compleet bepakt met muts, sjaal, skibril en oversized - nóg groter dan mijn gewoonlijke kledingmaat - zijn we naar het winkelcentrum getrokken. Het weer zit ons mee, want nu valt onze kledij valt amper op. Juist, het is weer gaan sneeuwen, ja!
Bill moest koste wat het kost nieuwe kleren hebben, want hij had er niet genoeg bij. En naar huis gaan, zou wel heel onverstandig zijn. David is vast al naar ons op zoek, ook al hebben we hem ingelicht over onze afwezigheid.
Ik mis Tokio Hotel best wel, eigenlijk. Het touren, de muziek, de fans, de bus, de Georg en de Gustav. Wacht, die twee verdienen geen ‘de’ want ze zijn niet zo geweldig als dé Tom.
(Zie, ik verdien een ‘dé’. Haha!)
Maar serieus. Ik mis Gustavs verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor ik elke ochtend om negen uur mijn bed uit gegooid werd, ik mis Davids zenuwachtigheid die zelfs de onze vlak voor een concert overstemd, ik mis zelfs Georgs flauwe humor. Maar gelukkig heb ik Bill, en meer heb ik op het moment echt niet nodig.
Oh, ja, Julia natuurlijk ook. Maar die is nu officieel van mij.
We lopen enkele winkeltjes in en uit, Bill betaalt met het contant geld dat hij meegekregen heeft van Huyen. Want onze bankkaarten mogen we niet gebruiken, omdat ze ons dan kunnen opsporen. Echt stom. Hebben we eindelijk eens een goede gelegenheid om ons zuur verdiende geld uit te geven, kan dat niet. Het is toch ook altijd wat.
We wandelen voorbij een winkel met allerlei XL-posters in de etalage hangen. Zo hangt Johnny Depp er verscheidene keren als zijn alterego Jack Sparrow, en ook de JoBro’s en Justin Bieber hebben hun plekje weten te bemachtigen. Het doet me wel iets dat ik mezelf niet ergens zie hangen, natuurlijk in het gezelschap van broer en stille aanhang, maar stap dan verder en val haast achterover.
Ter grootte van de halve etalage hangt een poster van Tokio Hotel, met twee grote stickers op het glas. De eerste is felgroen, met erop ‘€55.00- Beperkte oplage, slechts 100.000 exemplaren. Op = Op.’
Daaronder een gewoon wit blad, met in alcoholstift er in slordig handschrift op gekribbeld: ‘Uitverkocht.’
Een onmogelijk grote grijns werkt zich naar mijn gezicht. Onze fans zijn dus nog steeds echte fans. Dat doet me echt wel veel, ik word haast sentimenteel.
‘Stop met jezelf bewonderen en kom mee, ik denk dat ik een heel erg leuke vest voor je gezien heb.’

Na een half uurtje hebben we zo’n beetje elke winkel langs binnen gezien en zelfs ik heb iets gekocht. Een simpel T-shirt, maar ik ben ook maar een gewone jongen. Nee, gewoon ben ik niet, nooit geweest en zal het ook nooit zijn.
Een half uur geleden zijn we dit café ingegaan en aan een tafeltje gaan zitten. Daar zitten we nu nog, met twee lege flesjes tussen ons in. We staan op het punt te vertrekken, Bill pakt alle zakken en tassen bij elkaar.
Ik sta op en strijk mijn vest plat. Dan bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niets voor Julia heb. Zou ik dat niet beter doen? We zijn al bijna een week samen. Een hele week, dat is zoveel langer dan mijn gebruikelijke vriendin van één nacht. Dus verdient ze wel een kleine attentie, lijkt me.
Net als ik Bill over mijn nieuwe plannen wil vertellen, duwt hij me een winkeltje in. Zijn ogen schieten schichtig heen en weer en ik vraag me af wat hij nu weer gezien heeft. Vast iets geweldig, anders zou hij niet zo territoriaal beschermend zijn.
Wacht, dat is hij nooit. Echt nooit! Behalve misschien als het om mij gaat.
Wacht nu nog eens, wat is er dan? Hij kan moeilijk bezorgd zijn om mij omdat hij een leuk T-shirt of een XXXXXXS-broek ziet.
‘Wat is er nou?’ vraag ik en sla hem op zijn achterhoofd. Hij draait zich halvelings om, ik zie enkel angst in zijn ogen.
‘Ik-kkk z-zz-zzzag hém.’ stottert hij en klemt zijn handen om de stof van mijn vest. Ik kijk omlaag en dan weer omhoog.
‘Je ijlt, gast. Kom, naar buiten, jij hebt een sigaret nodig.’ Ik duw zijn handen van me af en trek hem dan aan zijn schouder de winkel uit, terwijl ik achter me gekuch en gesis hoor. Ach, we zijn nu al zo vaak over de tong gegaan dat dit me echt niets doet.
Buiten is het nog steeds koud, maar draaglijk. Ik vis mijn pakje sigaretten uit mijn broekzak en houd het open voor Bill, die er snel eentje uitpakt.
Als rook om ons heen fladdert en we al die verwoestende stofdeeltjes in onze longen krijgen, zie ik hem ook. Demitri, de gast die ik haat zonder hem echt te kennen. Maar al even snel is hij weer verdwenen en voel ik mijn laatste restje zekerheid mijn schoenen in zinken.
‘Ik-kkk z-zz-zzzag Demitri!’ stotter ik. Bill kijkt me sceptisch aan, zijn ene hand op zijn zij en de andere aan zijn lippen met de brandende papierrol vol tabak tussen wijs- en middelvinger.
‘Ja, wie is Demitri nu weer?’ lacht hij en blaast een walm rook in mijn gezicht uit. Ik kuch even.
‘Nou, even in Billish dan: Ik-kkk z-zz-zzzag hém.’
‘Wat bazel je nou to… Zag jij hem ook?!?’
‘Uhu!’

*wbw*

Reacties: