FanFic.nl

Taking Over Me [3-shot]

One

Het was een koude, bewolkte nacht. Zelfs achter ramen zonder gordijnen kon men geen hand voor ogen zien. Er waren geen sterren om de hemel te versieren, er was geen maan om de bevroren riviertjes te verlichten. Er lag een flinke laag ijs op de slootjes. ’s Zomers werd het dorp altijd gezelschap gehouden door het geluid van water dat zachtjes tegen de oevers kabbelde. Een licht briesje zou het wateroppervlak doen rimpelen. ’s Winters niet, dan was alles bevroren. Ook de blaadjes van de bomen ritselden niet. Die lagen verdord op de grond. Enkelen lagen op een hoop en beschermden egeltjes tegen de kou, terwijl de diertjes hun winterslaap hielden. De andere bladeren waren weggeveegd en lagen weg te rotten in gft-containers.
Sneeuwvlokjes dwarrelden zorgeloos naar beneden. Hun bestaan was eenvoudig. Ze ontstonden in de lucht en vielen stilletjes naar beneden. Dat was alles wat ze hoefden te doen: vallen. Het maakte ook niet uit waar ze vielen, met hoeveel tegelijk of in welk tempo. Als ze maar vielen. Als de zwaartekracht maar zorgde dat ze op aarde terecht kwamen. Daar zouden ze even blijven liggen, eventueel door kinderen gebruikt worden om een sneeuwpop te bouwen. Daarna zou de zon genadeloos achter de wolken vandaan komen en alle sneeuw doen smelten.
In het hele dorpje brandde slechts een aantal straatlantaarns. In de huizen zelf was geen licht te bekennen. Alles was donker, want iedereen sliep. Iedereen, met uitzondering van één iemand. Tom Kaulitz lag in zijn bed naar het witte plafond te staren. Hij kon niet in slaap komen. Er waren genoeg vrolijke dingen om aan te denken, genoeg gedachtes waarmee hij rustig in slaap zou kunnen vallen. Er was echter één ding, één persoon, één gedachte die alle anderen wegdreef en Tom wakker hield. Amarinde. Een meisje, het meisje dat de hele nacht al door zijn hoofd spookte. Tom had geprobeerd om aan andere dingen te denken, maar zonder al te veel succes. Hij had aan kerstmis gedacht. Nog twee dagen, dan was het weer feest. Kerstmis was gezellig, dan was het hele dorp versierd met Kerstmannetjes en plastic sneeuwpoppen. Maar kerst zou niet gezellig zijn zonder Amarinde. Zonder haar wilde Tom geen feest vieren.
Het sneeuwde buiten. Grote, witte vlokken. Dan kon je sneeuwpoppen bouwen en sneeuwbalgevechten houden. Maar in de sneeuw spelen was niet leuk zonder Amarinde.
Er lag ijs op de sloot. Zodra Tom wakker werd, al moest hij dan eerst in slaap vallen, kon hij gaan schaatsen. Zijn schaatsen lagen weg te roesten in de schuur, het zou toch geweldig zijn ze weer te gebruiken? Maar schaatsen was niet geweldig zonder Amarinde.
Na kersmis zou het spoedig oudejaarsavond zijn. Heerlijk thuis hangen, oliebollen eten, champagne drinken en vuurwerk afsteken. Maar oliebollen smaakten niet zonder Amarinde. Het was niet spannend om vuurwerk af te steken zonder Amarinde.
Tom voelde zich vreselijk leeg zonder haar, alsof hij nergens lol aan kon beleven. Hij werd constant herinnerd aan hoeveel pijn ze hem had gedaan. Het was te stil zonder haar. Het was alsof Tom doof was geworden. Hij kon nog wel communiceren met Bill, maar het was niet hetzelfde als Amarindes vrolijke lach of haar plagerige stem.
Tom was niet doof. Er klonken voetstappen op de gang en hij kon ze duidelijk horen.
‘Bill?’ Tom praatte niet hard, maar in het stille huis leek het wel geschreeuw. Zijn kamerdeur werd voorzichtig geopend, een handeling die gepaard ging met zacht gekraak.
‘Tom?’ Bills stem klonk bezorgd.
‘Ja?’ Tom was verbaasd door de klank in de stem van zijn broertje.
‘Ben je nog wakker?’
‘Nee, ik praat in mijn slaap.’ Bill had in de lach geschoten, als de stem van zijn broer niet geïrriteerd was geweest.
‘En waarom ben jij nog op?’ De irritatie was een beetje weggewerkt, maar ontging Bill nog niet.
‘Ik moest naar het toilet.’ Bill keek van zijn broer weg.
‘Bill, het toilet is aan de andere kant van de gang.’ Tom was uitgeput, maar hij kon over het algemeen moeiteloos vertellen wanneer zijn broertje de waarheid sprak - en wanneer niet.
Die antwoordde niet. Hij keek zijn broer ook niet aan.
‘Bill, wat doe je hier?’ De uitspraak was argwanend, alsof Tom zijn broertje niet vertrouwde.
‘Je hoeft me niet te behandelen als een leugenaar.’
‘Ik geloof best dat je niet kon slapen, maar uitleg is altijd welkom.’
‘Ah, dus tegenwoordig moet ik overal een reden voor hebben? Ik lag gewoon te piekeren.’ Vanuit zijn ooghoeken keek Bill naar zijn oudere broer. Diens gezicht viel echter niet te lezen.
‘Waarover?’ De stem was gelukkig al warmer. Bill zuchtte diep, keek voorzichtig naar zijn broertje en zei toen: ‘jou.’
‘Mij?’ Bill schoot in de lach, Toms mond hing open van verbazing. Snel herstelde de jongste zich, trok zijn gezicht weer in de plooi en voelde alle vrolijkheid onmiddellijk wegebben.
‘Ja, over jou.’ Antwoordde hij met zachte stem.
‘Waarom over mij?’
‘Ik mis je.’ Bill sloeg zijn ogen neer.
‘Ik zit hier, Bill, pal naast je.’ Tom begreep het niet.
‘Ja, je lichaam zit hier. Maar ik mis mijn vrolijke broertje. Ik mis de lol die we samen hadden. Je hebt al dagen niet meer gelachen. Ik maak me zorgen om je, broertje.’ Een schattende blik gleed over Toms gezicht. Bill was niet in staat iets af te lezen.
‘Ik heb geen behoefte aan lachen.’
‘Dat heb je wel. Je wordt overgenomen door je verdriet, maar ergens wil je gewoon weer gelukkig zijn. Je bent alleen bang dat je daar nooit meer toe in staat zal zijn. Daarom maak je jezelf wijs dat je er geen behoefte aan hebt. Dat is wat het onmogelijk maakte gelukkig te zijn.’
‘Ik snap het niet.’ Bills woorden spookten door Toms hoofd, als een betekenisloze droom. Wat moest het voorstellen? De code naar geluk? De oudste broer zuchtte, in dat geval zou hij waarschijnlijk nooit in staat zijn het te ontcijferen.
‘Je moet in je geluk durven geloven, anders jaag je het weg.’
‘Maar ik heb niets om in te geloven.’
‘Natuurlijk wel.’
‘Nee, ik geloofde in haar. Dat was alles wat ik nodig had. Maar nu is ze er niet meer.’
‘Je kunt ook in haar geloven, als ze niet hier is. Ze komt heus wel weer terug.’
‘Nee, Bill, ze komt niet terug. Ze heeft me gedumpt. Ze wil me niet meer.’ Dat was voor Bills mond het teken om open te vallen.
‘Ze wil me niet meer.’ Tom sprak meer tegen zichzelf dan tegen zijn broertje.
‘Ze wilde me niet delen met een band. Ze kon er niet tegen dat ze haar vriend zo weinig zag.’
‘Dan nemen we haar mee op tour.’ Opperde Bill optimistisch.
‘Dat heb ik ook voorgesteld, maar dat kon niet, kwam ze in de knoop met haar werk of zo.’ Hij deed een poging zich groot te houden, maar dat lukte niet helemaal.
‘En ik wil de band niet in de steek laten.’ Het was een gedachte, hardop uitgesproken in een poging de eigenaar van de stem te overtuigen.
‘Het komt wel goed, Tom.’ Stelde zijn broertje hem gerust.
‘Nee, het komt niet goed.’ Wanhopige tranen gleden langs zijn wangen.
‘Ik beloof je dat het goed komt.’ Bill wist dat het waarschijnlijk loze woorden waren, maar hij wist ook dat hij er alles aan ging doen om te zorgen dat Tom weer gelukkig kon zijn. Hij pakte de hand van zijn broer en wreef met zijn duim over de rug ervan.
‘Zij,’ Bill gebruikte expres geen naam, ‘heeft er ook niets aan als jij niet slaapt.’ Daar moest Tom zijn broertje gelijk in geven. Met Bill naast zijn bed leek de doofheid draaglijker. Zijn ogen zakten eindelijk dicht en hij viel in een onrustige slaap.

Reacties: