FanFic.nl

Eyecatcher

\39./

Ik ben gisterenavond de gordijnen weer vergeten sluiten, was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd.
Met mijn ogen nog dicht wachtte ik tot de zon mijn gezicht helemaal opgewarmd had en ze er een deel van werd, tot ik ze bijna in mij voelde woekeren.
Pas dan opende ik mijn ogen en moest ze meteen weer dichtknijpen.
Ik probeerde te bevatten wat ik net gezien had, terwijl ik het deken tegen mijn ogen drukte.

Één: een gat in het dak (dat de zon verklaarde).
Twéé: de kap van een blauwe trui (is geen probleem op zichzelf, moest ik weten van wie de trui eigenlijk was).
En drie (de meest schokkende van allemaal): het slapende gezicht van Bill Kaulitz, op nog geen tien centimeter van het mijne. (Ik voel zijn adem op mijn gezicht telkens hij uitademt, moet je nagaan hoe dicht dí t is.)

Goeiemorgen.
Mijn gil werd gesmoord in het deken dat ik nog altijd tegen mijn gezicht hield toen ik iemand in mijn hoofd tegen mij hoorde praten.
Oké, ik aanvaard het.
De bewijzen zijn er allemaal, en ze liegen er niet om.

Ik ben gek.

Onnozele tuttebel, ik ben het: Clara.
-C-c-clara?
Jezus Maria Jozef. Heb je soms selectief geheugenverlies waar ik nog niks van weet?

Gisteren floepte mijn hoofd binnen, totaal onverwacht en zo duidelijk dat ik maar moeilijk kon geloven dat ik alles gedroomd had. In dromen zitten geen details.

-Oh. Goeiemorgen voor jou ook, Clara.
Dat duurde wel even. Gaat dat elke ochtend zo zijn?
-Hoe moet ik dat nou weten, mens, het is de eerste keer dat ik wakker word en weet dat ik een 2-in-1 pack ben.
Al dat sarcasme, zo vroeg op de ochtend. Dat kan niet gezond zijn.

Ik besloot haar walgelijk opgewekte humeur te negeren.
Opeens werd ik me bewust van het gewicht op mijn zij. Bills arm had zich sinds gisterenavond niet bewogen. Hij leek volkomen overtuigd. Van wat? Ik durf er niet eens aan denken.
Ineens werd ik zo bang dat ik te weinig zou zijn, te weinig voor hem, dat ik besloot niet langer hier te blijven.
Voor zijn eigen bestwil moest ik gaan.
Zonder er verder nog bij na te denken tilde ik zijn arm voorzichtig op en wurmde me ervanonder.
Ik had het hem graag willen uitleggen. Toch keek ik niet achterom. In de keuken hing ik de trui over de stoel waarop ik had gezeten en stak mijn briefje in de rechtermouw.
Ik haalde het er bijna meteen weer uit, en deed de Tokio Hotel-ring van mijn vinger. Het opgerolde papiertje ging terug in de mouw, nu in de ring.
Het was beter zo.

Ik had geen flauw idee hoe laat het zou kunnen zijn, want in het midden van de zomer doet het opkomen van de zon er niks meer toe.
Maar mijn maag knorde, dus ik schatte ongeveer zeven uur, halfacht. De deuren sisten achter me toen ik uit de trein stapte, en ik besliste om even naar Renate te gaan en wat bekende mensen te gaan bezoeken. Ik had behoefte aan een grote dosis normaliteit.
'Juffrouw! Juffrouw! Hee, wacht!' Ik kon de overkant van de straat niet meer halen, en de journalist stopte hijgend voor mijn neus.
'Mag ik u wat vragen stellen?' Zonder op mijn antwoord te wachten dreunde hij zijn hele lijst af.
'U kwam uit de trein, dus u heeft daar ook geslapen. Bij wie? Wat hebben jullie gedaan? Hoe ziet de trein eruit? Hoe kent u de jongens?' Hij ratelde onverstoorbaar verder en stopte midden in zijn - ik schat - 9de vraag toen ik zei: 'Jammer van het geld.'
'Pardon?' zei hij, opeens wel in mij geïnteresseerd.
'Ik zei dus: jammer van het geld.'
'Zozo. Kunt u dat wat preciezer uitleggen?' Ik staarde in de waterige blauwe ogen van de man, die ongeduldig met zijn balpen klikte.
'U heeft voor uw koffie betaald en nu wordt hij koud. Zonde van het geld, zei ik toch.'
Zonder op reactie te wachten wandelde ik uiterlijk kalm, innerlijk niet bepaald hetzelfde van hem weg.'
'Hallo!' In drie stappen was hij weer bij me. 'Het lijkt mij dat u nu niet bepaald zin heeft in een gesprek,' hij negeerde mijn sarcastisch opgetrokken wenkbrauw en vervolgde, 'maar misschien volgende keer wel, hè? Dit is mijn kaartje.' Hij duwde het kartonnetje bijna in mijn neus. Ik deed een grote stap naar achter en zei met zo weinig mogelijk haat in mijn stem: 'Meneer... Deweerdt,' las ik, 'weet u waar u dat kaartje mag steken?' Ik liet een strategische stilte vallen en vervolgde: 'Dí í r, ja. Prettige dag verder!'
Ik moest mijn tanden op elkaar bijten om die vent niet eens goed te zeggen wat ik écht over hem dacht, maar ik kreeg mezelf toch zover om gewoon de straat over te steken en in mijn auto te stappen.
Wat dacht die wel? Dat ik met één of ander sappig sensatieverhaal af zou komen om duimen en vingers bij af te likken? Als ik al iets zou zeggen, zou het zeker niet iets zijn waarmee ik de jongens in een lastig parket kon brengen. Ze deinzen voor niks terug, die verdomde riooljournalisten.
Ik kromp een beetje ineen toen mijn maag luid van zich liet horen in de stille auto. Mijn vinger vond de weg naar de radio, maar zoals ik wel kon verwachten om zeven over zeven op een zondagmorgen duwde ik op de play-toets van de de cd-speler, met daarin - je raadt het nooit - hun cd.
Bijna hysterisch duwde ik op alle voorgeprogrammeerde knopjes, plotseling vergeten waar ik Nostalgie had geïnstalleerd.
Verdomme, nee toch! Dit kan je niet maken! Ik liet mijn hoofd op het stuur vallen en maakte de hele buurt wakker met mijn claxon, maar dat kon me niet schelen.
Verdoofd staarde ik naar het schermpje van de radio NOSTLGIE, terwijl de tonen van het opgewekte liedje van Wham! zich in mijn hoofd nestelden.

Wake me up
before you go-go
Don't leave me
hanging on like a yo-yo
Wake me up
before you go-go
I don't wanna miss it
when you hear that I...
Wake me up
before you go-go
'cause I'm not planning on going solo
Wake me up
before

Ik besefte dat ik niet zo hard op de radio had mogen slaan en dat gewoon een klein duwtje tegen de knop hem ook uitschakelde, maar even hield ik het allemaal niet meer.
Normale, gewone mensen: alleen die konden me nog redden.

'Ting!' deed de bel, en Renate dook op, met haar neus bijna tegen een bundel papieren aangedrukt.
'Goeiemorgen,' zei ze afwezig,' wat mag het zij- Sofie? Zo vroeg?'
'Nou ja, ik had honger. Mag ik-' Mijn oog viel op de tekst die ze aan het lezen was, het internetadres was van een Hotmail-account en ik zag het logo van Joepie. Ik snakte naar adem.
'Sofie, voel je je wel goed? Je wordt een beetje bleek...'
'Eh... Renate, wat is dat? Dat artikel?'
'Oh juist, moet je zien, gisteren zeggen ze dat Bill met een meisje vertrokken is! Wat denk jij, ik geloof er niks van! Het zou toch wel moeten lukken dat hij net hier-'
'Renate, mag ik die foto's 'ns zien?' Ze keek vreemd op toen mijn stem bibberde.
'Ja, natuurlijk. Maar voel je je echt goed? Want je ziet er niet echt... gezond uit...'
Mijn ogen gleden over de kop van de eerste pagina: WAT HEEFT DEZE MYSTERIEUZE BRUNETTE MET BILL TE MAKEN?, en over de foto's die over vijf hele bladzijden verspreid waren: Bill en ik aan mijn auto als we aan het station zijn, de jongens en ik die allemaal weer instappen, de bomvolle auto die wegrijdt...
Ze waren onduidelijk en wazig, en als ik niet geweten had dat ik DE MYSTERIEUZE BRUNETTE was, had ik niet kunnen zien wie het wel was. Maar ze waren toch niet vaag genoeg om te veronderstellen dat het dubbelgangers waren.
Wanhopig keek ik op naar Renate. 'Wat scheelt er? Je gelooft dat toch niet?'
'Renate... dat ben ik.' stamelde ik.
'Neeh, dat kan niet. Je kan toch onmogelijk- Sofie?' Ze hapte naar adem en sleurde me via de toog de gang van het huis in. Ze griste ook de bundel mee en duwde me in een zetel.
'En nu ga ik even... vergelijken. Draai je eens met je hoofd naar daar, nee de andere links. En nu terug? Goh, eerlijk gezegd... ik kan me niet herinneren dat jij zo'n topje hebt...'
'Moesten die tickets niet in mijn auto gelegen hebben, ik zou mezelf ook niet geloven.' mompelde ik.
'Tickets?'
'Ik eh... Tom heeft me tickets gegeven.'
Renate stuiterde bijna uit haar zetel van opwinding.
'TOM heeft JOU tickets gegeven?' Haar ogen tinkelden en schitterden.
'Je gelóóft me?!' riep ik verrast.
'Voor zover ik weet heb je nog nooit tegen mij gelogen, dus waarom zou je dat hierover dan wel doen? En het is jouw auto, dus dat bewijst ook al wat. En als je zegt dat er tickets in je auto liggen, nou, dan is het wel duidelijk genoeg, denk ik. Wacht, nog niks vertellen, ik ga eerst eten halen!' Ze stormde weg naar de winkel en kwam bijna meteen terug met een hele zak koeken en een magazine.
'Wat? Ik heb ook nog niks gegeten, hoor! En eh, ik denk dat deze foto's net wat duidelijker zijn... Ze gaan net iets verder dan alleen een mail.' Ze duwde de Bravo onder mijn neus. Ik lachte geforceerd en keek radeloos van Renate naar de koeken over de Bravo en terug naar het begin.
'Wie leest nou de Bravo?' zei ik zwakjes.
'Ze hebben al hun abonnees gewaarschuwd van hun speciale uitgave. Ik heb er al moeten bijbestellen, eigenlijk, want wij zijn één van de enige krantenwinkels die vandaag én gisteren open waren. Dit is de laatste van de tweedee levering.' Zo was Renate dus.
To the point, net op het moment dat je dat eigenlijk niet wil.
Ik liet me achterover vallen, met mijn hoofd over de leuning.
'Wat moet ik doen?'
'Uhm, ik zou - moest ik zoals jij de kans hebben - terug in mijn bed kruipen. Maar ze zijn weggeweest gisterenavond, en het was nogal laat, en er moet í­émand toch de winkel draaiende houden, of niet soms?' Ze wees met haar duim naar boven, naar de slaapkamer van haar vader en Silke.
'Gaan ze nou bijna trouwen of wat?' vroeg ik, even blij dat het niet meer over mij ging.
'Ik weet het niet, mijn vader doet alsof zijn neus bloedt als ik subtiel eens por, en Silke doet nog even abnormaal als altijd. Ze is begonnen met pottenbakken, beeld je in!'
'Nou ja, zolang ze maar geen Russisch gaat leren.' grijnsde ik.
'Zwijg, straks breng je haar nog op ideeën.' lachte ze, en nam nog een hap van haar croissant.
'Het is zondag voor iets, hé?' glimlachte ze samenzweerderig. 'Moet jij niks hebben?'
'Alleen als ik ervoor mag betalen.'
'Sjees, ga je moeilijk doen? 67 cent.' gromde ze toen ik haar veelbetekenend aankeek.
Ik viste een euro uit mijn broekzak en legde die op tafel.
'Waft, ich ga 'et wisjelgeld hale'.'
'Nee, hou het maar.' Ze slikte vlug haar hap door, en riep nepverontwaardigd: 'Wat, zijn we al te goed voor de wereld? Ik haal dat wisselgeld en jij stopt het weg, begrepen? Tss, je houdt het niet voor mogelijk, dat mens...' mompelde ze terwijl ze op de gang verdween.
Ik hoorde haar in de winkel praten met een man, en het “tjiing”� van de kassa galmde.
Ik had hem niet horen binnenkomen, en aan de verraste klank van Renate's stem te horen, zij ook niet.
Pas toen ik het geluid van de bel weer hoorde, keerde Renate terug.
'Sofie? Ken jij ene Deweerdt?'
'Gatver, die is me dus gevolgd!' schrok ik.
'Ja dus.'
'Het is een journalist.'
'Oh. Goed, want ik heb hem gezegd dat ik hem pas ging vertellen waar je woonde als hij hier een hele week lang elke dag drie grote rozijnenbroden, twintig pistolets en 25 potten speculoospasta zou kopen. Hij kende wel een hele hoop vloeken.' zei ze bewonderend.
'Ik lach me krom met “stomme achterlijke schijtemo”� en “idioot stuk snotneus van een geldwolvin”�, wat jij?' Ik grinnikte en wees op het boekje op de salontafel.
'Zijn die ook zo vriendelijk?'
'Zal ik een afspraak maken met elk persagentschap? Of houden we meteen een algemene persconferentie?' stelde Renate zakelijk voor, voor ze de Bravo opnam en in de plooien van haar zetel duwde. Ik lachte een beetje groen, maar niet geforceerd.
'Dus, jij komt ook naar het concert? Tickets van Tom, jij gelukzak!' mijmerde ze.
'Ik? Naar het concert? No way!!'
'HE? Wat ga je er dan mee doen?'
'Nou, ik weet het niet. Misschien verkoop ik ze wel.
Nee, dat ga ik niet doen. Of... Dat is het! Ik geef ze aan Soetkin, Elke en Kirsten! Dan kunnen jullie carpoolen! Oeh, da's een geweldig idee!' Glunderend klapte ik in mijn handen.
'Nee, Sofie, dat is een walgelijk slecht idee.'
'Jij je zin. Maar toch doe ik het.'
Renate verloor haar geduld: 'Nu moet je toch 'ns goed luisteren, Sofie! Als IK tickets van TOM zou krijgen, dan zou ik die ALLESBEHALVE weggeven! Doe nu toch eens NORMAAL!! Ik weet niet WAT er tussen jij en Tokio Hotel GEBEURD is, maar het kan ONMOGELIJK zo erg zijn dat JIJ een concert - je EERSTE concert, verdomme - zomaar LAAT SCHIETEN!!'
'Je hoeft niet zo te roepen, ik versta je zo ook wel.' gooide ik er benepen tussen, maar ze was niet te stoppen.
'Ik weet niet of je eigenlijk wel ARTIKELS leest, maar heb je er eigenlijk wel BESEF van WAT het BETEKENT als Tom JOU tickets GEEFT? In ZIJN termen is hij nog maar drie stappen van een HUWELIJKSAANZOEK!' brieste ze.
'Zover zal het zéker niet komen!' zei ik stellig.
'Hoe weet jij dat nou? Ik kan er gewoon niet BIJ! Leven wij in een OMGEKEERDE wereld of zo? BESEF je wel hoe ONBELEEFD het zou zijn om NIET te gaan? En trouwens, er zal sowieso een ticket overblijven.' zei ze, nu kalmer maar toch koppig.
'Nee hoor, er zijn drie tickets, dus dat komt perfect ui-'
'Ik wí­st dat je zou vergeten dat Kirsten moet schermen! HA! Zie je wel!' riep ze triomfantelijk met overslaande stem toen ik haar geschokt aankeek.
'Dus, je moet wel meegaan!'
'Ik moet niks, je bent mijn moeder niet!' hield ik bitsig vol.
'Oh, laat het uit! Je bent gewoon onhí ndelbaar, zoals je nu bezig bent!' Ze wist dat ze het pleit al gewonnen had, dat kreng.
Ik keek haar even geniepig aan, maar toen ze grijnsde begon ik te lachen.
'Nu zijn die slapers daarboven tenminste wakker, en kan ik met je meegaan! Ik haal m'n jas!'

Voor 16 april 2010. Iedereen weet wel waarom.
Voor Ari. Zij weet ook wel waarom.
Voor Nadezh. Die waarschijnlijk ook wel weet waarom.
En voor iedereen die leest. Maakt niet uit wat- zelfs al is het maar Eyecatcher.

Reacties: