FanFic.nl

Last Dance

<14>

Welgeteld vier dagen lag ze in het ziekenhuis. Er bleek een barst in het bovenspronggewricht en een breuk in één van de botten er vlak boven, maar al die medische hocus pocus liet ze maar aan zich voorbij gaan.
Het kwam toch allemaal op hetzelfde neer: Niet meer dansen.
De eivormige zwelling was voldoende afgenomen om een gips te plaatsen, dus al een dag had ze een blok aan haar been. Letterlijk.
Zara was al een keer langsgekomen, bracht huiswerk en zorgde voor een beetje afleiding. Ook was de klas een keer volledig komen opdagen, en hadden ze liedjes gezongen en gek gedaan tot de verpleegster hen eruit kwam schoppen.
De directeur was ook geweest, deelde haar mee dat ze perfect op school kon blijven. De uren dat ze normaal dansen had, mocht ze dan naar haar kamer of naar huis.
Het ergste bezoekje was wel dat van Drake. Hij vond het allemaal wel vreselijk en al die andere onzin, maar Nona moest maar begrijpen dat hij nu op zoek moest naar een andere danspartner en dat hij gewoon niet op haar genezing kon wachten. Ze begreep het, ze bedankte hem voor zijn bezoek en zorgde dat hij wegging omdat ze wou ‘slapen’. Slapen deed ze niet, ze maakte zich zo klein mogelijk en snikte zachtjes. Dit was zo vreselijk.
Bill liet ze de kamer niet in.
Al verscheidene bossen bloemen had ze gekregen, maar bij het zien van de afzender had ze het boeket in de dichtstbijzijnde vuilbak gegooid. En ’s avonds haalde iemand van de kuisploeg het op. Dan leek het wel alsof er nooit sprake was geweest van bloemen.
Het raarste bezoekje kwam van David. Hij had zich volledig telefoon- en agendavrij gemaakt, kwam haar het verdiende geld en een schadevergoeding brengen. En hij moest de groeten van Bill aan haar doen, maar bij het zien van haar blik deed hij het toch maar niet. En hij gaf haar zowaar een knuffel.
Nu zat ze alleen op haar kamer, na een bewogen dag. Een keer de deur in Bills gezicht moeten gooien, Zara die haar hyperactiefheid op Nona probeerde af te stralen en Free die kwam voorlezen. Dat vond Nona aardig, en geïnteresseerd luisterde ze naar de vijf hoofdstukken die ze had gemist. Toen het bezoekuur afgelopen was, maakte hij de laatste zin af en gaf haar een klein boekje. Het stond vol gedichten die Nona nog nooit eerder had gelezen. Toen het haar opviel dat er nergens een naam bijstond, was Free al weg en kon ze het niet vragen. Het kwam haar wel vaag bekend voor. Maar haar nieuwsgierigheid wilde precies weten wie het was, dus besloot ze maar dat ze het een verpleegster zou vragen als er één langs kwam.
Ze staarde glazig naar het beeldscherm dat tegen de muur was bevestigd. Hij stond niet op, maar ze zag haar weerspiegeling erin.
‘Nona Hesselmann?’ Een vrouw stak haar hoofd om de deur en keek vragend naar Nona. Die knikte zachtjes.
‘Oh, eindelijk heb ik je gevonden, ik dacht dat ik je nooit ging vinden. Oh, ik ben stagiaire Anouk De Brugh, Belgische van nationaliteit, mijn uniform doe ik wel aan als ik jou naar beneden heb gebracht, ik was een beetje laat.’ ratelde ze aan één stuk door terwijl ze een rolstoel de kamer in duwde. Als Nona al radeloos was, stond ze nu op de rand van een depressie. Een rolstoel was wel het ergste dat een danseres kon overkomen.
‘Wat heb ik beneden te zoeken?’ vroeg ze geïrriteerd.
‘Oh, er is telefoon voor je.’
Ze trapte met haar goede been de deken van haar af en liet zich toen de rolstoel in hijsen. Anouk duwde haar de kamer uit.

Aan de balie kreeg ze de hoorn in haar handen gedrukt. Aan de andere kant van de lijn klonk een vaag geruis en nog vagere stemmen. Toch kon ze glashelder de stem van haar moeder horen.
‘Nona, hoe gaat het nu met je?’
‘Wel, hoe denk je?’ vroeg ze bot. Nu het dansen in gedrang kwam, correctie: nu het onmogelijk was, hadden ze plots wel interesse in haar?
‘Maar meisje, zo erg is het toch niet? Je kan vast…’
‘Wat kan ik vast?!?’ onderbrak ze haar moeder. Die reageerde niet, maar briefte wel alles door aan haar vader. Dat hoorde Nona doordat haar vader wat fluisterde. Ook zijn stem kon ze zonder twijfelen onderscheiden van de anderen.
‘Je geneest wel. En volgend jaar is er weer een Kerst en dan kan je wel bij ons zijn.’
‘Weet je wat je kan doen met die Kerst van jou?’
Nona legde de hoorn op het houten oppervlak van de balie en duwde haar rolstoel in beweging. Ze wou weer in haar bed liggen, naar het zwarte televisiescherm staren en misschien wel een gedicht lezen.

Toen ze aankwam in haar kamer stuitte ze op een onaangename verrassing. Bill zat daar, op bed, met zijn hoofd in zijn handen, zachtjes snikkend.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze bot en hield de deur open, Bill moest eerst naar buiten en dan pas zou ze de deur weer sluiten.
‘Ik… Jij… Euhh… Opzoeken.’ brabbelde hij en liet zich van het bed zakken. Hij liep naar Nona toe om haar te helpen, maar ze sloeg zijn handen weg.
‘Dat kan ik heus zelf, het is maar een gebroken weetikveelwat en een gescheurde andereweetikveelwat.’
Ze stopte vlak naast haar bed. Twijfelend over hoe ze zich nu in dat bed ging krijgen, voelde ze de armen niet. En pas toen ze het merkte, was het te laat. Bill had haar het bed in geholpen. Alsof ze zich niet nog meer vernedert kon voelen.
‘Kijk, ik heb een voorstel.’ sprak Bill met een vrij vaste stem, maar zijn lichaam trilde wel. Nieuwsgierig naar wat hij haar te bieden had, gebaarde ze hem verder te gaan.
‘Wel… Ik… Euhh… Ik kan met je dansen.’

Reacties: