FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 7

Het was half negen en Gitte was net op school gearriveerd. Ze zag Julie en Natalie al zitten op een bankje nabij de plaats waar ze gebruikelijk stonden. Ze wurmde zich tussen hen in, met een grijns die zowat heel haar gezicht innam. Ze was in een opperbeste stemming. Ze voelde zich oprecht gelukkig en probeerde niet aan morgen te denken. Letterlijk en figuurlijk, want morgen vertrok Nick weer. Zij meende het serieus, en ze hoopte dat hij dat ook deed. Misschien was ze gewoon zijn zoveelste flirt, maar als ze hem een beetje kende, was dat niet zo. Zou hij doen wat hij beloofd had? Zou hij bellen, mailen, haar opzoeken, zelfs als hij het druk had? Ze wist dat zij dat zou doen.
“Jij, gluipigerd! Mevrouwtje Ik-doe-het-rustig-aan!”� barstte Julie los, toen ze eenmaal was gaan zitten. “Je stond hem zo hard te kussen dat ik dacht dat jullie tongen in elkaar verstrengeld zouden blijven!”�
“Wat - Hoe weet jij dat?”� vroeg Gitte geschokt. Julie keek triomfantelijk.
“Dus het is waar?”� riep Natalie. “Jasses, Git, serieus, wie kust er nu op een eerste date?”�
“Ik wist het!”� lachte Julie. “Niemand is immuun voor de krachten van een Jonas Brother!”�
“Ja, ja, al goed, maar hoe wist je het?”� vroeg Gitte.
“Ik moest gisteren nog iets tot bij een vriendin brengen, en toen ik voorbij het weiland fietste, zag ik een vuurtje. Ik was al bang dat heel ons dorp in de fik zou schieten door een brandje dat een paar idioten hadden gesticht, maar toen hoorde ik een stem. Het was Joe!”�
Blij voor zichzelf klapte ze in haar handen en ze zei uitbundig: “Klapje voor Julie!”�
“Ga verder.”� spoorde Gitte haar aan en ze wierp een blik op haar polshorloge. Nog vijf minuten en de bel ging. Ze begon de dag met aardrijkskunde, en zelfs dat vond ze niet erg. Het was afschuwelijk wat Nick met haar deed. Ze haatte aardrijkskunde, maar ze vond het niet vreselijk om er heen te moeten. Ze zat op die afgrijselijke roze wolk, en ze dacht niet dat iemand er de komende tijd in zou slagen om haar eraf te duwen.
“Ja, wat dacht je? Ik kon toch niet zomaar weggaan als ik wist dat Joe op ene kleine afstand van me stond? Ik ben me gaan voorstellen.”� zei ze prompt. “En toen praatten we wat, en ik wou een foto vragen, maar dan zou ik alleen maar de 'fan van' zijn. Dus heb ik geen foto gevraagd, en word ik misschien de 'vriendin van'. Slim, hé?
Maar goed, toen vertelde ik dat mijn vriendin en zijn broer hier waarschijnlijk waren en toen zei hij dat jullie 'relatie' al flink de goede kant opging vorige keer dat hij gluurde. En toen stelde hij voor om samen eens te gaan kijken, en zag ik jullie kussen. Onder een heldere sterrenhemel. Oh, my God, Gitte, het zag er zo romantisch uit. En toen heb ik nog wat met Joe gepraat en ben ik weer naar huis gegaan. Joe zag er trouwens uit om op te eten!”�
Ze leek zo mogelijk nog blijer dan Gitte zelf.
“Oh, ja, had hij de etensresten van Gitte en Nick in zijn haar hangen?”� vroeg Natalie sarcastisch. Ze vond hen echt maar niks en snapte niet waarom Julie en Gitte hen zo knap vonden. Die snapten het tegendeel dan weer niet. Gitte rolde met haar ogen, en zag Julie hetzelfde doen (toen ze weer normaal keek natuurlijk, want met rollende ogen kon ze niets zien).
Op dat moment ging de bel. Ze haastten zich recht en hesen hun boekentassen op hun rug. Julie liep al naar een andere vriendin, die naar de klas liep, ongetwijfeld om het heuglijke nieuws te melden.
Voor ze beiden naar een ander lokaal moesten, hield Natalie haar nog even tegen.
“Hé, het lijkt misschien niet zo, maar ik ben wel blij voor je, Git. En ik ben blij voor Nick en ik hoop dat hij ook blij is, want hij heeft het getroffen met je. En ik hoop dat hij de jongen is die je zocht en dat hij me nooit een reden geeft om zijn nek te breken.”�
Gitte glimlachte.
“Dank je wel.”� bracht ze nog uit, voor ze naar het lokaal liep.

Zes lesuren later zat ze naast Julie op hun vaste plek in het lokaal van Latijn. Natalie zat aan de bank naast hen naast Emma. Julie schoof haar een briefje toe. Gitte keek even onopvallend door de klas, en zag dat de leerkracht net even naar het lesboek keek, voor hij weer een Latijnse vers op het bord schreef, klaar om ontleed te worden. De vers dan, niet de leerkracht.
Ze legde het papier op haar map en las wat Julie neergepend had.
“Hoe kust hij?!”� stond er geschreven. Gitte trok haar wenkbrauwen omhoog, maar gaf toch antwoord. Julie zou toch niet stoppen voor ze alle details uit haar neus had gehaald.
Daarom schreef ze: “Als ik zou zeggen dat hij kust als een op hol geslagen wasmachine, dan zou je hem nog steeds aanbidden, is het niet?”�
Even later schreef Julie terug: “Nee, ik zou alleen maar hopen dat Joe op dat vlak niet op zijn broer lijkt. Maar ik wijk af: hij kust toch niet echt zo?”�
Daarop schreef Gitte: “Nee, hij kust meer dan behoorlijk. Tot zover de ondervraging?”�
Julie keek haar alleen maar vuil aan.
“Goed, Gitte, waarom vertel jij ons vandaag niet hoe we deze vers moeten ontleden en als je toch bezig bent, mag je van elke klinker zeggen of hij beklemtoond of onbeklemtoond is.”� zei meneer Van Linden, die hun conversatie overduidelijk had opgemerkt. Gelukkig nam hij het papiertje al niet af zoals vorige keer. Toen hadden ze het gehad over de grootste nerd in hun klas, en de dag nadien keek de halve leraarskamer hen denigrerend aan. De andere helft had een groepje opgericht om de leerling in kwestie te steunen. Niet dat er genoeg leden waren om echt van een groepje te kunnen spreken, maar daar ging het niet om. Waar het wel om ging, was het feit dat meneer Van Linden haar deze keer een krijtje aanreikte en haar uitnodigde om aan het bord te komen en aan iedereen te tonen hoe verschrikkelijk slecht ze was in deze grammatica. Teksten vertalen was geen probleem, maar begin ze eens te ontleden...
En ze vond het niet eens erg. Met een grijns van oor tot oor nam ze het stukje krijt aan en begon aan haar opdracht. Het was nu wel duidelijk: ze werd vrolijk op een irritante manier als ze verliefd was. Geweldig, hoor, maar niet heus.

Minutenlang tuurde ze naar haar kleerkast. Het was half vijf, en Nick kwam haar oppikken om kwart voor vijf. Ze wist echt niet wat ze moest aantrekken. Hij nam haar mee voor een herfstwandeling in het bos, dat dichtbij haar huis gelegen was. Allemaal heel romantisch, maar wat moest ze in godsnaam aan voor zo'n date?
Het was half november, en dus al flink koud, maar om nu haar moonboots boven te halen... Nee, bedankt. Er hing ook zoveel in haar kleerkast, waardoor ze niet kon kiezen en ze dus eigenlijk te weinig had. Gelukkig had ze al wat mascara opgedaan - een heel klein beetje maar, je zag het amper, maar haar ogen leken wel groter - en viel haar haar uitzonderlijk goed vandaag, waardoor ze er alleen even de kam moest doorhalen.
Plots viel haar oog op een mogelijke outfit. Ze kon haar blauwe stretch-jeans aandoen, met haar lichtbruine trui en daarover haar dikke, wollen poncho met wit-grijze ruitjes.
Snel schoot ze in die kleren, besloot haar grijze All Stars aan te trekken, fatsoeneerde haar haar en zette nog een witte baret op haar hoofd. Bij de meeste mensen stond het echt heel erg idioot, maar Gitte vond wel dat het haar stond en het paste ook best bij de herfstlook die ze wilde creëren. Het mocht dan wel bijna winter zijn, niemand kende het woord 'winterwandeling'. Ze spoot nog wat parfum op en rende naar beneden. Ze wierp een blik op de klok in de hand. Gek, die liep een kwartier voor. Ze moest maar eens aan pap vragen of hij die niet wilde goed zetten. Het kon onmogelijk al vijf uur zijn. Ze keek op haar eigen horloge voor het correcte uur. Vijf uur. Shit. Hoe lang had ze nu weer gedaan over haar dagelijkse routine?! Straks dacht hij nog dat ze een of andere schminkpop was. Snel opende ze de deur van de woonkamer.
Nick, haar moeder en haar vader waren alle drie met hun rug naar haar toe gekeerd, een foto aan het bestuderen. Was het echt mogelijk dat ze hem niet eens had horen binnenkomen? En waarom had niemand haar geroepen?! Wie weet hoeveel gruwelijke foto's hij al gezien had... Haar moeder was verslaafd aan foto's en wilde elk historisch - en minder historisch - moment vastleggen op beeld. Die beelden verspreidde ze dan door het huis. Sommigen zijn echt mooi, andere zou ze het liefst verbranden. Dat zou ze ook doen, als haar moeder ze niet constant liet bijdrukken. Het was net zoals bij een feniks, hoe meer ze er verbrandde, hoe vaker ze terugkwamen.
Gitte wist naar welke foto ze op dit moment keken, zelfs nog voordat haar moeder zei: “Deze foto is genomen op haar eerste communie. Is ze niet schattig?”�
Als je wist dat ze in die periode alleen nog haar twee voortanden had gehad en dat die dan ook nog eens zo'n twee meter uit elkaar stonden, wist je dat ze helemaal niet schattig was. Dat ontging haar moeder keer op keer, en blijkbaar ook Nick, want hij zei: “Hoe snoezig.”�
“Hartstikke snoezig.”� mopperde Gitte. Nick draaide zich razendsnel om en lachte naar haar.
“Mam, je hebt hem toch nog niet het filmpje vertoond waarop pap mijn navelstreng doorknipt en flauw valt, hé?”�
Het sarcasme in haar stem ontging haar moeder volledig, want die zei: “Nog net niet.”�
“Je brengt ons nog op ideeën.”� deed ook haar vader een duit in het zakje. Wat waren ze toch vreemd soms. Vaak. Heel erg vaak.
“Nick en ik moeten gaan. We willen nog wat wandelen voor het donker wordt.”� zei Gitte en ze stak haar hand uit naar die van Nick. Die greep de hare beet en ze wilden al de deur uitgaan, toen haar moeder vanuit de living schreeuwde: “Eet je thuis?”�
“Is het goed als we na de wandeling ergens een broodje of iets licht eten?”� vroeg Gitte, en het was eigenlijk tegen Nick bedoeld, maar haar moeder riep: “Ja, prima.”�
“Voor mij ook, hoor.”� glimlachte Nick en ze verlieten Gitte's huis.
“Leuk hoedje.”� complimenteerde hij haar baret.
“Dank je.”� zei ze verlegen. Complimentjes aanvaarden was niet zozeer een van haar specialiteiten.
Hand in hand liepen ze naar het bos, en ondanks dat ze niet heel erg warm ingeduffeld was voor de tijd van het jaar, had ze het toch niet koud, net als gisteren.
“Wat heb je nog gedaan vandaag?”� vroeg Gitte om de stilte te doorbreken.
“Ik heb videospelletjes gespeeld met Frankie. Enorm veel spelletjes. Tot ze mijn oren uitkwamen, maar ik heb Frankie echt wel gemist en het voelde slecht aan om het hem te weigeren. Alsof ik hem iets tekort doe als broer. We zijn al zo vaak onderweg en dan zien we hem soms minder. En hij kan een kleine lastpak zijn, maar dat is zijn taak als onze jongste broer, veronderstel ik.”� lachte Nick.
“En voor de rest heb ik me even terug getrokken in mijn kamer. Ik heb geprobeerd om nog eens liedje te schrijven, voor ons nieuwe album. Ik had echt totaal geen inspiratie, maar gek genoeg leken de woorden zo uit mijn pen te vloeien, en werd het nog wat ook.”�
“Volgens mij kan jij zelfs nog liedjes schrijven als je het niet wilt. Het zit in je, en als het eruit komt, is het resultaat gewoon prachtig.”� zei ze gemeend, en ze kneep even in zijn hand. Hij glimlachte en drukte een lief kusje op haar haar.
Ondertussen hadden ze het bos bereikt. De bodem werd zompiger en haar laarzen drukten er grotere afdrukken in. Het had duidelijk geregend afgelopen nacht, maar er scheen ook een waterig zonnetje, zodat het nog best aangenaam was.
“Ben je niet meer herkend door stalkers?”� grijnsde Gitte.
“Voortdurend, al waren ze veel vriendelijker nu ze zagen dat jij er niet bij was. Blijkbaar vinden anderen je nogal afstotend.”� lachte Nick. Ze porde hem in zijn zij en zei: “Ach ja, ze kunnen er niet tegen dat ik hun geliefde popster inpalm.”�
“Ze zullen eraan moeten wennen, want ik ben niet van plan je snel te laten gaan.”� zei Nick en hij trok haar tegen zich aan.
“Heb je het trouwens al aan iemand verteld van ons?”� vroeg hij nieuwsgierig.
“Dat was niet nodig. Julie fietste toevallig langs gisteren en ze zag ons. Natalie heb ik het wel verteld, maar de sappige details had ze al van Julie.”� vertelde Gitte. “En jij?”�
“Het is net alsof je mijn verhaal vertelde. Joe en Kevin zaten ons gewoon te bespioneren. En volgens mij zeiden ze ook nog iets over een Julie. Joe schijnt haar nogal grappig te vinden.”�
Note to self: dit alles vertellen aan Julie. Dit zou ze leuk vinden. Hij wist warempel haar naam nog en hij vond haar grappig. Als Julie dat wist, zou ze het hele jaar rondlopen met een gelukzalige grijns op haar gezicht.
“En mijn ouders heb ik wel verteld dat er 'iemand' is, maar ze weten niet wie.”� vervolgde hij.
“Nee, en dat zou ik ook zo houden, wie wilt er nu met haar gezien worden?”� zei een ijzige stem achter hen in het Engels. Het was Leandro. Nick keek hen vuil aan.
“We kwamen hier rustig wat wandelen, en we hebben niet om jouw gesneer gevraagd, dus ik zou het appreciëren als je ons gerust zou willen laten.”� zei Nick kortaf. Leandro had er niet echt oren naar en trok ruw aan Gitte's arm.
“Raak haar niet aan!”� gromde Nick en hij stoof op hem af. Hij had zijn handen op Leandro's schouders om afstand te creëren tussen hen en met een ijskoude blik keek hij op hem neer.
Blijkbaar had hij Leandro toch wat afgeschrikt, want die laatste wurmde zich los van onder Nicks greep en zei in het Nederlands tegen Gitte: “Ik zie je op school, gestoord kreng.”�
“Ik zal vertellen hoe je het bijna in je broek deed.”� riep ze hem na, en hij stak zijn middelvinger naar haar uit.
“En dan ben ik een gestoord kreng...”� mompelde Gitte. “Klein kind...”�
“Kende je die kleuter?”� vroeg Nick en beschermend sloeg hij een arm om haar heen. Zo liepen ze verder.
“Dat was die gast die me op school eens een mep heeft gegeven. Je ziet het, hij heeft er al ontzettend veel spijt van...”� zei ze bitter. Ze wist niet wat Leandro tegen haar had. Het leek begonnen te zijn toen haar succes wat was beginnen toenemen. Was hij jaloers? Maar voor zover ze wist, ambieerde Leandro geen carrière in de showbizz. Het was vreemd en kinderachtig dat hij altijd haar moest hebben, zonder beduidende reden.
“Als je dat vooraf had gezegd, had ik hem niet zomaar laten gaan.”� zei Nick en het leek hem dwars te zitten.
“Dat is exact waarom ik het niet gedaan heb.”� lachte Gitte. “Je wilt toch niet dat hij gaat getuigen dat je een losgeslagen, gewelddadige popster bent, want daar is hij toe in staat. Trouwens, om mij moet je niet vechten.”�
“Dat doet dat soort ventjes niet. Hier hebben ze een grote mond, maar als hij zo'n verklaring in de pers wilt afleggen, moet hij toegeven dat hij een slappeling is, en dat hij niet kan vechten.”� zei Nick en hij klonk nu ook verbitterd.
“Shhhht,”� suste Gitte hem, maar toen hij zijn mond weer opende, kuste ze hem snel.
“Dan moet ik je zo maar doen zwijgen.”� mompelde ze tegen zijn lippen en ze deelden een lange, romantische kus.
“Doe me in het vervolg maar altijd zo zwijgen.”� lachte hij. Midden in het dichte bos bleef hij staan en kuste haar innig terug. Gitte leunde tegen een boom aan en was er zeker van dat ze dit moment nooit meer zou vergeten. Op vrijwel hetzelfde moment openden ze beiden hun ogen en toen Gitte in zijn warme, bruine kijkers keek, voelde ze zich ontzettend gelukkig, geborgen en geliefd.
“Hé!”� zei hij. “Kijk!”�
Hij wees op de boomstam waar Gitte tegen leunde. Snel draaide ze zich om en las wat hij bedoelde.
“G+N= alles G-N= niks”�
“Dat heb jij toch niet geschreven?”� vroeg Gitte.
“Nee, ik kerf niet in bomen, trouwens; het is duidelijk dat de G-persoon hierin gekerfd geeft. Denk je echt dat ik zo arrogant zou zijn om te schrijven dat je niks zonder me bent?”� lachte hij.
“Ik kerf ook niet in bomen. Het is maar een van de vele voorbeelden van de natuur verpesten. Maar ik word er ook niet boos van als anderen het doen, wat een beetje tegenstrijdig is, maar goed. Het is wel schattig. En toevallig. Wij staan hier te kussen tegen een van de honderden bomen en we kiezen diegene uit waar onze initialen in staan.”� zei Gitte.
“Het zal in de sterren geschreven staan.”� glimlachte Nick en hij knuffelde haar, terwijl ze weer naar de boom keken.
“Moet je morgen echt al weg?”� fluisterde ze en ze kon er niets aan doen dat haar stem brak, toen ze dat vroeg.
“Ik vrees van wel. Maar ik ga je ongelooflijk veel bellen en zo snel ik weer vrij heb, kom ik terug. Beloofd.”� zei hij, en hij leek ook niet al te vrolijk. Met een geforceerde glimlach knikte ze, wanhopig trachtend de tranen weg te houden.
“Zie ik je morgen nog?”� vroeg ze.
“Neen, we vertrekken morgenochtend heel vroeg.”� antwoordde hij. “Maar beloof me dat je me vertrouwt. Dat is belangrijk voor me. Ik wil dat je weet dat ik duizenden meisjes zie per dag, maar dat ik alleen bij jou wil zijn.”�
“Ik vertrouw je.”� zei Gitte en dat deed ze ook. Nick was belangrijk voor haar en voor het eerst besefte ze dat dat andersom ook zo was.
“En ik zal je vreselijk missen!”� zei hij, en hij nam haar weer in zijn armen. Net op tijd, want op dat moment rolde er een traan naar beneden, die bijna gelijktijdig op de grond viel met een eerste regendruppel.

Reacties: