FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 18

Amy
Uitgeput laat ik me naast Romy, en tegenover Tom en Bill, neervallen op een niet bepaald comfortabele zetel in de bus. Vandaag was een vermoeiende dag. We moesten Bill rustig houden, Tom helpen met Bill gezelschap te houden, leerkrachten irriteren, en tussendoor ook nog eens de lessen volgen! Vermoeiend dus.
Pas wanneer de deuren van de bus met een sissend geluid weer dichtgaan hoor ik Bill diep in, en dan weer uit ademen. Eindelijk lijkt hij te kalmeren.
“Ben je nu gerust?”� Vraagt Tom lachend. Bill knikt.
“Bedankt, en sorry dat ik zo’n last was vandaag. Ik ben jullie echt dankbaar.”�
Tom, Romy en ik lachen. Mp3-spelers worden bovengehaald en de rest van de busrit wordt er niet veel gezegd.
1620 seconden, ofwel 27 minuten, wat dan weer gelijk is aan 7 liedjes, later stappen we uit de bus en wandelen naar het gebouw dat ik nu al enkele weken ‘thuis’ noem. Ik ga samen met Bill met de lift naar de bovenste verdieping terwijl Tom en Romy met de trap gaan en proberen sneller boven te zijn dan ons. In de lift zeggen we geen woord. Ik om de eenvoudige reden dat mijn muziek nog steeds de bovenhand van mijn gedachten heeft, Bill omdat hij zijn make-up controleert in de weerspiegeling van de deuren van de lift. Wanneer die laatste opengaan schrikt Bill even, maar hij herstelt zich snel en ik ga al lachend de lift uit. Wanneer ik de trap kruis zie ik Romy en Tom hijgend boven aankomen.
“Haha, zien jullie nu eindelijk in dat een lift veel sneller is?”� Zeg ik lachend.
“En een stuk minder vermoeiend!”� Roept Bill van achter mij.
“Nope. De lift, is helemaal niet sneller en de trap, is ook niet vermoeiend.”� Zegt Tom nog steeds hijgend.
“Het ziet er anders toch naar uit dat wij eerder boven waren, en jullie zijn compleet buiten adem.”�
“Ooit van een, vluggertje gehoord?”�
“Wat?!”� Roepen Bill en ik in koor.
“Ja, wij zaten hier al zo lang op jullie te wachten dat we besloten om een vluggertje te doen op de trap, vandaar dat we zo buiten adem zijn. En aangezien de trap sneller is hadden we daar de tijd voor.”� Grijnst Tom.
Aan het gezicht van Romy te zien klopt er geen letter van dat verhaal, en kan ze er ook niet bepaalt om lachen, in tegenstelling tot Tom. Plots verschijnt er een grijns op haar gezicht en ik weet dat dat niet veel goeds betekend. Ze knijpt met haar rechterhand het nekvel van Tom samen en met een piepgeluidje slaat hij zijn hoofd in zijn nek. Bill en ik liggen in een deuk van het lachen, het is echt supergrappig om Tom te zien smeken of Romy hem los laat.
“Alsjeblieft Romy, laat me los, pleeaase??”�
“Op je knieën.”� Grijns Romy.
“Nooit!”� Komt er piepend uit.
Romy zet wat kracht op haar hand en duwt Tom zo moeiteloos op zijn knieën. Bill en ik komen niet meer bij en Bill moet zich zelfs aan me vasthouden als we het smekende gezicht van Tom zien.
“Waag het nooit meer zoiets te zeggen.”� Zegt Romy nog voor ze hem uiteindelijk lachend loslaat.
Lachend, en Tom met zijn hand in zijn pijnlijke nek, gaan we met zijn vieren de loft van de jongens binnen. Iedereen dropt zijn rugzak in de gang op de grond neer en terwijl ik samen met Romy en Bill in de zetel ga zitten, neemt Tom de kaart van de pizzeria van het prikbord. Met zijn gsm al in zijn hand komt hij bij ons in de zetel zitten terwijl de kaart rondgaat. Maandag is pizza-dag, ongeacht wat er ook gebeurd is.
Een kwartiertje later zitten we met zijn vieren met een pizza op onze schoot naar de televisie te staren waar de film Angels And Demons speelt. De ogen van iedereen zijn door de spanning aan het scherm genageld waardoor ook iedereen erg schrikt, en Bill zelfs even een gil slaat, wanneer mijn Gsm begint te trillen op de salontafel. Nog een beetje aan het bekomen neem ik het ding vast en als ik zie dat Peters naam op het scherm verschijnt vind ik het ineens niet erg meer en neem met plezier op.
“Amy hier.”�
“Hey, het is Peter.”�
“Weet ik.”� Zeg ik lachend, en hoor Peter aan de andere kant van de lijn ook lachen.
“Oke, waar ik voor bel. Ik weet dat ik je beloofd had om straks langs te komen maar dat zal niet lukken vrees ik.”�
“Wat? Waarom niet?”� Vraag ik teleurgesteld.
“Ik heb heel wat papierwerk, en Sung komt maar niet opdagen dus moet ik alles alleen doen.”� Ik zucht, net als hij.
“Oke dan, zie ik je dan morgen?”�
“Ik zal mijn best doen.”�
“Oke, tot morgen dan. Hou van je.”�
“Ik ook van jou.”�
Ik leg af en met een zucht leg ik mijn gsm weer op de salontafel.
“Wat is er?”� Vraagt Romy geïnteresseerd.
“Peter kan niet komen. Hij heeft teveel werk en Sung is er niet dus moet hij alles alleen doen.”�
“Sung was ook al niet op school, zou hij ziek zijn?”� Ik haal mijn schouders op. “Hey, laat die pizza liggen!!”� Romy slaat op Bills hand die net een stuk van de pizza van Romy wilde nemen. “je hebt je eigen pizza, van de mijne blijf je af!”�
“En moet je dat ander stuk dan ook terug?”�
“Ja, alles!”�
“Dat zal moeilijk worden, ik herinner me vaag dat ik die al opgegeten heb.”�
Ik zie Romy hem kwaad aankijken en met een ruk draait ze zich weer om naar de TV. Arme Bill, ik heb zo een medelijden met die jongen, ik weet nog niet wat ze gaat doen, maar geloof me maar. Als Romy zo kwaad is, zal haar wraak nog zoeter zijn dan vier hele snoepwinkels samen.

[reacties??]

Reacties: