FanFic.nl

We've found what we need.

Chapter 30

Zoé:
Oppeens stopte hij met drummen en legde zijn stokjes neer. Ik keek op, hij liep naar mij toe. Automatisch legde ik de gitaar weg. Had ik iets verkeerds gedaan? Was er iets mis? Ik keek hoe hij stap voor stap naar mij toe kwam. Het leek wel slowmotion. Elke seconde die voorbij vliegde maakte mij ietsjepietse onzeker. Was er wat mis met de gitaar? Snel keek ik ernaar. Nee alles leek in orde. Wat was
er dan dat hij opstond? Deed ik iets verkeerd? Moest ik iets anders spelen? Ik haatte het als ik onzeker werd. Zoveel vragen kwamen dan naar boven en werden niet beantwoord totdat ik wist wat er aan de hand was. En juist daarom wou ik altijd een stap voor zijn. Zodat ik niet teleurgesteld zou worden of verdrietig. Maar die twinkels in zijn ogen betekenen iets.. Bij elke stap ging zijn haar ietsje
naar achteren en veerde weer terug. Bij elke stap ging mijn hart sneller pompen. Bij elke stap werd hij steeds knapper. En dan stond ik hier, versteend, aan de grond genageld. Hoe kon het dat juist ik hier mocht zijn en geen andere meisjes? Damn ik moet echt ophouden met vragen stellen, word er nerveus van. Uiteindelijk zuchtte ik en keek recht in zijn ogen aan. Weg kijken deed ik niet. Nu wou ik
het weten ook. Waarom stopte hij met drummen?

Shannon:
Ik stond nu recht voor haar, haar blauwe ogen waren zo mooi, ik kon nu niet meer terug. Ik bleef haar aankijken, minuten kropen voorbij, ik durfde niet. Zoé keek mij vragend aan, ze keek niet weg, ik kon haar niet omverblazen met een grapje nu. Ik boog me langzaam naar voren mijn hoofd was nu vlak naast die van haar, zachtjes zodat alleen zei het kon horen, ookal was er niemand anders thuis fluisterde ik de woorden in haar oor. "Jij bent geweldig, je bent mijn alles." zachtjes gaf ik haar een kusje op de wang, ik had geen goede woorden gebruikt, daar was ik slecht in. Het liefst hield ik haar nu vast, of gaf ik haar nog een kus... maar zij moest beslissen...

Jared:
Ik pakte mijn vest, simpel zwart, het hoefde niet iets uitbundigs. Sarah volgde mij, ik ontsnapte mijn gedachtes en gevoelends op deze manier. Het liefste zei ik tegen haar dat ik van haar hield, maar ik kón het niet. Ik wou deze vriendschap niet kapot maken door die woorden, ik zou haar dan kwijtraken, en ik zou terugzakken in een valkuil. Misschien ben je wel veel gelukkig als je helemaal op jezelf woont, geen mensen die rotopmerkingen maken, of mensen die je kunnen breken. Waar wat nou, als zij ook van mij hield? dat had ik nu alles verpest...

Reacties: