FanFic.nl

Home

30°

"Ontspan je, zingen is een hobby, geen opdracht." Bill glimlacht naar me, en ik probeer het krampachtige gevoel van me af te schudden. Ik ben vreselijk nerveus, ik heb nooit echt mijn best gedaan om mooi te zingen. Ik voel zijn zachte hand over mijn rug wrijven.
"Doe maar rustig," fluistert hij, "we wachten tot je er klaar voor bent." Ik werp een blik naar het raam, waarachter de rest van Tokio Hotel met de producer staat te kijken.
Ik kijk gespannen naar de tekst. Ook al heb ik hem al zo vaak gezongen, ook al kan ik hem achterstevoren opzeggen, toch bekruipt me het angstige gevoel dat ik het ga verknallen.
Georg glimlacht naar me en steekt zijn duim op. Hij heeft er vertrouwen in. Iedereen heeft er vertrouwen in, behalve ik.
Maar waarom stel ik me zo aan? We hebben het al zo vaak geoefend, Bill was in de wolken omdat het elke keer beter ging. Wat maakt dit zo anders?
Ik haal diep adem en knik: het teken dat ik klaar voor ben.
Bill geeft het sein door aan de producer, en enkele seconden later klinkt de melodie door mijn koptelefoon. Ik hoor Bill inzetten, tel geduldig af tot het moment dat ik moet invallen. Te vroeg.
Beschaamd kijk ik naar mijn grote broer. Hij glimlacht.
"Niet erg, we doen het gewoon opnieuw." Wel erg, nou moet ik nog een keer.

"Stop, laat het, dit lukt nooit!" Ik ruk de koptelefoon van mijn hoofd en loop naar buiten. Het lukte maar niet, ik raakte na een poos de tel kwijt. En net vergat ik gewoon mijn tekst! Ik loop naar de drankautomaat en steek met trillende handen wat kleingeld in het apparaat.
Ik voel twee armen rond mijn middel en vlinderzachte lippen in mijn nek.
"Het lukt wel, liefje. Je moet gewoon geduld hebben en wat minder streng zijn voor jezelf. Je wilt niet weten hoe lang wij al op een nummer hebben liggen sukkelen." Daar zegt 'ie het goed, het is gesukkel wat ik aan het doen ben. Ik zucht en neem een slok van mijn cola. Ik voel me zwaar klote, ik heb echt het gevoel dat ik hen ophoud, en dat ze beter af zijn zonder me.
"Bill, misschien moet je gewoon iemand anders zoeken.
"Ik denk er niet aan!" Hij kijkt me streng aan.
"Tenzij jij nog iemand kent die Lex heet, die 16 is en ook mijn zusje."
Zucht.
Koppige puber...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.