FanFic.nl

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)

Is There Someone,Who Would Care If I Die? (TC)*27

k pakte een doosje uit het medicijnkastje. een doosje slaappillen. het moet pijnloos gaan,dus dit lijkt me het beste. ik maakte het doosje open en pakte een heel velletje pillen in men handen. nee,wat als het niet genoeg is? ik pakte twee velletjes. dat zal wel genoeg zijn. ik pakte een flesje water en slikte het in een paar keren allemaal door. daarna ging ik op men bed liggen en sloot men ogen. nu is het wachten. wachten op de dood. het klinkt zo vreselijk. sommige mensen denken dat het gemakkelijk is om zelfmoord te plegen,maar dat is het zeker niet. een vriendin van me in het weeshuis heeft het ook gedaan. ze liep er al lang mee rond,dat vertelde ze me. ik probeerde ze te helpen,maar ik mocht ze niet dikwijls zien,omdat jongens en meisjes apart zaten. ze heeft me dikwijls verteld dat ze op het punt stond om haar polsen over te snijden,maar elke keer heeft ze het mes weggelegd. ze heeft dikwijls gehuild. ze wou echt weg,ze wou echt dood.maar ze kon het niet. soms vertellen ze op het nieuws tegenwoordig wel eens wie er zelfmoord heeft gepleegd ofzo,en dat klink het doodnormaal en simpel. maar het is alles behalve dat. om echt de trekker over te halen,of het mes dieper te planten,daar heb je enorm veel kracht voor nodig. geen lichamelijke kracht,maar geestelijk. het is niet zo gemakkelijk. al is alles nog rotslecht en is het de enige uitweg,toch blijft het moeilijk. al is er niemand die om je geeft,dan nog kan je bijna onmogelijk doordoen. het is bijna niet mogelijk! er gaat zoveel om in je hoofd,zoveel gedachten. je huilt en huilt en blijft huilen,je voelt je kapot en alleen,je voelt je verschrikkelijk. maar toch...het gaat niet zo simpel. die vriendin uit het weeshuis heeft het zeker meer als 7 keer geprobeerd,maar ze heeft het nooit gedaan. ze kon niet. ze was er zo kapot van,dat merkte ik. maar ik kon ze niet helpen. ze had zo'n slecht leven. en ik moest toezien hoe ze elke keer weer geprobeerd had om het mes dieper te steken. ze heeft jarenlang geprobeerd. jarenlang met dat diepe verdriet rondgelopen. velen merkten het niet eens,behalve ik. mij vertelde ze alles. ik wou dat ik haar had geholpen,maar het lastige was dat ik ook met dat probleem zat. dus ik wist geen oplossing. ik heb het haar alleen nooit verteld dat ik hetzelfde probleem had,want ik wou ze niet van streek maken. ze had het al moeilijk genoeg. ik verstopte men pijn. maar zij niet. haar ogen vertelden bijna letterlijk wanneer en welk uur ze het weet had geprobeerd. ze wilde het echt,ze wilde echt doodgaan,maar ze kon niet. ik vond het zo frustrerend,omdat ik niet wist hoe ik ze moest helpen. uiteindelijk is ze toch doodgegaan. nee,niet door zelfmoord. dat heeft ze nooit gekunnen. ze is doodgegaan door een ander meisje uit haar groep. ze vochten en het andere meisje heeft haar doodgewurgd. dat gebeurde s'nachts terwijl niemand het hoorde. ik kan me alleen wel inbeelden hoe ze zich wel niet moest gevoeld hebben. ze wou dood,maar zelf dood gaan is toch nog anders dan gedood worden... maar ik? ik kies voor dit,en nu kan ik het wel. ik heb het opgegeven. ik schreef nog snel een tekstje op een kladblaadje en dan viel ik in slaap.

'Today is the day I stopped carying about tommorow
Today is the day I stopped thinking about yesterday.
Today is the day I felt nothing anymore.
Today is the day I noticed no one cared.
Today is the day I realized I'm not gonna make it.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.