FanFic.nl

Verhuisd (TC)

17. Bekentenis

Anouk pov
‘Bedankt,’ zegt Tom tegen me,’voor daarnet. Ik wil niet dat Bill erachter komt.’
‘Het is al goed. Dus, wat zou Bill ineens moeten doen wat zo belangrijk is? Zou hij nog boos zijn?’ denk ik hardop.
‘Boos? Waarom?’ vraagt Tom verbaasd.
‘Hij heeft me net in zijn kamer gesnapt,’zeg ik,’met zijn dagboek in mijn handen.’ Voeg ik er met een rood hoofd aan toe.
‘Je hebt toch niks gelezen hè?’ vraagt Tom geschokt. Hoezo mag ik van hem niks in Bill’s dagboek lezen?
‘Nee, ik kreeg de kans niet. Hij kwam al binnen voor ik hem goed en wel open had.’ Hij kijkt opgelucht. Ik vraag maar niet waarom.
‘Waarom zocht je trouwens zijn dagboek?’ vraagt hij nieuwsgierig.
‘Ik eh… ik weet niet of nu het juiste moment is om dat te zeggen.’ Breng k er moeizaam uit.
‘Kom op, je weet nu ook mijn diepste geheim.’grijnst hij, maar dan valt zijn mond open en verwijden zijn ogen,’jij bent toch niet óók op hem verliefd, hè?’
‘Nee! Nee! Echt niet! Niet meer!’ reageer ik meteen, waarna ik direct mijn handen voor mijn mond sla.
‘Niet meer? Hoe bedoel je?’ vraagt Tom wantrouwig.
‘Nou, eh…’begin ik moeilijk. Hoe moet ik me hier nu weer uit zien te redden? Gewoon bekennen dat ik ze eigenlijk ken als dé Kaulitz tweeling uit Loïtsche? Of liegen dat ik gisteren nog wel verliefd was en vandaag niet meer? Zij kennen mij ten slotte pas twee dagen. En voor zover zij weten, ik hen ook.

Bill pov
Waar in hemelsnaam moet ik zoeken voor dat ding? En hoe ziet het eruit? Als een schift? Of als een compleet dagboek inclusief slot? Misschien houdt ze het wel digitaal bij? Ze zal vast wel iets tastbaars hebben wat bewijst dat ze niet te vertrouwen is. Waar zal ik beginnen met zoeken?
Ik kijk eerst in haar kussensloop. Daar vind ik alleen een versleten babypop. Ach, ik heb zelf ook zoiets, dus daarmee kan ik haar niet belachelijk maken. Ze heeft een lila met donkerpaars kastje. Hoe werkt dat ding? Er zijn geen lades ofzo. Voorzichtig trek ik het handvat alle kanten op, als ik naar boven ga, gebeurt er ineens iets. Het zijn op elkaar gestapelde kistjes! Voorzichtig zet ik ze een voor een los op de grond. Boeken, allemaal Nederlands, lege schriften, tekenblokken en tekeningen.. Hé, ze kan aardig goed tekenen! Een paar grote flessen waar “eyecare”� op staat, zo te zien voor lenzen. Heeft ze lenzen? Nooit geweten.
‘Focus, Bill,’ spreek ik mezelf toe,’je bent hier niet om haar te leren kennen.’
Het lijkt er niet op dat ze haar dagboek in deze kistjes bewaart. Misschien nog in die kastjes? Nee, ook alleen maar rommel. Wel een paar leuke sieraden, maar daar ben ik niet naar op zoek.
Ik til haar matras op, misschien ligt het daar wel. Met mijn ogen scan ik teleurgesteld de lege planken af. Hè, verdomme. Alweer niets. Plotseling valt mijn blik op een door onder het bed.
Misschien…

Anouk pov
‘Ik zocht zijn dagboek om erachter te komen of hij ook wat voor jou voelt,’ probeer ik eronder uit te komen,’want dan wou ik jullie proberen te koppelen.’
‘En, heb je wat gevonden?’ zegt hij hoopvol.
‘Zoals ik al zei, hij kwam binnen voordat ik iets had kunnen lezen,’ zijn gezicht werd weer droevig,’maar er zijn vast nog zat andere manieren om daarachter te komen.’
Tom kijkt bedenkelijk.
‘Wat is er?’ vraag ik hem.
‘Hoe doen we dat straks op school? Bill denkt nu dat we een stelletje zijn. Zullen we ons ook zo moeten gedragen op school?,’ vraagt hij,’begrijp me niet verkeerd, maar ik heb geen behoefte aan jou de hele dag te moeten kussen en knuffelen.’
‘Nee, dat snap ik,’ zeg ik,’maar zou hij van je verwachten dat je klef bent in het openbaar? Zo’n type lijk jij me absoluut niet.’
Er viel een pijnlijke stilte.
‘Morgenavond hebben jullie toch een cursus Nederlands? Hebben jullie daar wel tijd voor? Want jij en Bill gingen morgen toch al nar weet-ik-veel-waar waardoor jullie het oogpracticum missen?’
‘Ja, maar waarschijnlijk krijgen we gewoon opdrachten mee in de auto. Dat wordt nog wat, nieuwe talen leren is niet ons sterkste punt.’ Grinnikt hij.
‘Ik kan jullie altijd helpen, ik verbeter altijd iedereen in het Nederlands, zelfs de lerares Nederlands.’
Weer een stilte.
‘Gaan we op Bill wachten met het huiswerk of gaan we nu vast bezig?’ vraag ik Tom.
‘We wachten op Bil, anders moet ik straks in mijn eentje Bill iets uitleggen wat ik zelf ook niet snap,’ Antwoord hij mij,’ en bovendien weet ik niet of ik het erg lang volhoud om met hem in een kamer alleen te zijn. Straks merkt hij iets.’
‘Oké, wat gaan we dan nu in de tussentijd doen?,’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Tom,’Jij zou me nog Durch den Monsun leren op de gitaar. Laten we dat doen!’
Ik hoor Tom al zuchten.
‘Ik hoop maar dat jij meer aanleg hebt voor muziekinstrumenten dan mijn broertje, want die had na twee dagen nog steeds niet door hoe de gitaar nou eigenlijk werkte, en toen heb ik het maar opgegeven.’
‘Voor school moest ik tijdens de muziekles altijd de gitaar doen als de klas bandjes moesten vormen, dus ik weet al wel hoe een gitaar werkt.’ Stel ik hem gerust.

Tom pov.
Stapje voor stapje leer ik haar Durch den Monsun. Ze heeft niet gelogen, ze kan de gitaar goed bespelen. Na een half uurtje kent ze het couplet en het refrein al. Nu alleen nog de bridge. Ik besluit dat dit het moment is om die brandende vraag alsnog te stellen.
‘Voordat ik je de bridge ga leren, wil ik weten wat je bedoelde met dat je niet meer op Bill verliefd bent. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je in twee dagen van niet verliefd naar wel verliefd en dan weer naar niet verliefd gaat. Dat is veel te snel.’
Aan haar gezicht te zien dacht en hoopte ze dat ik het was vergeten.
‘Je mag niet boos worden. Beloof me dat je niet boos wordt!’ zegt ze met een lichte trilling in haar stem.
‘Waarom zou ik boos worden?’ vraag ik.
‘Beloof het nou maar!’ zegt ze paniekerig. Wow, zo emotioneel heb ik haar nog niet gezien. Ik dacht juist dat ze zo iemand was die altijd kalm bleef, in welke situatie dan ook.
‘Oké, oké. Ik beloof het.’ Zeg ik maar. Ze zit op mijn bed met haar hoofd naar beneden gebogen. Als ze opkijkt zie ik een traan over haar wang glijden.
‘Je weet ook mijn diepste geheim, dus het kan vast niet erger zijn dan dat.’ Probeer ik haar gerust te stellen. Ze mompelt iets wat ik niet kan verstaan.
‘Sorry, wat zei je?’
‘Dat is niet het enige geheim wat ik van jou weet.’ Zegt ze nu iets harder.
‘Huh? Hoe bedoel je?’vraag ik verward.
‘Ik was verliefd op dé Bill Kaulitz. De zanger van de Duitse hit “Durch den Monsun”�, die hij samen met zijn tweelingbroer en zijn vrienden Gustav en Georg heeft opgenomen.,’zegt ze nu bijna schreeuwend,’snap je het nu? Ik was gewoon een fan! Een fan wiens droom uitkwam toen haar idolen bij haar in de straat kwamen wonen. Zodra ik Bill écht kende, beschouwde ik hem al gauw als gewoon een vriend, en niet meer als mijn grote crush.’
Ze stort in en legt haar hoofd in haar armen. Eigenlijk zou ik boos moeten worden, maar het enige wat ik voel is begrip. Begrip en medelijden. Troostend leg ik mijn arm om haar heen. ‘Zie je nou wel, het is niet erger dan mijn geheim.’ Zeg ik.
Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Je bent niet boos?’ vraagt ze met grote ogen.
‘Natuurlijk niet. Dat heb ik toch beloofd? Bovendien begrijp ik ook wel waarom je het niet direct wilde vertellen. Dan zou je slechts “nog een fan”� zijn geweest voor ons. Ik vraag alleen één ding. Zou je Simone dit alsjeblieft niet willen vertellen? Straks moeten we weer verhuizen.’
Meteen voel ik twee armen om me heen. ‘Bedankt’ Hoor ik haar zeggen. Net als ik eindelijk wil voorstellen om verder te gaan met het liedje leren, knalt de deur open.
Een woedende Bill staat in de deurpost.

----
En, weten jullie wat Bill precies heeft gevonden?

Reacties: