FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Parker

De volgende morgen arriveerde Parkers echter. “Joan!”� weerklonken een paar meisjes stemmen. Ik lachtte en zwaaide. Ik stond bij mijn vrienden en Draco en werd omhelsd door mijn vrienden van mijn vorige school. “help”� piepte ik. Ik stelde hen voor aan mijn nieuwe vrienden. Iedereen was helemaal enthousiast, maar ik schrok op toen ik een stem herkende. “Joan?”� ik draaide me om en keek in ogen die ik maar al te goed kende. “ow uh Hey Stan”� hij stond me te dicht bij. Ik had altijd wat voor hem gevoeld, maar hij had altijd wel een vriendin gehad. Toen hij me eindelijk opmerkte moest ik bijna gaan verhuizen. Hij streelde mijn kaak en kwam dichterbij, ik stapte snel naar achter. Hij keek me een beetje verbaasd aan en ik zei snel. “dit zijn mijn vrienden en vriendje.”� Stan werd rood, knikte en liep dan weer weg. Nog andere leerlingen en leerkrachten van Parker kwamen me brgroeten. Samen met mijn nieuwe en oude vrienden gingen we aan de Griffoendortafel zitten. Het voelde zalig. Mijn oude vrienden waren verbaasd dat ik de aanvoerder van het team was. Iets later werd hun verbazing nog een stapje hoger gebracht. We waren ongeloofelijk goed. “Ron is een held! Wat een saves heeft hij gedaan zeg!”� riep Janice me na de match enthoustiast toe.
“Ja en zijn broers zijn nogal drijvers! Ik zou niet graag één van hun beukers krijgen.”�vulde Amy aan. Ginny was in de eerste minuten vervangen. Stan had een beuker op haar afgestuurd, terwijl Ned met de slurk naar het doel gooide. Het publiek en de spelers van Zweinstein waren boos, maar Madame Hooch had niks gezien en kon Stan niet van het plein sturen. Harry stuurde ze er echter wel af omdat hij Stan aanviel. Kwaad als we waren konden we ons toch op het spel concentreren. Na een uur was het 70-30 voor ons. Harry stond van de tribune af te roepen. Ik keek om en zag hoe Ginny hem ervan belette op zijn bezem te stappen en naar de snai te vliegen. De snaai! Hij had de snaai gezien! Draco en de zoeker van Parker keken de verkeerde kant op! “Draco!”� riep ik. Hij keek om en ik wees naar de snaai. Hij draaide zich om en spurtte naar de snaai. “Joan!”� riep George nu, ik kee naar hem en zag hem met razende snelheid op me afvliegen ‘een beuker’ realiseerde ik me. Het was waarschijnlijk te laat om weg te duiken, maar dook toch wat om lag. Centimerter boven mijn hoofd slog George hem weg. Hij greep mijn schouder en keek me geschrokken en bezorgd aan: “alles ok?”� ik knikte en keek in de richting van waar de beuker gekomen was. Stan had naar me gericht en wederom-en nu nog erger dan daarnet bij Ginny- gilde en protesteerde het publiek, maar Madame Hooch keek niet. De zoekers waren een spurt begonnen. Ik keek naar George en opende mijn mong om hem te bedanken, maar het publiek overstemde mijn stem. Draco had de snaai. Ik grijnzde naar hem en dan naar George. Ik gaf Stan nog een vuile blik, waarop hij vuurrood werd. Ik zou er nog wel voor zorgen dat hij gestraft werd, van het WK uit, dacht ik.
“Ik kan wel zien waarom je naar hier gekomen bent! Dit is veruit de beste Zwerkbal die we gezien hebben! En jullie speelden twee reservespelers!”� zei Leyla nu. Ik lachtte en wou antwoorden, maar Fred was me voor. “Dat is allemaal dankzij Joan, hoor! Hiervoor hebben we zelfs nooit meegedaan aan het WK!”�
“echt?!”� ik probeerde te antwoorde maar nu viel Ned in. Ik werd rood, Ned praatte nog meer dan de andere vol lof. Zijn verhaal duurde echter zo lang dat de drie meisjes weer naar huis moesten toen het eindelijk afgelopen was. Ik gaf hun elk een knuffel en we beloofde dat we zouden schrijven. Stan stond naar me te kijken en het leek er op dat hij gedag wou komen zeggen. Ik stond echter tussen de tweeling en dat hield hem nog net tegen. Toen ze weg waren ging ik Draco zoeken. Ik vond hem echter niet en moest met tegenzin aan Sneep denken. Dus vertelde ik mezelf dat hij een douche nam en dat ik belachelijk deed dat ik zelf maar aan Draco’s liefde twijfelde.
De week daarop liepen we elke dag met zijn drieën rond het meer. Vrijdag hing er echter een vreemde stilte tussen ons. “Hij wordt groot”� knikte Draco uiteindelijk naar Mayjin en ik knikte. “Hij is nu acht maanden oud.”� We waren nu rond het meer en Draco nam mijn arm vast en stopte met lopen. Hij keek in mijn ogen “Joan…”�
“Wat?”� vroeg ik, dichte naar hem toe stappend. Hij liet me las en stapte achter uit. Ik schrok, maar nog meer toen hij zei: “ik denk …ik denkd dat we elkaar niet meer moeten zien.”� Hij keek me niet aan en ik stond perplex. “Wat? Hoe…Hoe bedoel je?waarom?”�
“Omdat ik het denk”�
“Ja, maar waaarom, wat heb ik gedaan?”�
“niks, het ligt aan mij het spijt me.”� Hij draaide zich om en rende naar het kasteel. Mij alleen achterlatend. Ik besefte niet wat er gebeurde, het ging zo snel. Het moest doordringen, maar dat deed het niet helemaal. Ik keek naar het kasteel en wachtte todat hij naar buiten zou komen en zeggen dat het niet waar was. Ik viel op mijn knieën terwijl het geluk van de voorbije maanden uit me werd weggezogen. Toen hij maar niet terugkwam hoopte ik dat het een nachtmerrie was en dat ik nu wel zou wakker worden. Meer dan een uur verstreek en ik begon stilletjes te beseffen dat ook dit niet het geval was. Langzaam stond ik recht en liep naar de leerlingenkamer. Mayjin volgde me de trappen van de jongens slaapzalen op. Ik vergat te kloppen en opende de de deur van tweeling en Leo. “Hiiaaiij!”� gilde Leo en hij sprong in zijn bed, ik schrok en vergat heel even waar en waarom ik daar ook weer was. Ik excuseerde me snel en deed de deur weer dicht. Leo de tijd gevend om in de badkamer te gaan. “Waarom ben je hier, Joan?”� vroeg George vrolijk, maar zijn grijns verdween, bij het zien van mijn gezicht. Hij ging op het bed zitten en sloeg heraaldelijk met zijn hand op de matras. Ik ging tussen hem en zijn broer inzitten en bleef stil. Na een tijdje keken de jongens elkaar aan en vroeg Fred voorzichtig: “Joan?”� ik nam diep adem en wou beginnen vertellen, maar in plaats daarvan begon ik te huilen. Leo was verdwenen, hij had begrepen dat dat best was. “hij..hij heeft het zonet uitgemaak”� snikte ik. George trostende handen balde zich tot vuisten, maar Freds ogen waarschuwde hem. “Waarom?”�
“ik..ik..weet het niet”� zei ik hoofdschuddend. Ik barstte weer in tranen uit en iets later bedankte ik hen voor hun zorgen. “Gaat het wel?”� ik knikte “Ik moet gewoon wat slapen.”�
“Zeker dat je weer naar Hermelien terug wel?”� vroeg George en ik keek hem niet-begrijpend aan. “Je kan ook hier blijven, dan slaap ik wel hier op de grond of zo.”� Vulde Fred aan. Ik sloeg hen beiden de armen om de hals: “bedankt!”�
“dat is wel goed. Ik kreeg een T-shirt van Fred, die wel een jurkje voor me leek. Wat later viel ik huilend in slaap. Een uur later werd ik weer wakker, ik had zonet zijn lachende geizcht gezien en begon weer te huilen. Meteen stond Fred naast me: “alles ok?”� ik kon er niet over praten, hoe zouden zij het ooit begrijpen, Draco was hiun vijand. Ze zouden het niet begrijoen. Ik sloeg mijn armen om Freds hals en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik huilde en huilde. Ietslater kwam Leo snel binnen en sloot de deur snel, waarop hij de sleutel omdraaide, vloekend op Hermelien.
“Joan…Wil je…Er over praten?”� Vroeg George voorzichtig. Het bleef even stil en toen begon ik tussen het snikken door te vertellen: “We we wandelenden gewoon…rond het..het meer..en…hij was zo..stil en..”� ik stopte en wachtte een tijdje. “Ik..ik zag hem echt graag…echt…en nu denk ik..aan alle leuke momenten die we…samen hadden.”� Het was lang stil en Fred stelde voor dat ik ging slapen. Ik weet niet wat me overkwam, maar ik sloeg mijn armen om hem heen. “Blijf bij me, Fred.”� Fluisterde ik. “Laat me alsjeblieft nooit alleen.”� Hij sloeg zijn armen om me heen en antwoordde “nooit, Joan dat beloof ik.”� Ik viel in slaap in zijn armen, wetende dat hij de beste vriend was die ik ooit gehad had of zou hebben.

Reacties: