FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Wat nu?

Ik werd in Freds armen wakker en voelde me veilig. Ik lachtte even naar hem: “goedemorgen.”�
“morgen”� lachtte hij voorzichtig terug. Het was midden februari en ik voelde me barslecht en leeg. Niet door het weer, maar door het beeld waarnaar mijn geheugen me steeds opnieuw dwong te kijken. Ik had nog nooit iemand meer gemist dan ik Draco nu miste. Ik dacht aan hem, aan zijn lachjes als iet grappig was aan zijn lach als iet ontzettend grappig was, aan zijn rijnz als we iets gemeenschappelijk dachten, zijn ogen, zijn liefdevolle, tedere kussen en strelingen. Alles, elke seconde die we samen gespendeerd hadden kwam tot me terug. We kleedden ons aan en dan volgde ik een beetje tegen mijn zin de tweeling naar de grote zaal. Toen we op terugweg naar de leerlingenkamer waren, veranderde ikzonder waarschuwing van richting. Ik spurtte naar de kerkers. Met een felle ruk trok ik de deur open en stampte binnen, Sneep schrok even en nog harder toen ik kwaad begon te roepen. “Je had het fout! Je was verkeerd, zie je dit?”� ik wees naar de tranen die uit mijn ogen rolden. “Hij heeft onze relatie stopgezet! Je had het zo fout!”� ik kon geen hele zinnen meer produceren en ging over in het snikken van woorden: “Rotzak…Weg…waarom..”�
“Joan, wat is er juist gebeurd?”�
“Heb ik toch net gezegd? Draco heeft het gedaan gemaakt..”� Sneep opende zijn mond en ik ging dus snel verder: “Vraag niet waarom, want dat weet ik niet!”�
Sneep reageerde zoals niemand ooit van hem zou verwachten, inclusief hijzelf. Hij legde zijn hand op mijn schouder en zocht mijn ogen op. “het spijt me, Joan. Maar misschien is het wel best zo?”� Honderden dingen had ik hier tegen in te brengen, maar ik was zo zwak nu, ik voelde me helemaal niet zo sterk als ik normal altijd was en ging dan ook niet tegen hem in. Fred en George keken nu van mij naar Sneep en weer terug. Zonder iets te vragen namen ze me mee terug naar hun slaapzaal. Daar aangekomen schrok ik op: “het is straks training!”� De jongens keken elkaar even aan. “Ben je wel zeker dat je die wel geven?”�
“Ja, ik zou enkel de anderen eerst willen inlichten, weet je wel.”� Ze knikten, “willen we ze halen?”� ik knikte weer en Leo ging meteen naar beneden. Harry, Ginny, Ron en Hermelien kwamen nieuwschierig binnen. “Joan!”�
“Ja,ja Ok ik moet jullie wat vertellen.”� De vrienden keken me verbaasd aan. “Draco…Draco en ik zijn niet meer samen.”�
“hoezo?”�
“wie heeft het..”�
“hij”� antwoordde ik al.
“o, die rotzak!”�
“ik zal hem..”�
“nee toch?!”�
“meen je dat hij…”�
“Ik wil niet dat hij alles ruïneert, ok? Ik voel me slecht, maar ben niet van plan om de Zwerkbal op te geven! Ik zie jullie straks wel.”� George gebaarde hen buiten te gaan en ik wou in bed kruipen slapen. Om Zeven uur, maakte Fred me zacht wakker. “Joan? Het is training binnen een half uur.”�
“juist, ja ok”� Ik trok snel mijn kleren aan en pakte mijn bezem. We gingen samen naar het veld, waar ik aan Ginny vroeg hoe ik er uit zag. “Eerlijk? Moe en wel down..”� ik knikte en George trok mijn aandacht. “Joan?”� ik keek op en hij knikte in de richting van een blonde jongen die naar het veld toekwam. Ik keek hoe laat het was. Ik kon beginnen en floot opdat iedereen de lucht invloog. Draco kwam nu ook wat later de lucht in, hij zag er slecht uit. Slechter dan mezelf. Ik negeerde hem zoveel mogelijks. Ik zou hem zelfs genegeerd hebben toen hij van zijn bezem viel, maar ik was aanvoerder en kon dus niet anders dan de training afronden en hem naar de ziekenzaal brengen. Fred hielp me om hem weg te brengen. Onder wege mompelde Draco: “Weet je nog, Joan. Hoe je me ooit zei dat we maar uiteen moisten? Ik was er zou kapot van. En nu doe ik het zelf, grappig eigenlijk he?”�
“Is wel erg hard gevallen”� zei Fred. Maar Draco mompelde onverstoorbaar verder. “Ik weet zelf niet waarom eigenlijk. Ik..ik zie je n..”� hij was weer buiten bewustzijn en ik keek naar Fred, die een wenkbrauw optrok. We lieten hem over aan de zorgen van Madame Plijster en gingen douchen. Daarna trok ik weer naar mijn eigen slaapzaal, op de trappen zag ik Draco weer van zijn bezem vallen. Ik had een vloed van paniek gevoeld. Natuurlijk zag ik hem nog graag.

De week die erop volgde lachtte ik wel met de grappen van mijn vrienden, aar de wandelingen met Mayjin deed ik alleen. Tijdens die wandelingen werd ik overspoeld met mijn eigen emoties. Ik snapte niet hoe zijn liefde zomaar weg kon zijn. Een week eerde had hij zelfs b ijna gezegd dat hij me wel nog graag zag. Ik voelde me zwak. Ik probeerde mijn blik van Draco af te houden, maar tijdens de lessen betrapte ik mezelf op een bijna constant staren naar hem. Dagen bleven voorbij gaan en ik verbaasde mezelf over hoeveel tranen er uit een mensenlichaam konden komen. Droogde het dan nooit uit? Eind Februari huilde ik niet meer, na vele tranen waren ze dan toch op, maar dit deed me enkel slechter voelen. Het leed knaagde aan mijn botten en ik vergat bijna Rons verjaardag. Door steeds aan Draco te denken. Gelukkig had ik Mayjin en Fred. Fred was er altijd als hij er moest zijn. Hij luisterde als ik moest praten en wou ik dat niet dan was hij er steeds om me een knuffel te geven.
Zaterdag morgen werd ik gewekt door Hermelien, die me eraan herinnerde dat het Rons verjaardag was. Snel ging ik mee naar beneden. “Harry houd hem zo lang mogelijk boven, zodat iedereen zeker hier is.”� Toen ze beneden kwamen zongen we allemaal “happy birthday”� en Ron was gelukkig. Hij bloosde en bedankte ons. Het pakje van Fred en George opende hij laatst. “Dat was te verwachten”� grijnzde hij en bij het uithalen van het pakje lachtte ik, voor het eerst in meer dan twee weken echt gemeend. Het was een zwarte T-shirt met in een rood lettertype de acht Ron Wemel waarschuwingen op.
De dagen daarop lachte ik met de tweeling en Leo, maar elke lach deed me aan Draco denken. Ik probeerde mezelf te troosten met de gedachte dat het toch niks geworden zou zijn, maar ik wist dat dat niet waar was.

Reacties: