FanFic.nl

Our own Humanoid world

11. Dinsdag nacht 23/02/2010

Tosca point of view
“Waar gaan we heen?”� vroeg ik. “Naar iets, dat jij heel leuk zal vinden,”� zei Tom. Hij deed een wenkbrauwwiebel. “Aazow,”� zei ik. We stopten bij een klein zaaltje. “Kom,”� zei Tom. Hij nam mijn hand vast en sleurde me de auto uit. We gingen een steegje in, naar de achterkant van het gebouw. Alsof we gingen inbreken, maar we gingen gewoon door een backstage deur naar binnen. “Waar gaan we heen?”� vroeg ik. “Sst, geen vragen, zo meteen komt het antwoord,”� zei Tom. Een brede man hield ons tegen. Tom keek over zijn zonnebril naar hem, en hij liet ons zo door. Tom trok me mee naar een gang. De muziek was zeer luid. “Tom wat gaan we doen?”� vroeg ik. “Dat zul je zo wel zien, eerst nog wachten,”� zei hij. Tom bleef mijn pols vasthouden zodat ik niet kon weglopen. Hij keek om zich heen. Hij leek op iemand te wachten. Nog geen vijf seconden erna kwam er een grote lange brede meneer op ons af. Hij was best eng toen hij recht voor me stond. Tom overhandigde hem een envelop en een knipoog. De dikke, grote, lange man gaf hem een grijns terug. “Tom, ik voel me hier niet op mijn gemak,”� zei ik. “Dat komt nog wel,”� zei Tom. Nu sleurde hij me mee naar een deur. “Ik hoop dat je het een beetje leuk gaat vinden,”� gniffelde Tom. Hij opende de deuren en we kwamen uit in een concert zaaltje. De muziek was hard en alle mensen stonden op elkaar gedrukt. Ik hoopte dat ik geen aanval zou krijgen, maar Tom hield me stevig tegen zich aan. Ik voelde me erg op zijn gemak zo dicht tegen hem aan. Hij duwde alle mensen weg en bracht mij op de eerste rij. Ik was gewoon op een concert van Breaking Benjamin. “Tom, dit is geweldig”� zei ik. Tom lachte. “Hoe weet je eigenlijk dat ik deze band leuk vind?”� vroeg ik. “Anonieme bronnen,”� zei Tom. Ik gniffelde. Ik wist al meteen wie. Het was echt zalig. Dat Tom dit voor mij had willen doen, vond ik zo schattig. “Ga je ook naar hen je middelvinger opsteken?”� vroeg Tom in mijn oor. Ik lachte. “Nee, doe ik enkel naar jou,”� zei ik terug. Tom lachte. Na het concert nam Tom me weer zo dicht tegen zich, en we gingen met de massa naar buiten. Daar was het ineens een heel stuk stiller. Een zwarte auto met Saki aan het stuur stond op ons te wachten. “En nu gaan we eten”� zei Tom. “Waar?”� vroeg ik. “In een vegetarisch restaurant,”� zei Tom. “Oh, je kent me,”� gniffelde ik. “Ja, ik zelf ben ook vegetarisch dus, het komt wel goed uit hè,”� zei hij met een knipoog. Ik gniffelde even.

Makbule point of view
De lantaren paal viel recht op mij en Bill. Alsof dat allemaal expres was gedaan. Ik zag Jorinde tegen de ruit van de bus plakken. Ik moest lachen en Bill begreep het niet. Ik wees naar het raam van de tourbus en Bill begon te lachen. Jorinde had ons door, dus ging ze weg. “Wat vind je eigenlijk van Jorinde?”� wilde ik weten. “Ze is geweldig,”� zei Bill. “Vertel me iets dat ik niet weet,”� zei ik. “Hoe bedoel je?”� vroeg Bill. Ik deed een wenkbrauwwiebel en grijnsde breed. “Ik ben niet verliefd,”� zei Bill. “Ja ja,”� zei ik. “Echt niet,”� zei Bill. Hij deed zijn armen over elkaar en keek me kwaad aan. Ik lachte. “Niet kwaad kijken, dan ben je niet meer schattig,”� plaagde ik. Bill lachte. “Ik vind haar gewoon aardig ja,”� zei hij. “Dat zal best,”� zei ik. Bill porde me waardoor ik bijna van het muurtje viel, maar Bill hield me nog op tijd vast. “Ik mag jou wel,”� zei Bill. Ik gniffelde. “Dat klinkt nogal officieel,”� zei ik. Bill trok een wenkbrauw op. Nu porde ik hem. Hij lachte en sprong van het muurtje af. “Kom me maar halen,”� zei hij. “Oooooh gaan we het zo spelen?”� vroeg ik. “Ja,”� riep Bill terug. Hij stond aan de voorkant van de tourbus met zijn hand in zijn zij. Zijn grijns was zo breed dat ik me begon af te vragen of het geen pijn deed. “Nananana,”� zei hij kinderachtig. Ik lachte me kapot en sprong ook van het muurtje af. Ik liep de richting uit waar Bill net stond, maar hij was al weer weg. “Billie waar zit je?”� vroeg ik. “Hier,”� werd er geroepen. Ik liep een rondje. Toen ik weer aan de kant was waar ik vertrok zag ik Bill staan. Hij liep mijn richting uit tot de deur van de tourbus open ging. Jorinde kwam er uit lopen. Bill liep tegen de deur op. “Zeg wat willen jullie eten?”� vroeg ze. Ik begon meteen te lachen en Bill lag ondertussen al op de grond. “Oh Jezus, dat deed pijn,”� kreunde Bill. Hij bleef gewoon liggen. Ik moest gaan zitten van het lachen en Jorinde begreep er niets van. Ze kwam helemaal buiten en deed de deur toe en zag Bill liggen. “Wat doe je daar?”� vroeg ze. “Pijn hebben,”� zei hij. Ik had ondertussen tranen van het lachen. Het was zo komisch om hem te zien vallen. Jorinde hielp Bill nu recht en kwam toen mijn richting uit lopen. Bill ging al naar binnen terwijl hij over zijn hoofd en kont wreef. Jorinde kwam naast me zitten. “En?”� vroeg ze. “Wat en?”� vroeg ik terwijl ik de lachtranen weg veegde. “Gewoon,”� grijnsde Jorinde. “Nee,”� zei ik. “Kon zijn,”� zei Jorinde met een grijns. Ik stond recht en trok Jorinde mee. “Ik vind hem veel leuker bij jou,”� zei ik. “Ik vind hem toch leuker bij jou,”� zei Jorinde. We keken elkaar even aan en begonnen te lachen. “Kom, we gaan niet ruzie maken over Bill, is hij niet waard,”� zei ik. “Eeey dat hoorde ik,”� zei Bill. “Wat hoorde je dan?”� vroeg Jorinde. “Dat ik het niet waard ben,”� zei hij zielig. “Mis gehoord,”�zei Jorinde. Ze ging tegenover Bill zitten en ik schoof naast haar aan tafel. “Ik heb spaghetti gemaakt,”� zei Gustav en zette de pan op tafel. We begonnen allemaal te eten.

Reacties: