FanFic.nl

Songs of the last days

If today was your last day

Tom

Twee en een half uur nadat ik voor de laatste keer tegen Bill geschreeuwd heb open ik voorzichtig de deur van mijn kamer. Mijn ogen zijn nog rood, en mijn keel doet nog pijn van het huilen. Bang ga ik naar de kamer die naast de mijne ligt, bang omdat hij misschien boos op me is. Even voorzichtig als dat ik net mijn deur opende, klop ik nu op de deur van mijn broer.
“Bill?”�
“Kom maar hoor.”�
Opgelucht, omdat hij niet kwaad is, open ik voorzichtig de deur.
“Bill, ik, ik heb je nodig.”� Hij kijkt me aan, staat dan recht en slaat zijn armen om me heen. Ik neem ook hem stevig vast en zo staan we daar een minuutje of twee.
“Ik heb je nodig.”� Herhaal ik wanneer hij me heeft losgelaten.
“Ik ben er altijd voor je Tom.”�
“Ik wil dat je me morgen helpt.”� Zonder aarzelen knikt hij, ookal heeft hij geen idee van wat ik wil doen;

De volgende morgen wordt ik gewekt door de geur van wafels die mijn kamer gevuld heeft. Ik open mijn ogen, en net zoals ik het hem gisteren gevraagd had, staat Bill met versgebakken wafels en vers geperst fruitsap naast mijn bed. Ik ga recht zitten en Bill komt naast me zitten. We zeggen beiden niets omdat we niet weten wat te zeggen, en spelen samen de wafels en fruitsap naar binnen. Na een kwartiertje is alles leeg en Bill kijkt me twijfelend aan.
“De fotoboeken?”� Ik knik en Bill staat recht. Hij zet de plateau waar de wafels op lagen neer op mijn bureau en neemt de fotoboeken die we er gisteren al hadden klaargelegd. Hij zet zich weer naast me neer en opent het eerste boek.
Zowat elke foto haalt een leuke of soms minder leuke herinnering boven waardoor er regelmatig tranen over onze wangen lopen. Soms van het lachen, soms van de pijn die de herinnering met zich meebracht. Alle negen de fotoboeken doorbladeren we, en al snel is de helft van mijn laatste dag om. Voor een middageten is er vandaag geen tijd, ik heb plannen.
Samen met Bill spring ik in de auto, op naar een eerste van mijn ‘vijanden’. Ik wil niet in ruzie sterven, dus ga ik iedereen vergeven. Na een korte rit stoppen we bij het eerste huis, het huis van Michael, een pestkop tot en met. Ik stap uit en bel aan. Het is Michael zelf die opendoet.
“Wat moet je?”�
“Michael, ik heb er geen idee van waarom je me steeds pestte, maar ik kom hier om je te vergeven. Ik wil in vrede sterven.”�
“Oke, en wie heeft jou een hersenschudding geslaan?”�
“Niemand, ik ga dood Michael. Mijn pacemaker heeft een onherstelbare schade aangericht, en waarschijnlijk ga ik vannacht dood. Maar ik wil niet in een ruzie sterven.”�
Even blijft hij gewoon stilzwijgend staan en mij met een open mond aankijken. Daarna slaat hij zijn armen om me heen.
“Het, het spijt me dat ik je altijd zo gepest heb!”�
“Het is oke, ik vergeef het je.”�
“Wil je binnenkomen?”�
“Nee, ik heb nog vijanden te vergeven.”� Lach ik.
Hij knikt en ik vertrek naar mijn volgende vijand.

Nadat ik zowat elke ruzie waar ik inzat uitgepraat heb is het tijd om mijn telefoonrekening de lucht in te jagen. Elke vriend die ik in geen jaren gezien heb, bel ik op om uit te leggen wat er aan de hand is, en allemaal hebben ze spijt van dat we elkaar niet meer zien.
Het laatste telefoongesprek beëindig ik en Bill komt mijn kamer binnen.
“Tom, we moeten nu echt vertrekken.”� Ik knik en sta recht.
Voor de zoveelste keer stap ik in de auto, dit keer zijn we op weg naar de bank. Elke euro die ik nu nog heb, ga ik weggeven aan het hondenasiel hier in de buurt. Ik kan er toch niets meer mee doen, en zo wordt het goed besteed.

Zo beleef ik mijn laatste dag. Vol goede daden, die hopelijk alle fouten die ik in mijn korte leven gemaakt heb weer goedmaken.

Reacties: