FanFic.nl

Help me!

School...

"Weg? Hoe bedoel je weg?", geirriteerd keek ik Ricardo aan. Rustig keek hij terug. "Hij is met een vriend een weekendje met z'n boot weg. Laat hem nou toch effe! Straks kan hij dat allemaal niet meer, dat weet jij ook wel." Boos keek ik hem aan. Tuurlijk wist ik dat! Ik wist ook wel dat Mí­go er over een paar maanden niet zou zijn. Alsof ik niet besefte dat die kanker hem verwoestte! Het was niet zijn schuld, maar toch was ik boos op hem. Alsof het niet erg genoeg was dat mijn broer Nathal aan kanker is gestorven toen ik 6 was... Ik duwde die gedachten snel weg. Ik voelde de tranen alweer zitten. "Laat ook maar. Hij is er nou toch niet." Ricardo keek me onderzoekend aan. Jammer dat je hem nooit voor de gek kon houden. "Meissie, ik weet dat het moeilijk is. Hé, moet ik je anders helpen?"
De tranen duwde zich langzaam uit mijn ogen. Waarom heb ik nooit een echte vader gehad zoals Ricardo...?

Ik schrok op door Davence's harde lach. Verward keek ik op. "Waar zit jij met je gedacten?!", vroeg ze me. Ik keek haar alleen maar aan. Davence glimlachte nog even naar me en begon weer te praten. Ze was mijn beste vriendin. Soms, als ik weer eens droomde of gewoon verdrietig was, hoefde ze alleen maar even te kijken en dan begreep ze al genoeg. Bij haar hoefde ik geen woorden te gebruiken. Terwijl de bel ging liep ik achter Davence en Kevin aan. Ze hielden een hele discussie over de nieuwe leraar Duits, die we dit lesuur zouden hebben. Ik stapte het lokaal in en wist al genoeg. Mondelinge overhoring... "Pff, leraren!" Kevin knipoogte en zei: "We kunnen natuurlijk altijd nog samen een ijsje gaan halen ofzo". Lachend keek ik hem aan. "Slijmbal!". Ik gaf hem een plagende klap op zijn schouder en liep naar mijn plaats. Davence keek me even verbaasd aan. "Wat?". Verward keek ik even terug. Ze keek nog even snel naar Kevin en draaide zich om naar mij. "Nee, laat maar". O god... Krijgen we dat weer! Ik schudde mijn hoofd en maakte met mijn lippen het woord nee. "Davence, Bailey? Kan één van jullie de zin vertalen die ik net heb gezegt?". Meneer Zeil keek ons met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Nee? Zouden jullie dan even kunnen opletten? Blijkbaar hebben jullie nog een hoop te leren. Claire, zou jij het kunnen doen?"
Claire veerde gelijk op en sprak de zin uit. Opschepster.

"Wat een sukkel! Zag je dat hoofd van hem?! En Claire gelijk als perfecte leerling! Ik haat hem nu al!". Ik sukkelde maar achter Davence aan. Als ze eenmaal bezig was, was ze niet te stoppen. Toen ze even stopte, greep ik mijn kans om ook wat te zeggen. "Kom je morgen nog? Of kan je niet?" Verschrikt sloeg ze haar hand voor haar mond. "Ooow, sorry! Vergeten vergeten vergeten! Sorry sorry sorry! Mijn moeder wilde met me shoppen. Echt sorry Bailey!" Ik haalde me schouders op en glimlachte. "Next time joh!". Ze keek even over mijn schouder. "Neem Kev mee! Die staat volgens mij te popelen.". "Daaaaaaaf!" en ook zij kreeg een klap tegen de schouder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.