FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

1st

Trying to forget
someone you love
is like trying to remember
someone you never knew

.Jasper

Ik kijk uit het raam. De regendruppels glijden over het glas, laten de wereld er hard en koud uitzien. Ik voel Edward naar me staren. Ik weet wat hij voelt, hij weet dat ik het weet. Hij is onrustig, nieuwsgierig. Hij wil ongetwijfeld weten wat er met me aan de hand is. Net als iedereen hier. Carlisle laat zijn bezorgdheid niet merken, maar ik voel het zodra hij in de buurt komt. Edward weet al flarden van wat ik weet, maar ik denk er opzettelijk niet aan als hij in de buurt is.
"Jasper, spreek, alsjeblieft!" Esmee kijkt me smekend aan. Haar moedergevoelens maken haar gek, ze wil me helpen, wil me troosten. Maar niemand kan me helpen, niemand, behalve Alexandra.
"Wie is ze?" Edward heeft meegekeken naar het beeld dat voor mijn ogen danst. Een jonge vrouw, hooguit 17. In een prachtige jurk, alles behalve gekleed voor haar omgeving. Een lichte glimlach op haar gezicht, haar groene ogen schitterden in de zonnestralen.
"Ja, ze is knap," grijnst Edward, "maar wie is ze?" Ik besef dat ik dit hardop moet zeggen.
"Het komt door geschiedenis," begin ik, "het roept herinneringen op." De burgeroorlog. Iedereen weet dat ik het daar nog steeds moeilijk mee heb. Maar niemand -zelfs Edward niet- wist waarom.
"Je weet dat ik in het leger zat, en dat ik heel snel benoemd werd." Ze knikken bijna onmerkbaar.
"Daarvoor zat ik in een Fort."

Ik was er maar een simpele soldaat, niet veel meer waard dan het werk van de staljongen dat ik deed. Ik was maar één van de zovele werkmieren die daar rondkrioelden. Maar niet voor haar. Voor haar was ik zoveel meer.
Ik kan me de dag van haar aankomst nog goed herinneren. Ze kwam met een huifkar, een voertuig dat veel te lomp en boers was voor iemand van haar afkomst.
Haar naam was Alexandra Lee. Ze was de dochter van onze kolonel. En onbereikbaar voor alle jongemannen die naar haar hand dingden. Ze was nog jong, maar moest noodgedwongen haar vader achterna reizen naar de dood van haar moeder.
Ze glimlachte, nam dankbaar de hand aan die haar hielp uitstappen. Mijn kapitein, James Willford, had zijn oog al op haar laten vallen, ook al had hij haar nog nooit gezien. Ze was de dochter van zijn goede vriend en grote voorbeeld Alexander Lee, en dus een goede partij voor hem.
Zodra ik besefte dat ze niks voor mij was, ging ik verder met mijn werk. Stallen poetsen, paarden borstelen en rijtuig invetten. Ik was maar een nederige staljongen, amper een soldaat te noemen.
Toch kon ik haar niet uit mijn hoofd zetten. Ze was zo mooi. Ik smeerde per ongeluk wat hoevenvet op de flank van een witte merrie, en vloekte toen ik het er niet afkreeg. Het was het lievelingspaard van Willford, ook al behandelde hij het arme dier rotslecht.

Hij behandelde alle paarden alsof ze niks waard waren. Op een dag, enkele dagen na de aankomst van Alexandra, brachten ze een nieuwe kudde paarden. Wild, klaar om getemd en bereden te worden. Behalve eentje, een suikerwitte hengst, meer dan waarschijnlijk de leider van de kudde. Hij bleef zich verzetten, wierp het zadel en zijn berijders keer op keer af. Hij beet iedereen die binnen zijn bereik stond en trapte naar de anderen. Willford was het zat en wilde hem met een lange zweep slaan. Iedereen hield de adem in, want iedereen wist dat hij het beest half dood zou geselen.
Dat was de eerste keer dat ik haar stem hoorde.

Reacties: