FanFic.nl

Het Leven van een Waterlelie

Deel 3

Na wat wel uren leek, ging de deur van Sofie haar operatiezaal open. Snel spring ik op van de stoel waar ik op zat. Ik liep naar Sofie en zag de chirurg niet meer zo ongerust kijken als de mensen die ik voor de operatie heb gezien. Dat zou wel een goed teken zijn. Ze reden met Sofie en haar bed naar de lift. Een verpleegster drukte op een paar knopjes, deuren toe, lift vertrekt, lift stopt, deuren terug open en het bed vertrekt weer. De mensen bij het bed stoppen aan een deur, de deur gaat open en ik zie vier bedden, wat stoelen, een tafeltje en nog wat van ‘dienen bazaar’. Ik besloot om maar eens terug te gaan, terug naar ‘mijzelf’, eens gaan kijken hoe het met mijn ‘alterego’ zat.
Ik kwam juist toe in de gang en zag dat de deur van mijn zaal openging. Ik liep geruisloos naar het bed en zag dat de chirurg mij goed had opgelapt. Ik kijk naar de gezichten rondom mij. De meesten zien er ‘normaal’ uit maar de chirurg en één dokter kijken bedenkelijk. Help! Er zou toch niets misgelopen zijn? Nee, dat zou wel niet, dan zou ik nu al dood zijn geweest waarschijnlijk. Waarom weet ik ook niets van geneeskunde af? Ik en mijn stomme hoofd ook weer.
Ik keek naar mijn voeten en zag … de grond. Help! Ik vervaag! Ik wou het uitschreeuwen maar kon het niet, er kwam geen geluid uit mijn mond.

Ik schrok wakker. Mijn hart klopte aan een abnormaal snel tempo. Ik opende moeizaam mijn ogen. Mijn hoofd deed pijn, maar dan echt wel pijn. Niet gewoon wat pijn. Er gingen precies om de andere seconde door mijn beide slapen een mes, aah pijnlijk. Maar, euh, waar was ik eigenlijk? Ik lag op een kamer, of zeg maar gerust zaal. Er stond naast mij nog een bed en over mijn voeten zag ik ook nog twee bedden. Voor zover ik mij kon herinneren had ik thuis op mijn kamer maar één bed staan, dus dat was toch wel redelijk bizar. En mijn kamer thuis was toch ook wel wat gezelliger. Op het moment dat ik diep in gedachten verzonken was, ging de deur open. Ik keek op en zag Sofie de ‘zaal’ binnen komen. Ze zag mij en liet haar beker vallen. Ze liep half gillend op mij af, en gaf mij een enorme knuffel. Ik was totaal overdonderd, het gebeurde allemaal zo snel. Sofie knuffelde mij nog eens en ging dan op een stoel naast mijn bed gaan zitten. De prangende vraag waar ik was, bleef op mijn tong liggen en maakte plots een sprongetje, recht mijn mond uit. ‘W-wwaar ben ik? Of beter waar zijn wij?’ Ik zag Sofie aarzelen. Ze zuchtte, en net op dat moment kwam er iemand binnen. Een verpleegster, dat zag ik aan het uniform. Mijn vermoedens werden bevestigd, ik was in het ziekenhuis. Het ongeval was dus wel echt, maar als dat echt was, hoelang lag ik hier dan wel dat Sofie zo overstuur naar mij komt gelopen? ‘Sofie, liefje, waarom gil je zo?’ vroeg ze. Toen zag ze dat ik wakker was. Snel liep ze terug naar buiten. ‘Waarom doet iedereen zo, hoelang lig ik hier al?’ ‘Wel, euh, je hebt hier, euh, twee weken in coma gelegen.’ Mijn mond viel open, twee weken, en dan nog wel in coma. Ik dacht wel dat ik hier even lag, maar toch geen twee weken en al zeker niet in coma! Dat kon toch niet.
Ik probeer recht te komen in mijn bed. Tiens, vroeger ging dat toch wat gemakkelijker? Misschien ligt het aan de hoofdpijn of zo. Er staat een glas water op mijn nachttafeltje en in één grote slok drink ik heel het glas leeg, iets wat ik beter niet gedaan had, want mijn blaas zat precies al redelijk vol en nu staat ze op het punt te overstromen. Snel spring ik het bed uit, nee ik probeer het bed uit te springen. Mijn armen en handen doen wat ze moeten doen, maar mijn benen niet. Mijn benen niet! IK probeer het opnieuw, misschien had ik nog niet genoeg kracht. Ik probeer het opnieuw. Geen beweging…
‘Sofie!’ Roep ik paniekerig.

Reacties: