FanFic.nl

Het Leven van een Waterlelie

Deel 4

Twee weken verder

Ik ben half verlamd.
Twee maanden geleden ben ik zeventien geworden. Nu ben ik zeventien en zonder benen. Nee, dat is niet juist. Ik heb nog benen, maar ze doen niets. Ze zouden er evengoed niet kunnen zijn. Mijn ouders komen elke dag langs.
Ik heb geschreeuwd, gehuild en getierd en nog meer gehuild. Ik zou nooit meer lopen, nooit meer dansen en nooit meer fietsen. Mama heeft ook veel gehuild, vooral de eerste dagen na mijn ontwaken. Voor haar lijkt het zwaarder dan voor mij. Ik kom er wel overheen. Het leven biedt genoeg mogelijkheden voor rolstoelgebruikers. Rolstoelgebruikers. Ik moet nog wennen dat het nu over mij gaat. Rolstoelgebruiker. Ik danste jaren door het leven. Letterlijk: danste.
Mijn dans is gestopt maar mijn leven gaat door. En ik ben dankbaar. De dokters zeiden dat ik op het moment van de operatie tussen leven een dood zweefde - hij moest eens weten hoe letterlijk -. Ik ben dankbaar dat ik hier nog mag zijn en dat ik nog besta. Ik sta nu vrij optimistisch in mijn schoen, hoe ironisch. Mama zou willen dat het anders was, ik ook, maar ik leg er mij bij neer.
Ik denk wel dat het zwaar zal worden, maar het zal mij wel lukken. Stukje bij beetje, elke dag wat meer. Ik zal dansen met mijn rolstoel, doorheen het leven.

Ik lig hier nu al twee weken wakker. Twee weken heb ik gevuld met onderzoeken, bezoeken aan mijn psychotherapeut, die mij moet begeleiden in mijn eerste jaar na het ongeval, met lezen en muziek beluisteren en veel praten met Sofie. Wat ben ik blij dat ik Sofie nog heb. Zij begrijpt mij. Zij heeft tot nu hel mijn revalidatieproces, tot zover ik kan revalideren, meegemaakt en mij moed ingepraat. Overmorgen worden de laatste tests uitgevoerd en dan mogen we naar huis. Welke dag zijn we eigenlijk overmorgen? ‘Sofie?’ ‘Ja, wat is er?’ ‘Welke dag zijn we overmorgen?’ ‘De euh, wacht even ik moet hier zo ergens een kalender liggen hebben.’ Wacht, wacht, wacht, oké lang genoeg gewacht. ‘Moet ik eens komen helpen zoeken?’ vraag ik. ‘Nee nee, ik zal hem wel vinden.’ Stress, stress, stress, waarom dat weet ik zelf eigenlijk niet, er was gewoon zelf iets in mij dat mij drijft om te stressen. ‘Gevonden!’ Olee, feestje voor Sofie die de kalender heeft gevonden. ‘En?’ vraag ik. ‘De 26ste juli’ ‘En wanneer was die meet & greet eigenlijk?’ Amai, ik ben toch wel een beetje in een vragenbui denk ik. ‘De,’ ze wacht en haar mond valt open. Ik vrees het ergste, was hij al geweest, of was hij vandaag, of of of, ja weet ik veel wat of. ‘Die is morgen!’ roept ze. Mijn mond valt open en nog geen klein beetje. De laatste twee weken was dat een vooruitzicht voor mij, we hadden alleen niet meer aan de datum gedacht. De laatste week ben ik mij beter beginnen voelen. Sneller dan iedereen verwachtte, sneller dan ik verwachtte, begon ik mij aan te passen aan mijn nieuwe leven. Ik was bijna over het feit heen, die ik nooit meer zou kunnen lopen. Ik zal er nooit helemaal overheen geraken, dat besef ik maar al te goed. Maar ik zal eraan wennen. Ik heb mijzelf en mijn omgeving tot nu toe al enorm verbaasd, dus ik weet dat ik sterk genoeg ben.
‘Neeeeee. Dat mag niet dan zitten wij hier nog! Dat kan niet, dat mag echt niet!’ roep ik verslagen. ‘Wij moeten iets doen, ik wil echt gaan, die kans krijgen we nooit meer!’ roept Sofie. Ze springt recht en trekt mij dan zo voorzichtig en snel mogelijk in mijn ziekenhuisrolstoel. Ze koerst naar de deur en duwt mij voor haar uit, dus ik ben gedwongen om mee te koersen. ‘Wat denk je nu te gaan doen?’ vraag ik. ‘Gewoon zitten en ondergaan!’ commandeert ze mij. ‘Je, ik denk niet dat ik veel andere mogelijkheden heb’ Zucht ik. ‘Wacht nu gewoon!’ We lopen de gang door en overal kijken de mensen ons aan met een blik van wat-is-hun-bedoeling-om-hier-zomaar-even-te-lopen-en-te-roepen-voor-heel-de-kliniek. Ik zie de deuren voorbijgaan. Deur, deur, deur, doktersdeur. Ik kijk naar Sofie en ze lacht mij toe met een big smile van hier tot in één of ander land dat nog niet ontdekt is, maar alleszins één dat ver weg ligt. ‘Sofie, ga jij proberen of wij een dag vroeger thuis de boel mogen gaan afbreken?’ vraag ik ongelovig. ‘Wel, dat is mijn hoofdplan’ grijnst ze ‘Eh hoofdplan, is er dan ook nog een soort van plan b of zo?’ ‘Uhu’ ‘Wacht ik weet het. Of nee toch niet, vertel’ en dat laatste commandeer ik. ‘Wacht maar, je zal het wel nog zien.’

Reacties: