FanFic.nl

Lieve Shin

Hoofdstuk 2

Ik loop naar de hotelkamer van Strify en Kiro en klop op hun deur. Sinds de vriendin van Shin hier is, komen er geluiden uit onze kamer die ik liever niet zou willen horen. Kiro opent de deur en kijkt me vragend aan.
"Shins vriendin is er, en aan de geluiden te horen heb ik het idee dat ik niet graag in dezelfde kamer ben." Kiro lacht even.
"Weet je dat heel zeker?" Nee.
"Ja, heel zeker." zeg ik en steek mijn tong uit. Kiro schudt lachend zijn hoofd. "Hoe lang blijft ze eigenlijk?"
"Ik geloof tot morgen, dus het ziet ernaar uit dat je vanavond hier slaapt." Ik lach even. "Kom binnen." Hij opent de deur wat meer en ik loop naar binnen.
"Shin en z'n vriendin?" vraagt Strify vanaf de bank, zodra hij me ziet. Ik knik zuchtend. Ik doe mijn schoudertas af en slinger die in de hoek van de kamer. Ik ga op de bank zitten, naast Strify. Kiro komt aan de andere kant van me zitten. Strify pakt de afstandsbediening en zet de film aan, die ze blijkbaar net wilden gaan kijken.
"Strife, is het echt nodig om The Nightmare Before Christmas in de zomer te kijken?" Strify kijkt me eerst geërgerd aan, maar knikt daarna heftig met zijn hoofd.
"Tim Burton films kan je altijd kijken. Zomer, winter, herfst, lente, het maakt niet uit! Het is altijd tijd voor een Tim Burton," zegt Strify met een gigantische lach op zijn gezicht. Lachend schud ik mijn hoofd.

Kiro en Strify beginnen allebei op hetzelfde moment te gapen. De film is net afgelopen en ik geloof dat het tijd is om naar bed te gaan. Strify en Kiro staan op en kruipen vervolgens samen in één bed. Vragend trek ik een wenkbrauw op.
"Je kan wel in mijn bed slapen." zegt Kiro, en lacht terwijl hij zich tegen Strify aan nestelt.
"Oké." Ik loop naar mijn tas toe en haal mijn dagboek eruit. Die heb ik maar aangeschaft toen de tour begon, gisteren dus. Ik haal ook een pen uit mijn tas en gooi die samen met mijn dagboek op het bed.
"Wat is dat?" Strify komt iets meer overeind als hij dat vraagt.
"Gewoon, iets." antwoord ik en loop naar het bed. Ik kleed me uit tot ik alleen nog maar in mijn boxer sta. Daarna stap ik het bed in, onder de warme dekens. Ik pak mijn dagboek en pen, en haal de sleutel van mijn ketting. Ik steek de sleutel in het slot van het dagboek om het te openen. Daarna begin ik te schrijven.
　

Lieve Shin,

Deze week was echt een hel voor me. Soms hoopte ik dat je van mijn gevoelens afwist. Dan zou je er misschien rekening mee houden, als je het goed zou opvatten tenminste. Ik kan er gewoon niet meer tegen. Al dat kleffe gedoe met je vriendin wordt me gewoon teveel. Zo vaak wens ik gewoon dat ik de moed had het je te vertellen, maar ik ben zwak. Ik ben te zwak om mijn gevoelens te uiten. Ik kan het tegen niemand vertellen. Ik kan het alleen maar afschrijven in brieven waar ik jouw naam boven zet. Dan schrijf ik het tenminste aan iemand. Het ziet er voor mezelf minder 'zielig' uit dan wanneer ik aan mezelf schrijf. Ookal weet ik dat het nog zieliger is om brieven naar iemand te schrijven, waarvan je niet eens wil dat diegene het leest. Snap je me eigenlijk nog?
Eigenlijk is dit als praten tegen een muur. Ik stel je vragen terwijl je niet kan antwoorden. Soms wil ik dat je mijn vragen kan beantwoorden. Soms wil ik dat het papier mijn vragen kan beantwoorden.
Waarom draait alles eigenlijk om antwoorden? Ik stel je steeds vragen, waarvan ik zeg dat ik er antwoord op wil hebben, terwijl ik dat niet wil. Niet van jou. Als ik de antwoorden echt nodig had, had ik het je allang kunnen vragen. Soms heb ik de neiging om naar je toe te gaan en te zeggen wat ik voor je voel. Soms, maar tot nu toe is het er altijd op neergekomen dat ik het niet durf. Ik ben een aantal keer echt naar je toegestapt om je iets te vragen, maar uiteindelijk vroeg ik snel iets anders. In de hoop dat het niet opviel dat wat ik vroeg niet hetgene was dat ik wilde vragen. Maar ik weet zelf ook wel dat het té duidelijk was. Het valt teveel op.
Ook altijd als ik iets met jou wil doen, als ik je bijvoorbeeld mee wil vragen naar de film, gewoon als vrienden, verschijnt je vriendin. Net als deze avond. De geluiden die uit de kamer ontsnapten waren gewoon pijnlijk voor mij om te horen.
Ik bedenk me nu eigenlijk pas dat ik niet eens weet hoe je vriendin heet. Ben ik nu echt zo'n slechte vriend? Ik weet niet eens hoe je vriendin heet! Je bent mijn beste vriend, degene die ik leuk vind zelfs, en ik weet haar naam niet eens. De enige die me interesseert, ben jij. Daarom vergeet ik alles als ik jou zie. Ik vind het zelfs niet erg als je over haar praat. Het doet pijn, dat spreekt voor zich, maar als je over haar praat betekent het dat ik bij jou ben. En alle tijd die we samen doorbrengen is heilig voor mij.
Ik zou wel voor altijd bij je willen zijn, al praat je alleen maar over je, voor mij, naamloze vriendin.

Reacties: