FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Er gebeurd altijd wel wat...

De rest van de week verliep ‘normaal’, Sneep deed alsof er niks gebeurd was. Ik daarentegen wist al helemaal niet meer wat ik moest of wou doen. Draco en ik spraken niet, maar ik staarde zo vaak naar hem. Ik was anders, ik verstopte mijn verdriet wel achter mijn sterke houding. Maar af en toe liet die kracht het afweten. Dan was ik niet langer de Joan Dhanes die inmiddels gekend en geliefd was door de hele school. Eind die week landde een grote, donkere uil naast me. Weer bracht ik het arme dier snel naar de uilenvleugel, ik had weer antwoord, uit Amerika.

[i]Hey Joan
Ik vind het ook echt erg, zoals Janice al zei, jullie liken zo perfect voor elkaar…
Doe je ook de groetjes aan Ginny? Ze was echt lief voor me. Hoodje omhoog en vooruit he meid? Ik hoop je rap te zien!
xXx
Amy

Joan!
Dat is…goed fout! Ik maak het misschien niet beter, maar als je wil huilen, moet je het zeker doen. Wil je graag krijsen, doen! Niemand kan het je kwalijk nemen! Niet ele traan is slecht he. Koester de mooie momenten, meid, ik kan me voorstellen dat jullie er veel hadden.
Xxx
Leyla[/i]

P.s.: Het spijt ons zo! Maar Stan heeft je brief gelezen.het spijt ons echt!!!!
Dag!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Janice
Amy
Leyla

En inderdaad, die avond, na een wandeling met Mayjin, wachtte een grote bruine uil me op. Met de brief van Stan, ik las hem, maar voelde me daarna rotslecht. En kon nu al helemaal niet slapen.




Ik kon niet slapen en besloot hem dan maar ineens te beantwoorden.



Ik was veel kwader dan ik in de brief liet doorschijnen. Ik vielen evengoed nog redelijk snel in slaap. Misschien was het door Mayjin, hij was veel gegroeid en waakte over me.
De volgende morgen voelde ik me nog steeds niet goed na Stans brief. Hij had wel lef! Het was nog een week voor onze match tegen Kammfels dacht ik terwijl ik met Mayjin naar buiten ging. Ik liep lang het verboden bos. “Wat denk je Mayjin, zouden we kunnen winnen?”� mompelde ik. De laatste tijd wandelde ik altijd hier en niet rond het meer. Anders dacht ik te veel aan Draco. Ik draaide me om en floot kort naar de hond die terug gelopen kwam. Hij liep vaak een paar meter van me af. Ik keek naar de grond, denkend hoe we een week later tegen een wereldspeler zouden spelen. Het was een beejte onverantwoord dat Kruml mocht meedoen aan het WK junior. Ik schrok toen ik op het groene gras, dat mijn ogen afdwaalde een paar voeten zag. Ze stonden op minder dan een meter van me en ik keek geschrokken op. Mijn gezicht verstarde nog meer bij het zien van zijn gezicht. “hallo, Joan”� ik verstijfde bij het horen van zijn stem en kalmte in zijn grijs-groene ogen. “uh, hallo, Malfidus”�
“Wat?”� zei hij op een plagerig toontje: “is Draco niet goed genoeg meer?”� ik was geschokt en het deed pijn dat hij zo sprak nu we niet meer samen waren.
“Je ziet er gelukkig uit, waarom zou jij er om geven hoe ik je noem?”� beet ik terug.
“Oh kom, je kwetst me!”� zei hij zagerig “En daarbij, alsof jij zo ongelukkig bent, met je goede vriend. Waarom zet je je niet gewoon op de Griffoendortafel om hem te kussen?!”� beet hij nu iets gemener.
“Wat?!!”� tranen welden op in mijn ogen. “Jij hebt het gedaan gemaakt, Draco! Ik ben degene die gekwetst werd en troost kreeg van een vriend!”� een grijns verscheen op zijn gezicht en ik keek hem verbluft aan. Altijd had ik hem aangevoeld en begrepen, nu begreep ik er niks van!
“Je ziet me graag of niet?”� vroeg hij grijnzend.
“nee, eigenlijk haat ik je”� mompelde ik terug.
“maar natuurlijk”� zei hij zacht en daarbij nam hij mijn pols zacht, maar snel vest en trok hij me naar zich toen. Mijn pols met zijn ene hand vasthoudend, legde hij zijn andere hand op mijn kaak, met zijn duim achter mijn oor. Hij trok me nog meer naar zich toe en kustte me. Het gebeurde zo snel dat ik niet meteen besefte wat er gebeurde. Zodra ik dat wel deed, wou ik me van hem afduwen, maar ik kon het niet. Mijn spieren verslapte zodra zijn lippen demijne raakten. Hij liet mijn pols los en zijn hand gleed naar mijn onderrug, me meer tegen zich aanduwend. Ik kuste hem terug en mijn handen zaten in zijn haar en op zijn schouder.
“Joan?”� fluisterde hij. Zodra zijn lippen de mijne even lostten.
“hmm?”�
“ik zie je nog steeds heel graag…Ik mis je.”� Ik wou niet, maar ijn gedachte sprongen naar Sneep, naar wat hij me gezegd had. “maar…”�
“shht”� onderbrak hij me en hij legde een vinger op mijn lippen. Ik zweeg en zijn vinger gleed naar beneden, plaatsmakend voor zijn lippen. Alweer. Daarna liepen we weer elk naar onze eigen afdeling. Ik liep naar de jongensslaapzalen. “Fred?”� vroeg ik, in hun kamer. Hij sprong meteen op. Ik ging zitten en hij kwam naast me zitten. Ik vertelde hem wat er gebeurd was en zag zijnhand tot een vuist ballen. “Ik weet niet wat ik moet doen!”� smeekte ik. “ik hou van hem, maar het lijkt zo…”�
“verkeerd?”�
“wel…ja..ergens wel..”� hij zuchtte en staarde voor zich uit. “Ik weet het niet, Joan. Echt niet.”�
“Ik ga naar Sneep.”�
“Sneep?”�
“ja”� antwoordde ik en zonder verdere verklaring liep ik naar de kerkers.

Reacties: