FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Kammfels

Ik rende zijn kantoor binnen zonder kloppen. Sneep keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. “hij heeft me gekust, hij mist me en ik weet niet wat te de en ik..”� ratelde ik.
“Wat?”� onderbrak hij en begon ongedurig de kamer rond te lopen. Ik ging zitten en kalmeerde. Ik keek hoe Sneep de kamer ronddwaalde en besefte dat ik eigenlijk wel degelijk wat van hem weg had. Ik besefte dat we een vreemde niet te verklaren obsessie voor elkaar hadden. Hij was misschien wel een soort van toekomst beeld vanmezelf. We begrepen elkaar steeds beter, wat best vreemd was. Hij liep naar zijn hersenpan en ik volgde. We doken in een reeks van zijn herinneringen.
**************************************
“Alstublieft, Severus”� maar het leek helemaal niet alsof Perkamtenus smeekte. Hij vertelde hem eerder vriendelijk dat hij mest doen wat hem gevraagd werd. Sneep knikte en liep naar Zweinsveld op te verschijselen. Ik schrok even toen ik zag waar we toekwamen. Een bleke man met een slangachtige uitdrukking keek Sneep aan en sprak met een onnatuulijk schrille stem: “Ah Severus”�
“heer”� boog Sneep en ik wendde mijn blik af. Dit zag ik niet graag.
“kom, Severus”� ik had geen zin om toe te kijken hoe Voldemort Sneep behandelde als een oude, zieke hond. Sneep legde zijn hand op mijn schouder, “kom op”� ik voelde me ineens wat zekerder. Alsof ik met een vriend hierdoor worstelde.
“En Severus?”�
“Potter zit nog steeds op Zweinstein. En hij is nog steeds de beste maatjes met Perkamentus, heer.”� Voldemort kreeg een minachtende uitdrukking “de oude gek”� mompelde hij.
“hoe zit het met zijn nieuwe vriendin, Snape?”�
“vriendin, heer?”�
“Ja, Severus. Lucius vertelde me dat potter een nieuwe vriedin heeft…en nieuwe studente.”�
“ow ja, de nieuwe, ja ze lijken wel op te schieten.”�
“domme jongen, denkend dat liefde de oplossing tot alles is, net als die oude idioot. Ik wil informatie over deze studente.”�
Sneep slikte even “ja, Heer”� de ‘nu-Sneep’ balde zijn vuisten. De herinnering vervaagde even en we stonden weer in Perkamentus’ kantoor. “Ah Severus, hoe…”�
“Ik wil ermee stoppen, proffesor.”�
“stoppen, Severus?”�
“Je snapt het niet, hij wil me gebruiken om tot Joan te komen.”�
“Joan Dhanes?”�
“Ja, professor.”� Perkamentus keek hem lange tijd aan en begon dan rond te lopen. “Wat wil hij weten?”�
“gewoon informatie, hij hoorde van Lucius dat ze bevriend is met Harry.”� Er rustte een lange stilte.“Ziet er naar uit dat Draco en Joans relaties toch niet zo poosifief is als gehoopt.”� Zei Perkamentus. Het leek voor me, en dat deed het volgens mij voor Sneep ook, alsof Perkamentus eerder bang was dat hij ongelijk had, in plaats van dat hij mogelijk zijn studenten in gevaar bracht. “Ga slapen, Severus. Het is laat, we zullen er wel wat op vinden.”�
De herinnering vervaagde weer en ging over in de volgende. “Twee weken later”� fluisterde Sneep, alsof de herinnering breekbaar was.
“ik denk dat ik wat weet Severus, maar ik ben niet zeker, dus je moet met Joans informatie naar Voldemort. Je kan niet liegen, Severus. Vanwege Draco en zijn vader.”� Perkamentus klinkt opgewonden.
“En zij en Draco?”�
“Dat is de grootste zorg nog niet, Severus. Laat hen genieten van de mooie dingen van het leven.”� Iets later stonden we voor Voldemort. Sneep vertelde hem de geschiedenis van mij en mijn familie en Voldemort knikte tevreden.
We sprongen weer een aantal weken vooruit en Sneep vertelde Perkamentus over wat er gebeurd was tussen mij en Draco. “Hij heeft het gedaan gemaakt, professor.”�
Professor Perkamtus zag er depressief uit en opeens ook zeer oud. Hij hing in zijn stoel zoals ik hem nooit gezien had. Het schokte me en gelukkig kreeg ik dit beeld niet te lang te zien. “ik ga mijn studenten in gevaar brengen, of niet soms, Severus.”�
“Daar is een reeële kans toe, ja.”� Antwoordde Sneep. Het beeld van de depressieve Perkamtenus veranderde nu. Hij rechtte zich wat en er kwam een fonkeling van plezier n zijn ogen. “Joan Dhanes, inspireert je wel he?”� Sneep knikte kort en ging dan snel verder. “wat nu?”�
“heel eerlijk, Severus. Ik heb geen idee. Ga slapen, we zien wel.”�
***********************************************************
We stonden weer Sneeps kantoor en ik keek hem verbaasd aan, “waar is de rest?”� hij haalde zijn schouder “heel veel meer is er nog niet”� ik schrok en werd een beetje beng. “bovendien is het laat. Ga maar slapen”� ik wilde tegenspreken, maar moest een geeuw onderdrukken en ging dan dus toch maar naar mijn bed. Het duurde echter lang voor ik einelijk sliep. De volgende dagen kon ik Draco makkelijk ontwijken, waarvoor ik dankbaar was. Ik wist echt niet wat te doen.

Vrijdagavond kwam kwam Kammfels toe, in opzicht hadden ze veel weg van Glioscas, het waren allemaal forse kerels, op zoek naar meisjes. Het werd een strijd tussen de twee scholen met de bekenste leerlingen: Harry Potter en Victor Kruml. Die avond kreeg ik ook een brief van Stan, die me meteen weer slechter deed voelen.

Hey Joan,
Wees nu niet gemeen he. We weten dat het toen niet was zoals het nu is. Je bent ook wel een beetje veranderd. Het voelt alsof ik je altijd graag heb gezien en je me akltijd net wegslipte. Ik denk veel aan je…Waarom geven we het geen kans? Die blonde rotzak geeft geen moer om je en één van die rosse jongens is toch niet goed genoeg voor je?

De rest las ik niet, ik goodie de brief weg. “Rotzak”� mompelde ik. Ik had veel aan mijn hoofd en weinig geslapen en besloot om niet mee te spelen. Ik zette mijn reservejager in. Iets later was ik echter vol in het spel en vloekte op mijn reservespeler. Ik riep voor een wissel. “Sorry, Joan”�
“Wat is er mis met je? Dit is wel Kammfels!”�
“weet ik, sorry. Zenuwen denk ik.”� Ik zuchtte en schoot de lucht in. Alsof het team hun kracht uit mij haalde speelden we wel beter toen ik in de lucht kwam. We verrastten Kamffels en toen iets later Kruml de snaai net met een vingertopje voorsprong pakte, stond het 450-450
“Penalties!”� gilde Leo.
Het hele stadion was nu stil en bouwde een verschikkelijke spanning op. Ron nam plaats voor de ringen en een grote Kammfels jager gooide een harde slurk recht op Ron af. De meeste wachters zouden ervoor opzij gedoken zijn…Ron niet, hij had slurks gevangen die door zijn broers met een knuppel ophem afgestuurd waren.
“Ron vangt!!”� tierde Leo uit, waarop het stadion in gebrul uitbarstte om dan weer in een ijzige stilte te zakken. Ned nam de slurk en de wachter van Kamffels hing klaar.
“oh jammer, ik bedoel! Kammfels wachter vangt!”� riep Leo. Daarop scoorde de kammfelsjager en Ginny. Ron pakte wel de laatste penalty en het hele stadion keek nu naar mij. Als deze slurk zat hadden we gewonnen. Duizenden paren ogen keken me aan en ik sloot mijn ogen. Ik haalde diep adem en probeerde de spanning die in het stadion werd opgebouwd weg te bannen. Ik opende mijn ogen weer en keek recht in die van de wachter, die even schrok door mijn bijna kwade uitdrukking. Daarop gooide ik sneller dan ikzelf verwacht had de slurk. De wachter bewoog nog wel, aar de slurk was aal door de ringen. Het duurde even voor iedereen beseftte wat er gebeurd was, maar dan barstte een overdonderd geschreeuwen gestamp los. Kammfels won dit WK al jaren, ze hadden nog geen enkele match verloren. Ik hoorde mijn naam als een wave door het hele stadion gaan en kon geen lach onderdrukken.
Iets later kwam het schoolhoofd van Kammfels naar me toe. “Jij bent Joan Dhanes heb ik vernomen?”�
“dat klopt”� knikte ik.
“het meisje van de winnende goal.”�
“ik denk dat elke goel in de match heeft toegedragen aan de overwinning, maar het was de laatste, ja.”�
“Waw, bescheiden”� lachtte hij vriendelijk. “het was een mooie goal”�
“dank u”�
“het is een me genoegen, jufrouw Dhanes. Zeg eens, waar kan ik je aanvoerder vinden?”�
“Wederzijds, professor. En uhm, nu jai k bén de aanvoerder.”�
“oh..echt?”� hij schrok duidelijk en probeerde dat weg te steken.
“Vreemd, omdat ik een meisje ben?”�
“nee, nee, eerder omdat ik dacht dat je een reservespeler was.”�
“daar kan ik inkomen”� lachte ik terug. “ik voelde me niet zo goed, maar nu ja ze waren…niet zo goed…dus ja”�
Hij lachtte en keek me nog steeds een beetje verbaasd aan. Dan gebaarde hij naar een jongen om naar hem te komen. “We hebben nog nooit het WK verloren, juffrouw Dhanes, je bent de eerste die ons klopt. Je bent een goede aanvoerder.”� Ik haalde mijn schouder en antwoordde lachend: “jullie zijn in ieder geval onze sterkste tegenstander tot dusver”� hij lachtte nu ook. De jongen die hij net geroepen had kwam nu aan. “Dit, Joan, is de trots en aanvoerder van ons team, Victor Kruml.”� Kruml schudde me een beetje nors de hand. “Dit, Victor is het meisje van de laatste goal.”� Hij benadrukte ‘laatste’ en knipoogde naar me. Ik grijnsde als antwoord en Kruml knikte: “was een mooie goal, proficiat. Ik moest mezelf nu dwingen om hem ook een vriendelijke glimlach te geven. “Dank u”�
“Ze is ook de aanvoerder van het team.”� Nu keek Kruml me wel aan, zijn blik veranderde. “je hebt een heel, héél goed team.”� Ik knikte en wou hem net bedanken toen hij verder ging. “Hermelien zei dat het dankzij jou is dat ze zo goed zijn.”�
“oh nee hoor, ik bedoel dit waren al goede spelers voor ik hier kwam.”�
“ze zei al dat je dat zou zeggen, maar ze zei dat je hen wel degelijk veel beter maakte. Dat Ron dankzij jou twee penalties pakte, dat je drijvers zo precies zijn en je jagers zo snel dankzij jou. Ze zei dat je het zou ontkennen, maar dat je wel degelijk een ‘bangelijk’ goede aanvoerder bent. Dus ontken het niet, want ik weet het.”� Ik was een beetje overdonderd en wist niet wat te antwoorden. “Met een aanvoerder als jou zouden wij ook beter zijn. Beter dan jullie zelfs, ik ben geen goede aanvoerder.”�
“je hebt een goed team!”�
“niet goed genoeg”�
“we zijn jullie enige verlies, dus jullie gaan door naar de volgende ronde.”�
“ja, en dan spelen we weer tegen jullie. En den speel je vanaf de eerste minuut en winnen jullie weer.”�
“dat weet je toch nog niet?”� hij keek me even aan en dan zei hij “ je zoeker is trouwens onwaarschijnlijk snel”�
“wat? O ja Harry, hij heeft talent”� knikte ik
“Harry Potter, juist?”�
“jah”�
“cool”� he glimlachte. Een stem weerklonk bven ons hoofd. “Kammfels, we vertrekken!”�
“Oh, ik moet dag zeggen tegen Hermelien, dag Joan. Succes, ik heb het gevoel dat jij en ik de finale worden.”� Lachtte hij, wederom verbaasde dit me. “Dat zullen we wel zien, succes.”� Hij schudde mijn hand en ging Hermelien zoeken. Nadat het schoolhoofd me een half uur lang de hand had geschud, vertrok Kammfels. Ik keerde na een klein ommetje met Mayjin naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Mijn vrienden zaten bij wijze van uitzondering in een groepje. “Hermelien!”� riep ik. “je bent fantastisch”� niemand begreep wat er gebeurde. En Hermeliens wangen kleurde rood toen ik haar omhelsde.”�ik wist niet dat je zo over me dacht! Daar stond ik dan! Helemaal rood te worden en met mijn mond vol tanden!”� ik lachte nu en Hermelien lachtte mee. We kwamen even niet bij, door de gezichten van de anderen. We legden het dan toch maar uit en de tweeling leek oprecht verbaasd van Hermeliens goede daad. Voor ik ging slapen, nam Fred me even apart. “ik wou je gewoon even zeggen dat Draco jou en Kruml zag.”�
“nou? Er is toch n…”�
“zeg ik ook niet, hij zag er een beetje kwaad uit, ik wou gewoon dat je het wist, Joan.”�
Ik knikte “bedankt Fred”�
“slaap lekker”�
“slaapwel”� zei ik en ik gaf hem een kus op zijn wang, voor ik het zelf wist. Ik wist dat hij schrok, maar ik vond het niet erg en ging gewoon naar boven. Naar mijn bed.

Reacties: