FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

11. A walk to remember

Bill drukt op het knopje van de deurbel en ik hoor hoe de klanken door het hele huis weergalmen. Ik hoor geblaf in de gang en we horen een paar mensen naar de voordeur naderen. Als de deur open gedaan wordt kijk ik recht in het glimlachende en lieve gezicht van Nena. Een grote Berner Sennen hond wringt zich tussen haar benen door en begroet ons allemaal met vrolijk geblaf en een gevaarlijk op een neer zwaaiende staart. ‘Nemo hier komen!!’ roept Samuel dan, die achter Nena staat. ‘Komm doch mahl rein!’ Roept ze opgewekt terwijl Tom en Bill en direct achter haar aan naar binnen lopen. Even blijf ik in de deurpost staan. Ze kijkt me aan met een lieve glimlach. ‘Blijf je daar staan of kom en je nog binnen.. Lorena?’ Ik glimlach even en ik stap dan over de rand van de deurdrempel. ‘Hoi..’ Mompel ik terwijl mijn stem ineens schor word. Ze glimlacht en drukt me een kus op mijn wang. ‘Gefeliciteerd meisje.’ Ik kijk haar vragend aan en dan kijk ik naar Bill die een eindje verder op in de grote gang wat stom zit te lachen. Duidelijk dus! Sinds het moment dat ze me een kus op mijn wang gaf ben ik omringt door een zoete zachte geur van bodylotion en parfum. Even haal ik nog een keer mijn neus op, om extra van de geur te genieten.

Dan hoor ik ineens wat gestommel op de verdieping boven me. Verbaasd kijk ik naar het witte plafond. Nena staat nog steeds naast me en lachend kijkt ze met me mee. Als ik haar dan verbaasd aankijk zegt ze lachend:’Let daar maar niet op, dat gebeurd wel vaker met 4 kinderen onder een dak!’ En ze slaat haar arm om me heen, trekt me wat dichter tegen zich aan en trekt me mee naar de keuken. Waar Tom en Bill inmiddels al aan tafel zitten. Ik ga ook maar aan de grote houten tafel zitten. Voor me op de tafel staan allerlei grote schalen gevuld met verse en heerlijk uitziende soorten fruit en groenten. Je zou er bijna honger van krijgen. ‘Tast gerust toe!’ Zegt Nena vrolijk terwijl ze naar het koffiezetapparaat loopt om koffie te zetten.
Bill en Tom beginnen vrolijk met kletsen terwijl ik de keuken en de woonkamer, die zichtbaar is door de openstaande schuifdeuren, is goed in me op neem. Dan hoor ik ineens hoe iemand gepaard met veel lawaai en geweld van de trap af rent. ‘Simeon.. Doe is voorzichtig lieverd..’ Roept Nena terwijl ze naast me aan tafel gaat zitten en rustig in haar kopje roert. Niet veel later komt Simeon de keuken in rennen. Nena zet haar koffie veilig op de tafel zodat Simeon hem door zijn enthousiasme niet uit haar handen kan slaan als hij op haar schoot klimt. Maar tot haar, en ieder anders, verbazing klimt hij bij mij op schoot. ‘Lorénaaa!’ Roept hij vrolijk terwijl hij zich tegen me aannestelt. Ik kijk even verbaasd om me heen. Nena kijkt me net zo verbaasd aan als ik haar. Maar dan glimlacht ze lief en neemt ze een slok van haar koffie terwijl ze toekijkt naar haar zoontje dat ieder moment bij mij op schoot in slaap kan vallen.

Tom en Bill kijken me grinnikend aan terwijl ik voel hoe Simeon zijn oor op mijn borst legt en rustig naar mijn harstslag luistert, wat hem ook weer rustiger maakt. Hij valt echt bijna in slaap. Maar ik zie aan zijn kleine bruine oogjes dat hij blijft vechten om niet in slaap te vallen. Hij wil genieten van dit moment en wil het niet voorbij gaan door in te slapen. Ik leg voorzichtig mijn hoofd schuin op het zijne en ik streel hem zachtjes over zijn rug met mijn linkerhand. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe Bill en Nena me lief aankijken. Dan schiet de hond ineens onder mijn stoel door en ik kijk naar de vloer. Geschrokken schiet ik overeind waardoor Simeon ook overeind schiet. En als hij naar de grond kijkt trekt hij wit weg. Nena volgt de blik van haar geschrokken zoontje en staat op van haar stoel en hurkt neer. ‘Hoe komen die veren hier allemaal..?’ Denkt ze hardop in zichzelf. Bill kijkt me geschrokken aan en schuift wat naar achter zodat hij onder de tafel kan kijken. Vervolgens werpt hij me een rare blik toe. Ik haal mijn schouders op en Nena komt weer overeind om de hand veger en blik te halen. ‘Nemo? Kom is hier!’’ Roept ze dan omdat ze bang is dat de hond een vogel mee naar binnen gesleept heeft van buiten.

Op het moment dat Nena de kamer uitloopt glijdt Simeon van mijn schoot af en raapt hij de donsveertjes en de wat grotere veren op. Hij legt ze voor me op tafel en klimt weer op mijn schoot. ‘Hat es nicht weh getahn?’ Fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik schud zachtjes mijn hoofd. En hij is er zichtbaar net zoveel van geschrokken dat ik plotseling ‘uit elkaar val’ als ik zelf. Dan komt Nena weer de keuken ingelopen met de handveger en blik. Ze gaat weer naast me zitten en kijkt vragend naar het hoopje veren en dan weer naar haar zoon. Ze legt de hand veger en blik op de grond langs de stoel en blijft nog eventjes naar de zwart/grijs/witte veren staren terwijl ze in haar koffie roert.

'O trouwens.. Je verjaardagscadeau!’ Roept Bill vrolijk terwijl hij het boek uit zijn tas haalt, waarvan ik nog niet eens had gezien dat hij die bij zich had. Hij schuift hem glimlachend over de tafel richting Nena die Bill dan weer lachend aan kijkt. ‘Goede keuze..’ Mompelt ze ontzettend overdreven terwijl zij en Bill in de lach schieten. Ze pakt een pen die naast haar ligt en slaat de harde kaft om en komt op een lege pagina.

‘Voor Lorena,
Heel veel liefs en een fijne verjaardag gewenst
Van Nena’

Mompelt ze hard op terwijl ze het schrijft. Dan schuift ze het boek glimlachend door naar mijn en ik lees het nog een keer. Onder haar naam staat een klein hartje gekrabbeld. Glimlachend kijk ik haar aan. ‘Dank je..’ Mompel ik zachtjes. Waarom ben ik nu in godsnaam verlegen.. het is toch nergens voor nodig?’ Dan gaat de voordeur open en gepaard met nogal wat kabaal komt de tweeling binnen lopen. Vraag me niet hoe ik het weet, het zal wel een voorgevoel zijn. ‘We zijn hier!’ Roept Nena terwijl haar tweeling zich een weg naar de keuken werkt om wat te eten en te drinken te pakken na een vermoeide schooldag.
Sakias komt vrolijk de keuken inlopen terwijl hij zijn jongste broertje een aai over zijn bol geeft en zijn moeder een kus op haar wang. ‘Hoi mam..’ ‘Hey du süsser..’ Zegt ze lief ze hem tegelijkertijd een blik toe werpt van ‘wees-netjes-en-stel-jezelf-voor’ Sakias begint te lachen. En hij neemt plaats aan mijn andere kant, waar nog een stoel vrij was. ‘Hoi ik ben Sakias.’ Mompelt hij vrolijk terwijl hij zijn hand uitsteekt. Dan kijkt hij zijn kleine broertje glimlachend aan en fluistert hij heel zachtjes:’Sie ist ja echt einer.. oder?’ Zijn kleine broertje knikt en ik doe net of ik het gesprek niet opgevangen heb. Dan komt Larissa de keuken inlopen. Met veel heisa en drama begint ze over haar schooldag te vertellen terwijl ze niet eens op of om kijkt. Nena kucht even. ‘Lieverd?’ Larissa kijkt op en wanneer ze ziet wie er allemaal aan de keukentafel zitten is ze abrupt stil. Ze lacht wat verlegen en gaat naast Bill zitten, terwijl ze een rode glimmende tomaat uit de schaal pakt die midden op de tafel staat. Mij gunt ze even snel een blik waardig en dan is ze weer helemaal in de ban van Bill. Ik merk dat hij het benauwd krijgt en glimlachend blijf ik hem aankijken.

Dan staat Sakias op en wenkt Simeon om even mee te komen. ‘Wie gaat er mee wandelen?’ Word er door het huis geroepen door Nena terwijl er niemand reageert. Dan kijkt ze mij glimlachend aan. ‘Wil jij misschien mee? Niemand hier gaat schijnbaar wandelen met zo’n toffe moeder?!’ Ik begin te lachen en haal mijn schouders op. ‘Ja is goed hoor.’ Larissa kijkt me wat achterdochtig aan en vervolgens kijkt ze haar moeder zwaar geïrriteerd aan. ‘Mum, es regnet!’ Nena begint te glimlachen en pakt een tomaat uit de fruit/groente schaal en zet haar tanden erin. Ik heb al gemerkt dat ze zich door een beetje regen dus niet tegen laat houden. Ik geef haar groot gelijk. Regen is heerlijk! Ze fluit even door haar twee voortanden heen en in no time rent de grote Berner Senner de keuken in. ‘Nou zullen we dan?’ Vraagt ze vrolijk terwijl ze opstaat. Ik knik en ik sta ook op, maar als ik zie dat de rest allemaal blijft zitten krijg ik het benauwd.. Alleen met Nena? .. Dat vind ik eng. Weer even krijg ik dat zelfde gevoel als gister toen ik haar voor het eerst zag. Ze merkt het en ze doet net of ze het niet ziet.. Maar ze zag het wel.

‘Nou.. dan gaan wij.. Tot strakjes.’ Strakjes? Dat klinkt als tot over een paar uur. Ik wil niet meer.. Bijna wil ik weer gaan zitten maar Bill werpt me een glimlachend knikje toe. Alsof het oké is en dat ik het maar gewoon moet doen. Dat dit mijn kans is.. Waarschijnlijk heeft hij ook wel gelijk. En ik loop achter Nena aan naar de voordeur. En ze trekt de deur open en zonder de hond aan de riem te klikken lopen ze allebei naar buiten.
‘Hoeft uhm de hond niet aan een riem?’ Vraag ik verbaasd terwijl ik achter haar aan over de stoep loopt. Ze draait ze even glimlachend om en wacht tot ik naast haar loop. ‘Nee hoor. Hoezo? Als hij weg wilt.. dan mag die dat. Wie ben ik om een dier op te sluiten tegen zijn wil?’ Daar heeft ze wel gelijk in. En glimlachend loop ik naast haar de straat uit richting een bos. Ik merk ook dat het eigenlijk nog niet eens meer regent. Wel jammer, want ik had het opzicht wel heerlijk gevonden om ‘schoon’ geplensd te worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.