FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De vijftiende zet

Mijn adem stokte en binnen een seconde rende ik al vluchtend weg. Langs Yu - die net misgreep toen hij me wilde tegenhouden - en langs Kat, die vooral Yu boos aanstaarde.
"Kiro, blijf hier, verdomme!" riep Yu uit, maar ik luisterde niet. Ik rende in volle vaart naar mijn kamer, duwde de deur open en gleed naar binnen. Zo snel als ik kon sloot ik de deur en ik kon eindelijk weer ademen.
Ik durfde Kat niet onder ogen te komen als het allemaal aan het licht zou komen. Ik deed wel alsof ik het slachtoffer van dit alles was, maar Kat was eigenlijk net zo goed een slachtoffer. En Yu.. die zat er middenin.
Zuchtend liet ik me op mijn bed vallen, terwijl in de keuken hel langzaam losbarstte.
"Waar had Kiro het over, Yu?" Kat's stem verried haar ingehouden rustigheid. Waarschijnlijk had ze het, het liefst uitgeschreeuwd, maar ze probeerde het eerst anders.
"Oh, gewoon. Dingen.. weetjewel.."
"Dingen? Gewoon dingen?"
"Ja, dingen.."
"Dingen die zo erg zijn dat hij ze niet over zijn lippen krijgt?"
"Ja.. zoiets, ja.."
"Vertel het me gewoon, Yu!" gilde Kat. Boem! De strijd was begonnen, maar Yu bleef stil.
"Yu, spaar mijn gevoelens niet. Ik wil het weten. De waarheid," zei Kat, maar nog steeds hoorde ik Yu niets zeggen. "Yu, nu!"
Vervolgens mompelde Yu iets dat te zacht was om te verstaan. Het enige dat ik verstond was mijn naam, en toen wist ik dat het goed mis was. Hij had het gezegd. Kat barstte in hysterisch snikken uit, en aan het geluid kon ik horen dat ze wegliep. Ze liep naar de voordeur, die even later met een klap achter haar sloot.
Toen pas merkte ik de tranen die over mijn wangen liepen op. Ik pakte één van de kussens van mijn bed en omhelsde die stevig. Mijn ogen gleden onbewust naar de telefoon op mijn nachtkastje. Ik had Strify nodig. Ik had hem zo erg nodig, maar ik wilde zijn dag met Shin niet verpesten. Met doffe druppen vielen mijn tranen op het kussen in mijn armen, kleine natte vlekjes creërend. Een trillende snik verliet mijn lippen en ik gaf me over. Strify zou niet willen dat ik hier in mijn eentje zou zitten huilen, zonder hem te vertellen wat er mis was. En ik vond dat ik de afgelopen tijd wel genoeg tegen hem had gelogen. Daarnaast, ik had hem gewoon nodig. Punt uit.
Ik griste onhandig naar de telefoon en tikte Strify's nummer in. Ongeduldig wachtte ik tot de telefoon overging en even later Strify sprak.
"Hallo?"
"Hey, Strife.."
"Oh, hey, Kiro! Je had zó gelijk, met alles wat je zei. En je gelooft nooit tegen wie ik nu aan zit. Wist je da-" Strify stopte abrupt met praten toen er een snik mijn lippen verliet.
"Kiro? Huil je?" vroeg hij voorzichtig. Op de achtergrond hoorde ik Shin wat fluisteren, maar Strify fluisterde niets terug.
"Kiro?"
"Dit is de langste, vervelendste en pijnlijkste dag uit mijn leven! Wie had ooit gedacht dat er zoveel mis kon gaan op één miserabele dag?!" gooide ik er snikkend uit.
"Oh, Kiro-kins. Wat is er gebeurt?" zuchtte Strify bezorgd.
"Ik- ik.. Ik heb het hem verteld, Strify. Ik flapte het eruit. Zomaar. En toen.. Toen maakten we er ruzie over en dreigde ik het jou te vertellen, omdat ik wist dat jij het Kat zou zeggen, maar.. Maar Kat was er al, en ze had genoeg gehoord om te weten dat er wat mis was. En nu.. En nu weet Kat het, zit ik te janken en is Yu verschrikkelijk boos," vertelde ik snikkend en tegen de tijd dat ik klaar was met mijn verhaal kon ik bijna niets meer zien door de vele tranen.
"Oh, god.. Dat is echt een tegenvaller. Ik- Kiro, je weet dat ik nu niet naar huis kan komen. Maar ik beloof morgen na het interview op het eerste de beste vliegtuig naar huis te stappen, oké?"
"Oké.."
"En ondertussen moet je Yu maar gewoon negeren en je eigen gang gaan. Doe maar zoveel mogelijk dingen die je afleiden, ofzo."
"Hoe kan ik Yu negeren? We wonen in hetzelfde huis!" riep ik paniekerig uit. Ineens hoorde ik de voordeur opengaan en riep Yu iets over dat hij naar Romeo ging. Daarna sloot de deur weer en was het stil.
"Schrap dat laatste. Hij is naar Romeo," zuchtte ik.
"Oh, nou, dat is beter, niet? En Shin en ik zullen echt zo snel mogelijk thuis komen. Beloofd!" zei Strify.
"Oké.. Strife?"
"Ja?"
"Ik denk dat ik TV ga kijken of een film ofzo.." mompelde ik.
"Doe dat maar. Wat afleiding is goed."
"Ja.. Inderdaad.. Ga jij je maar met Shin vermaken, ik spreek je wel weer. Bye."
"Bye, Kiro-kins."
Ik legde zuchtend de telefoon weg en knuffelde het kussen stevig. Eigenlijk had ik geen zin om op te staan en wat te doen. Ik had nergens zin in. Helemaal nergens. En dat is een vervelend gevoel. Het voelt verschrikkelijk leeg. Alsof je alleen nog een omhulsel bent. Meer niet. En ik wilde wel graag meer zijn. Ik wilde geweldig zijn, zodat Yu bij me terug zou komen. Dat was toch logisch?
Hoe erg hij ook tegen me had geschreeuwd zojuist, ik hield nog wel van hem. Die schreeuwen waren slechts een simpele, minuscule vlek op mijn beeld van Yu. Hij was nog steeds super in mijn ogen.
Maar goed, dat vond hij niet van mij, en daar hield alles op. Ik wilde dat ik nooit verliefd was geworden. Toch, het was niet liefde dat pijn deed. Mensen verwarren dat altijd. Ze zeggen dat liefde pijn doet, maar dat is niet waar. Afwijzing, eenzaamheid, iemand verliezen en jaloezie doet pijn. Liefde niet. Maar mijn liefde bracht al die dingen met zich mee, dus toch wenste ik dat ik nooit verliefd was geworden.
Was het maar zo simpel geweest als bij Shin en Strify. Slechts een ruzie van anderhalve dag, en daarna bij elkaar. Nee, ik had het moeilijke pad gekozen.
En bewandelt.

Reacties: