FanFic.nl

Eyecatcher

\40./

'Soetkin? Ja, het is Renate hier. Zeg, ehm, heb je de Bravo al gezien? ... Dat dacht ik al, ja. Hou op met gillen! SOETKIN! Het is niet omdat jij doof wilt dat ik- Eindelijk. Nee, kom maar hierheen. ... Hierheen is bij Sofie, ja. ... Ik weet dat je er wel iets op vindt, zelfs bussen rijden op zondag. ... Ja, tot straks!'
'Kirsten? Met Renate. ... Jaaah, ik weet het! Nee- ... We houden zo'n beetje algemene vergadering, straks! ... Nou, dan leg ik maar toe, want je mag niet bellen tijdens het rijden. ... Tot straks!'
'Elke? Renate hier, zeg, je bent toch niet aan het turnen hé? ... Goed, eh, ik vermoed dat jij die mail van Bravo al- ... Ja, die. Néé, je hoeft hem niet voor te lezen, dat heb ik zelf al dertien keer gedaan... Nee, nou ja, eigenlijk wel, het is crisisvergadering. ... Ja, ik zie je zo!'
Vanuit de badkamer hoorde ik Renate de hele kliek verwittigen, terwijl ik lijdzaam probeerde te aanvaarden dat slapen naast dé haarkoning niet bepaald een slechte invloed had op het mijne. Ik schopte de teenslippers opgelucht in de hoek, hoopte dat mijn enkels niet al te veel geleden hadden en schoot in de broek die ik van de verwarming haalde. Het was de broek van de emmer water, maar daar probeerde ik gewoon niet teveel aan te denken.
'Ik ga wel!' brulde Renate de gang in toen de “Twiedelwiedelwiedelwie”� van de bel door mijn appartement galmde, zo luid dat ik mijn tandenborstel mét tandpasta op de grond liet vallen.
Ik sakkerde terwijl de rennende voetstappen steeds dichter in de buurt kwamen.
'Waar is ze, die kip?' hoorde ik Soetkin luidop mompelen terwijl ze alle deuren op haar weg opengooide. Ik verstopte me snel achter het muurtje.
'BOE!!' brulde ik glunderend toen ze de deur opensloeg.
Ze gilde en riep naar niemand in het bijzonder: 'IK HEB ZE!!'
'Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn!' grijnsde ik, voor ik langs haar heen de badkamer uitspurtte en de gang oprende.
'Vergeet het licht niet uit te doen!' riep ik achterom, vlak voor ik bijna tegen de deur van de living liep. Ze lachte zich een breuk terwijl haar hand binnen op de tast het knopje zocht en ik een beetje beschaamd de deur omzichtig openstak, om toch maar de aandacht te verschuiven.
'Sofie? Hoorde ik dat goed?' vroeg Kirsten een beetje ontmoedigd.
'Wat?' probeerde ik bedeesd.
'Ben je nu alwéér tegen een deur aangelopen?'
'Eh... Ja?' piepte ik. Ik en deuren, dat was op z'n minst een levensgevaarlijke combinatie. Het was hetzelfde als Soetkin en drempels, daar moest je ook voor opletten. Zet ze niet samen in één kamer of er komen verstuikte enkels van. En niet alleen die van Soetkin zelf, nee hoor, ze maakt er zelfs een sport van om zoveel mogelijk mensen in haar lompheid te betrekken.

'Ik geloof er niks van.' zei ik boven alle anderen uit.
'Jullie kunnen me niet herkend hebben, no way. Die foto's zijn zo onduidelijk dat er evengoed een olifant had voor kunnen staan.'
'Nee, want dan hadden we in een National Geographic-tijdschrift zitten bladeren.'
'Haha.' bauwde ik. 'Ik geloof jullie écht niet.'
'Zal ik 'ns zeggen hoe het bij mij ging?' probeerde Elke. Ik haalde mijn schouders op.
'Ik opende de mail-'
'Nounou.' gromde ik sarcastisch.
'Laat haar uitspreken, Fie.' zei Kirsten.
'-en toen dacht ik: “Hee, die heeft Sofie's topje aan! Oh. Het IS Sofie's topje, besefte ik dan. Want het zou wel heel groot toeval geweest zijn moest dat meisje én dezelfde auto én dezelfde haarkleur én hetzelfde topje hebben, of niet?'
'En zo ging het bij mij ook! Alleen moest ik wel even gaan zitten toen ik het doorhad.'
'Dus jullie aanvaardden dat dan gewoon? “Oh, ik heb net Sofie in de Bravo BIJ BILL ontdekt, maar kom, mijn soep wordt koud??”�'
'Sofie, heb je eigenlijk de MOEITE al eens genomen om naar je gsm te kijken?' zei Renate serieus.
'Hij is aan het opladen.'
'Ja, dat moet hij doen! En dan klaagt mevrouw dat we haar vergeten!' Ik bloosde.
'Sorry?' glimlachte ik vergevingsgezind.
'Niks te sorry, vertellen moet je!' drong Elke aan.
'Oh. Juist ja.' En ik vertelde.
Over iets in me dat me had doen staan na hun vertrek (“Iets.”� Dat is een zware belediging voor mijn bestaan, weet je. gromde Clara), over hoe ik Bill redde (“OOOOOEEEHHH!!!”� gilden mijn bezoeksters in koor), over Tom die niet wilde dat ik in de trein bleef en over mijn kennismaking met David, over hoe de jongens dan maar allemaal met me meekwamen, over hoe ik ze natgoot en zij daarna mij, na veel nadenken ook over Jill, over de bijna-opzuigervaring, over hoe ik ze daarna weer afzette bij hun trein en over de tickets.
Ik vertelde ook over mijn onstuitbare nieuwsgierigheid en de ontbrekende klink op het dak, en over hoe Bill me gezien had en dacht dat ik mezelf wat wilde aandoen.
Ik kon de trots in mijn stem maar een beetje verbergen toen ik vertelde dat ik naast hem in het bed had gelegen, maar ik beperkte me tot het liggen, niet de manier waarop we dat hadden gedaan.
Ik weet niet precies waarom ik het hele Clara&Maarten&Marijn-stuk eruit liet. Misschien omdat ze me dan pas echt gestoord zouden vinden - nog meer dan nu -, misschien omdat ik zelf nog niet had aanvaard dat ik niet meer was dan een “tweede lichaam”�, misschien omdat ik het te persoonlijk vond, dat ik wat er zich precies in mijn hoofd afspeelde net iets te intiem vond om aan iemand die niet mezelf was te vertellen, misschien was er geen reden. Feit was dat ik het niet vertelde.
Bill en Tom zeiden het toch ook niet tegen Georg en Gustav? Nou dan.
Intussen had Renate aan de anderen mijn knotsgekke idee verteld, en ookal had ik dan niet opgelet, ik wist meteen over wat het ging toen een orkaan aan reacties mijn oor binnenstormde.
'Dat kan je nou toch niet maken, Sofie! Je MOET naar het concert gaan vanavond, heb je dat begrepen?'
'Een geluk voor jou dat ik niet kan!' riep Kirsten erboven uit, maar haar gezicht betrok enigszins toen ik zei: 'Geluk? Zo zou ik dat niet noemen.'
'Sofie, er MOET een reden voor zijn! En als je ze niet vertelt, ga je mee.'
'En als ik ze niet vertel? Als er al één is?' voegde ik vlug toe.
'Dan ook!' glunderden ze allemaal. Ik voelde er niks voor me zonder slag of stoot te laten omverkegelen door de overmacht.
'Ik heb geen kleren.' opperde ik, de allerlaatste smoes gebruikend. Als ze nu niet doorhadden dat geen haar op mijn hoofd eraan dacht mee te gaan, dan wist ik het ook niet.
'Ik weet zeker dat ze het niet erg vinden als je in je Evakostuum gaat.' giechelde Soetkin.
'Haha. Zo onnoemelijk grappig van je.' gromde ik.
'Kom donderwolk, we gaan kleren kiezen terwijl Renate even vlug over en weer gaat om de hare te halen. Ze mag wel met jouw auto hé? Natíºíºrlijk, je vindt de sleutels wel zeker, Rennie?'
'Ik ben al weg! Het zou moeten lukken dat ik tegengehouden word door de flikken zeker?'
'Die slapen nog. En breng wat eten mee!' riep Elke haar nog na toen de deur dichtsloeg terwijl mijn sleutelbos vrolijk de gang wakker rinkelde.

'En wat dacht je van dit?' Soetkin hield een zwart T-shirt omhoog naar het bed, waar ik zat.
'Perfect!' riep ik enthousiast, maar ze leek te weten wat ik dacht - “Zo val ik tenminste niet op in de massa”� - en sprak me tegen.
'Néé, Sofie, dat is ALLESBEHALVE perfect! Dí­t is beter, wat denken jullie?' Ze hield een knalgroen topje omhoog, waarvan ik me afvroeg welke duivel in mijn hoofd was gevaren die me gedwongen had geld uit te geven aan zo'n niemendalletje, zo'n ietsiepietsie beetje stof dat nauwelijks mijn hele buik bedekte.
'Vergeet het.' Ze lachte en groef verder.
'Of dit?' Er klonk van overal instemmend gemompel toen ze het rode topje van de kapstok haalde en even uitschudde. De bandjes liepen over mijn schouder maar kruisten op mijn rug, en het had een ronde hals. Niks uitgesneden of uitdagend dus. Perfect.
'En dan doe je daar één van je donkerblauwe jeans onder en-'
'ZWIJG ME VAN DONKERBLAUWE JEANS!!' kermde ik halfroepend en stak mijn hoofd onder het deken. Na zes jaar op een uniformschool en talloze nota's (allemaal rode) over de kleur van mijn al dan niet te lichte broek had ik er echt zwaar genoeg van. De dag dat ik ooit nog vrijwillig een donkerblauwe (jeans)broek draag, ben ik ofwel helemaal kierewiet geworden ofwel moet ik ergens naartoe waar ik er héél erg deftig moet uitzien. Dus donkerblauwe jeans, nee maar toch bedankt.
'Nou ja, een zwarte gaat ook wel, denk ik.' giechelde Soetkin toegeeflijk en ik zei gespeeld jaloers: 'Je moet niet zo zitten grijnzen, mens, jij bent net voor de Big Bang ontsnapt, jij!'
Ze lachte en gooide me het topje toe. 'Ga dat aantrekken in plaats van me zo te zitten bekijken!'
'En wat gaan jullie dragen dan?'
'Oh, eh... Renate had al gesmst onze kleren mee te brengen.'
'OOOOHH! Da's geméén! Dan was er geeneens meer een verrassing aan!'
'Sofie, ga die kleren aantrekken. Maak dat je wegkomt!' Ze duwde mij m'n kamer uit en ik schreeuwde tegen de dichte deur: 'Da's proper, ik word hier gewoon uit mijn eigen huis gezet!'
'Tuurlijk! En ga nu die kleren aantrekken, voor de laatste keer!' klonk het gedempt, en ik verdacht Elke van de proestbui die naar mijn mening alleen kon veroorzaakt worden door het bekende Jezus-Wat-Moeten-We-Nu-Met-Dat-Mens-Aanvangen-blik van Soetkin.
'Je moet zo geen gezichten zitten trekken, Soetkin! God ziet u, en deze godin hier ook!' riep ik, en ik sloot de deur van de badkamer tegen het gejoel dat ik zelfs binnen nog verstond.
'Hola hola, dat mens krijgt wel pretentie! Moet je haar horen, ze heeft eventjes geknuffeld met een paar idiote Duitsers en ze voelt zich meteen al de koningin van Hupsakeefalderie!'
Ik trok de broek en het topje aan en besloot op het laatste moment om straks pas aan de details te werken. Misschien besloot ik dat ook wel omdat ik de deur had horen dichtslaan en de geur van verse frietjes door het appartement rook.
Toen ik de badkamer uitkwam hoorde ik dat Soetkin, Kirsten en Elke nog niks geroken hadden, en daar profiteerde ik van om even, drie seconden ongeveer, mijn hoofd om de deur te steken en vrolijk te verkondigen dat ik alles ging opeten en dat ze veel en veel te laat gingen komen om nog iets van de frietjes te redden. Wat volgde waren het gebonk van drie paar voeten op de grond, het open- en dichtslaan van meerdere deuren en een bestorming onder luid gegil van een nietsvermoedende Renate die de tafel aan het dekken was.
Nou ja, eigenlijk was ze gewoon het papier van rond de bakjes frieten aan het doen.
'De rekening zit erbij.' antwoordde ze toen ze ons zag kijken.

'Ik voel mij altijd zo vettig na frieten.' pufte Elke voldaan.
'Je bènt ook vettig na frieten.' sakkerde Soetkin, die aan de afwasbak haar handen aan het afspoelen was.
'Wat gaan we nu doen?'
'Misschien moet ik de tickets 'ns gaan halen. Dan weten we tenminste of het echte zijn.'
'Oké okéé, ik ben zo goed als zeker dat het echte zijn!' brulde ik geschrokken, toen vier woeste blikken me bijna neerschoten.

Hun stemmen zwegen abrupt toen ik de deur achter me dichtsloeg.
'En het ging vooral niet over mij.' zei ik sarcastisch toen ik de tickets op de salontafel gooide.
Ze reageerden niet maar keken alleen naar de tickets die ik op de salontafel gooide.
'Zeg... die cola daar...' Ik draaide met mijn ogen.
'Die rechttegenover Soetkin is die van Bill, die daarnaast, voor Renate, is die van Gustav, die dí í rnaast is van Tom - Kí­rsten, doe normaal - en die hier is van Georg. En nee, er zit geen bruis meer in want die staan hier al bijna 24 uur.' Hun ogen kwamen maar moeilijk los van de glazen en toen kleefden ze aan de tickets.
'Ik denk niet dat je de pest krijgt als je ze aanraakt.' gromde ik cynisch. Ze wisselden een blik en staken dan met z'n vieren tegelijk hun hand uit, waardoor de vier handen aarzelend tien centimeter boven de kaartjes bleven zweven en Renate ze, na wat nerveus gegiechel, opnam. Ze deelde ze uit, en ik keek naar mijn blote voeten.
Ik dacht aan de tien centimeter die er ook te kort was geweest aan de stofzuigerslang. Ik wist niet waarom ik daar opeens aan moest denken.
Zou alles anders zijn gelopen moest de slang wél lang genoeg geweest zijn? Of zou Marijn dan nog steeds-... zou Tom- Zou het? Ik was zo diep in gedachten dat ik de geschokte blik van Soetkin niet opmerkte.
'Zeg... Sofie? Ehm... Er zit een papiertje tussen de tickets.'
'Nou en?' Ik schrok van mijn eigen botheid. Ik wist wel waarom ik zo deed. Ik had in de garage ontdekt dat ik aan achtervolgingswaanzin leed.
'Met een gsm-nummer.'
'Ahí .'

Reacties: