FanFic.nl

My last letter. [3-shot] AF!

So stupid.

Ik zag die komende weken Leia bijna nooit meer, Ha, en zij zei altijd nog dat niets onze vriendschap kapot kon maken. Nou, Hij dus wel, ookal hield hij niet van haar maar van mij! Ik had geduld, ik liet het toe, ik wist dat hij op een gegeven moment naar mij toe zou komen. Het was zo bepaald, wij waren voor elkaar voorbestemd. Die dag kwam Leia opeens weer naar mij toe, ik had er al weken niet meer gezien of gesproken. Ha, ze was in de war. Ik liet haar binnen, moeite te doen om niet te lachen? was het vandaag het moment dat hij haar ging verlaten voor mij? Ze ging nerveus op de bank zitten, ik nam haar geringschat op, ze zag er volwassener uit. Mooi, ze was dus eindelijk uit dat kinderlijke gestapt. Hij had haar nog niet verlaten, ze was nerveus omdat ze verliefd was. Domme Leia, hij zou je gebruiken om met mij in contact te kunnen komen. Hij zou je gebruiken, maar niet van je houden. Hij houd van mí­j. Ze was nerveus dus, wees dan nerveus. Ooit zou je erachter komen, dat je een verstopplek was. Hij durfde niet op mij aftestappen, omdat ik zijn liefde voor zijn leven was. Ha, ik zou het haar niet vertellen, ze moest het maar merken, als ze het niet wou zien.
Die volgende dag, of het was een week. Belde ze me weer, ze had hem gezoend. God, was ze nou echt zo dom? of wou ze het niet zien? Ze vroeg of ik meeging die avond met hem naar de kroeg. Ik had geen zin, waarschijnlijk had hij het voorgesteld dat ik mee mocht, zodat hij me misschien zou kunnen verleiden. Ik accepteerde, Als Leia het nu nog niet zou zien dan zou ze dommer zijn dan ik ooit had kunnen denken.
Die avond hield ik me gedeist, hij deed vriendelijk. Waarom was hij zo laf, en durfde hij niet te zeggen dat hij van mij hield? Ik zat tegenover hun, steeds keek hij naar me en draaide zich dan weer naar Leia, en kuste haar.
wat waren dit voor wraakacties? Haatte hij mij nu, omdat í­k voor hem voorbestemd was? Ik wist best dat het tijdelijk was, maar waarom moest het nou recht voor mijn neus steeds? Hij was van mij...
Die avond had ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde, dat ik er alleen was, zodat hij kon laten zien dat hij ook haar kon kussen. Dat hij zijn gevoelens kon overwinnnen. Ik was het zat, ik had moeten opstaan... Veel eerder. Maar ik deed het niet, misschien was dat mijn grootste fout. Maar misschien is het wel die allereerste dag fout gegaan. Maar ik schrijf dit nu niet om er achter te komen wanneer het fout is gegaan. Het í­s gewoon fout gegaan.
Ik zat wat suf voor mij uittekijken, moe of ik was gewoon licht aangeschoten. Ik zag nog vaag een hoofd dat een kus gaf in haar nek, of ik was weg aan het dromen. Opeens pakte hij iets uit zijn jaszak en fluisterde wat in haar oren. Ik ging rechtop zitten, wat gebeurde hier?

Reacties: