FanFic.nl

Last Dance

<15>

Bills voorstel zinderde na in haar hoofd. Ze was weer thuis, na nog twee vreselijke dagen in dat ziekenhuis. Haar ouders hadden niet meer geprobeerd haar te bereiken, en het bezoek was schaars. Zara bleef trouw komen.
Nona vertelde haar niets over Bills bezoekjes. Het zou haar toch alleen maar jaloers maken. En Zara zweeg over de clip, de extra opnamedag en Nona’s vervangster. Nona kreeg het te horen via Erika.
Ze had krukken om mee te lopen, en met Anouk had ze er een beetje op leren lopen. Maar nu ze hier zo thuis was, zonk de moed haar in haar schoenen. Correctie: Schoen en gips.
Koken voor zichzelf op krukken? Nee, dat zou diepvriespizza worden.
Zich wassen? Aan de wasbak, met genoeg steuntjes in de omgeving.
Zich omkleden? Dat was haar voornaamste zorg. Dat zouden alleen losse kleren worden, maar dat was niet het voornaamste probleem. De belangrijkste vraag was: hoe? En hoe zonder te vallen?
Ze hinkte met haar krukken naar de zetel, ging tegen de leuning zitten met haar rug en strekte haar been, legde de enkel in gips op een kussentje en greep de afstandsbediening.
Dit was vreselijk. Ze kon bijna niets doen, terwijl ze vroeger amper de dagen overleefde als ze maar enkele uurtjes kon dansen. Nu kon ze volledig, helemaal, absoluut niets.
Leuke televisieprogramma’s bleken schaars, ofwel was het voorspelbaar, ofwel was het langdradig. Geen van beiden een aantrekkelijke factor.
De bel redde haar van saaie televisie.
Onhandig struikelde ze met haar krukken naar de voordeur en ze voelde haar hart als een springbal door haar lichaam stuiteren toen ze zich nog maar net kon vasthouden aan de trapleuning.
Het bleek Zara te zijn, en die begreep wel dat het even duurde voor Nona bij de voordeur was. Ze stapte over de drempel en liep meteen door naar de woonkamer.
Toen ook Nona de woonkamer weer in kwam, stak ze van wal.
‘Je gaat toch in op het voorstel van Bill?’
‘Waarom zou ik?’
‘Nona! Dat meen je toch niet? Hij vraagt zoiets en jij overweegt het nog?’
‘Ik overweeg het niet meer.’
‘Oh, gelukkig maar. Ik dacht al…’
‘Ik doe het gewoon niet!’ onderbrak Nona haar vriendin midden in haar zin en liet zich in de zetel zakken.
‘Wat?!?’ Zara keek geschokt.
‘Wat?’ vroeg Nona onschuldig en legde haar krukken op het salontafeltje.
‘Je doet het niet?’
‘Dat heb je goed gehoord.’
‘Nona, er zijn miljoenen meisjes die in jou schoenen willen staan!’
‘Met een half gebroken en half gescheurde enkel?’
‘Ik… Je weet toch wat ik bedoel.’
‘Ik weet heel goed wat je bedoelt.’
‘Nou dan…’ zei ze hoopvol.
‘Je bent jaloers!’ flapte Nona er uit, en meteen had ze er spijt van, maar ze kon de woorden nu eenmaal niet terugnemen.
‘Wat?!?’
‘Je hebt me goed genoeg gehoord.’
‘Misschien ben ik wel gewoon jaloers, ja. Ik ben tenslotte al jaar en dag fan van hem, zijn band en zijn muziek!’ ratelde ze aan één stuk door.
‘Van mij mag je best met hem dansen, ik wil het toch niet.’
‘Je bent onmogelijk, Nona!’ Haar stem schoot flink de hoogte in.
‘Bedankt.’ Het sarcasme droop eraf.
Zara zocht met haar handen een toevlucht in haar haren, ontwortelde ze bijna en stond toen briesend recht.
‘Je laat een geweldige kans door je handen glippen, Nona. Misschien wel je laatste kans!’ Met die woorden verdween ze, en de gespannen stilte werd maar één keer verstoord door een toeslaande deur.

Mijmerend lag ze in bed, naast haar lag haar gsm en een boekje waarin ze alle nummers noteerde. Op haar tv speelde de beelden van een danswedstrijd zich af, om precies te zijn de Kerstopvoering van vorig jaar. Haar ouders waren de sterren van de avond.
Ze twijfelde. Zara had haar aan het denken gezet. Ze was Zara nu kwijt, dat stond vast. Dat was niet waarover ze twijfelde. Ze twijfelde over haar beslissing.
Misschien moest ze hem een kans geven.
Maar er waren meer nadelen dan voordelen aan verboden. In gedachte zette ze alles op een rijtje, maar het kwam er chaotisch uit. Even spande ze zich in. Haalde kleine, gecontroleerde teugjes adem. Probeerde weer haar gedachten in lijstjes te zetten.
De nadelen waren dat ze heel veel tijd en moeite moest steken in Bill, want hij kon echt ní­et dansen. Ook moest ze zorgen dat ze hem bleef haten, en ze mocht zich niet meer zwak opstellen in zijn bijzijn. Daar bovenop moest ze revalideren en dat ging veel van haar vergen.
De voordelen waren dat ze dan wel kon oefenen, dat ze Bill kon laten lijden voor wat hij haar had aangedaan en dat ze zeker was van een danspartner, want de schuldgevoelens die Bill hoorde te hebben als hij zoals een normale mens was, zouden hem beletten te stoppen.
Na enkele diepe teugen adem en een pijniging van haar hersenen hakte ze de knoop door.
Bill kreeg een kans, maar hij moest zich bewijzen, en als het allemaal op niets uitdraaide dan werd hij weer even snel uit haar leven geschrapt.
Ze bladerde door het boekje en stopte bij de nummer van David. Nauwkeurig toetste ze de nummer in en drukte toen op het groene telefoontje.
Of het een speling van het lot was, stom toeval of gewoon een actie van hem om toch met haar te spreken, wist ze niet maar Bill nam op.
‘Hallo?’ klonk zijn stem luid en duidelijk in haar oor.
‘Bill, het euhh… Nona hier.’
‘Nona! Hallo!’
‘Ja, dat heb je al gezegd.’ Ze moest een giechel zo hard onderdrukken dat ze dacht bijna een rib te breken.
‘Sorry. Ik euhh… Waarom bel je?’
‘Is je voorstel nog steeds geldig?’ vroeg ze en beet op haar onderlip. Ze hoopte dat hij ‘ja’ zou zeggen, en om een bizarre reden zou ze dat geweldig vinden.
‘Euhh… Nona?’
‘Ja?’
‘Ja.’
‘Wat?’
‘Het voorstel is nog steeds geldig.’
‘Euhh… Bill?’
‘Ja?’
‘Ja.’
‘Wat?’
‘Ik doe het!’
‘Echt?’
‘Nee, nep.’
‘Ha. Ha.’
‘Heel echt.’
‘Bedankt.’
‘Ik moet jou bedanken.’
‘Nee, dat moet je niet. Maar, David wordt ongeduldig dus euhh… Dag.’
‘Dag.’ zuchtte ze en drukte de telefoon uit. Ze keek naar de televisie, waar ze haar ouders zag lachen en zwaaien. Weer zuchtte ze. Waarom liep alles zo slecht? Zo vreselijk, irritant en verschrikkelijk verkeerd?

Reacties: